آزمانک: لُنجیں شپ
نبشتہ کار: مجاھد زاھد
دی بلوچستان پوسٹ
جھان سرجم ءَ کوراس اَت،انچیں لُنجیں تھاری ءَ مان پوش اِتگ اَت کہ ھچ میم نیائگ ءَ اَت، شپ ءِ کساس 2:30 ءِ وھد بیتگ اَت،من وتی تھاریں کوٹی ءِ تہ ءَ نشتگ ءُ چیزے نویسگ ءِ جُھد ءَ اِت آں بلے چم پہ چم ءَ میم نیاتک برے چراگ ءَ روک کُرت ءُ وتی نزیک ءَ آورت ءُ برے وتی گوانکو ءِ چراگ روک کُرت،بلے گوں رُژنائی ءِ گندگ ءَ مکسک ءُ لولوکاں من ءَ ھوار سرجمیں کوٹی سر ءَ زُرت،من پہ زھرکنکی دپتر ءُ ند دور چگل دات اَنت ءُ بستر ءِ سر ءَ تالان بوت آں بلے واب کُجا اَتک، واب ھم شُتگ اَت من ءَ اجب رنگیں وس واسے ءَ گورجتگ اَت پد ءَ جھ سر اِت آں چہ بستر ءِ سر ءَ سگریٹ پہ سگریٹ کشگ ءِ چکّا دات۔
من ءَ چوناھا مرچی سالے سرجم اَت کہ من چہ شال ءَ واتر بیتگ اِت آں،ھپت سال ءَ پیش مئے میتگ ءِ چار ورنا ما ھواری ءَ دیم پہ شال ءَ وانگ ءَ جُنز اِتگ اِتیں بلے واتر تھنا من بوت آں،مئے سنگتانی توک ءَ دو سنگت روچ مروچیگ ءَ بیگواہ اَنت،کس نہ زانت کُجا اَنت ،چونیں سکیانی دیمپان اَنت،چونیں تھاریں کوٹیانی آماچ اَنت۔ من کہ چہ شال ءَ واتر کُت منی باریگ ءَ مزار انگت ھمود ءَ اَت بلے من ھر وھد ءَ گْوَشت کہ مزار بْیا نوں رواں وتی میتگ ءَ اد ءَ نوں گیش نندگ نہ بیت، بلے مزار ءَ منی گپ گوش نہ داشت ءُ گوں من واتر نیاتک،آئی ءَ مدام گْوَشت کہ من بے جمال ءَ ھچبر پد ءَ وتی میتگ ءَ شُت نہ کن آں،من میتگ ءَ چون کن آں کمالو کہ اود ءَ اِنت؟ کمال ءُ جمال چہ وانگ جاہ ءَ باریں چونینے ءَ مئے چمانی دیم ءَ لٹ ءُ کُٹ کُرت ءُ بُرت اَنت کہ روچ مروچیگ ءَ ھچ ھال اِش ھم نیست جمال ءِ مات گوں وتی تاسُکیں بچ ءِ بیگواھی ءَ گنوک بوت ءُ کمال جان ءِ مکھیں مات ءَ دگنیا ءِ یل کُت وتی بچ ءِ بیگواھی ءِ گم ءَ بلے نوں منی وس واس گیش بوان اَت ءُ من ءَ منی زمیر ملامت کنگ ءَ اَت کہ من پرچا مزار وتی پاداں نیارت گوں، ھدا مہ کنت مزار ءَ چُشیں سکی یے مہ گِرات،ھمے بے سریں گپ ءُ پگرانی زھن ءِ آیگ ءَ من لوٹ اِت کہ کاگدے پہ مزار ءَ راھیگ بہ کن آں کہ نوں بْیا واتر،کمال ءُ جمال ھچبر واتر نہ کن اَنت،من لوٹ اِت کہ میتگ ءِ دْراھیں جاورانی ھال ءَ مزار ءَ بہ دیاں،مزار ءِ مات ءِ ودار ءَ گوں مزار ءَ درشان بہ کن آں کہ آئی ءِ مات چوں بے تاھیر اِنت پہ وتی بچّ ءَ،بلے کاگد نویسگ بیگ ءَ نہ اَنت۔نوں کساس 4:00 ءِ وھد بیتگ اَت،بلے چمانی واب انگت بیگواہ اَت، اناگت ءَ منی کوٹی ءَ در ءَ توار کُت، “ٹُک ٹک ٹُک!” من ءَ ترسے ءَ گورجت،سرجمیں جان لرزگ ءَ لگ اِت،جان ءِ پُٹ بال ھُور اتاں ءُ من ھیران بوت آں کہ اے چی یے بوت اے وھدی دو شش ءُ پنچ ءِ توک ءَ بیت آں کہ دروازگ ءَ پچ بہ کن آں کہ ناں،برے دل ءَ گْوَشت پچ ئِے کن ءُ برے گوشت ئِے، ‘سوچے باریں چی یے،جنے باریں مردمے،من ءَ چون کنت اے وھدی’۔ زھن ءَ وڑ وڑیں جُست ودی بوان اَت کہ یکبرے پد ءَ در ءَ آواز کُت ءُ اے رندی گالوارے ءِ توار منی گوش آں کپت، “بالاچ جان،او بالاچ! منی چُک تو واب ۓ؟”اے و بلی یاسمین مزار جان ءِ مات ءِ توار اَت گُش ئے،من جھ سر اِت آن ءُ دروازگ ءِ دپ پچ کُرت، بلی یاسمین گریوگانی توار تنا وھد مچ اِت اَنت۔”ھاں بلی چی یے بیتگ، ترا چونیں ؟ اے وھدی تو اد ءَ چے کن ۓ؟” من بلی جُست کُت بلے جُستانی پسہ ءَ دات کُت کنگ ءَ نہ اَت گُڑا من زُرت ءُ توک ءَ آورت ءُ آپے وارینت،بلے بلی ءِ گرویگ انگت گُش ئے گیش بوان اِت اَنت من پد ءَ جُست کُت، “ماتی،چے بیتگ،تو اے وھدی اد ءَ اتکگ ئے ترا چون اِنت،تئی لوگ بازار ءِ آسر ءَ اَنت ،تو اینچو راہ ءَ چون اتک کُتگ؟ “منی چُک، نہ زان آں چی ءَ مرچی من ءَ اجب رنگیں وس واسے گورجتگ،ھما شپ ئیگ آں لوٹ آں بہ وپس آں بلے چماں واب مان نیست،یک پیم ءَ مزار جان یات آیگ ءَ اِنت،منی چُک اود ءَ باریں چون اِنت،باریں کدی واتر کنت؟ منی نوں پریشانی گیش بوان اَنت،مزار جان یکبرے واتر بہ بیت من دوبار ءَ مزار جان ءَ روگ ءَ نَیل آں پہ وانگ ءَ بس یکیں رند ءَ بہ ایت اِنت،من انوں اتکگ آں تئی کر ءَ تو باریں مزار جان ءِ ھالے بہ گر ءُ من ءَ ھال بہ دے گوں،مزار جان دیر اِنت ھم پون نہ کُتگ ” مزار ءِ مات ءَ پہ گلگتی ءَ گْوَشتگ ءُ چمانی ارس ئِے گیش بیت اَنت۔
من ھم ھیران بیت آں کہ اے بلی ءَ منی پیم ءَ انشپی واب ھم چماں مان نسیت۔”مزار برابر اِنت،وانگ ءَ اِنت،سنگتانی کر ءَ اِنت بلے اگاں تئی دل نہ من ایت اِنت ھیر شر اِنت ماتی من ھالے گران ئِے بلے انوں اے وھدی کجا ھال گِرگ بیت،ساھت ءَ بچار 5:00 اِنت نوں،ھرچی بیت سھب ءَ انشااللہ،شریں ماتی؟”من ماتی ءَ تسلہ دات ءُ گْوَشت۔ گُڑا بلی پہ نادلکشی یے پاد اتک ءُ گْوَشت ئِے،”شر بالاچ جان من انوں رو آں،نوں و سھب انت بلے تو رندتروکے ھال ءِ بہ گر ءُ من ءَ ھال دے بس شر اِنت اماں،بلے بوشت من ترا رسین آں،تنی وھدی تھار اِنت،تو نہ گند ے من پاد اتک ءُ شُت آں ماتی ءَ را دست ءَ گپت ءُ لوگ ءَ رسینت۔
پد ءَ داں لوگ ءَ اتک ءُ سر بیت آں روچ ءَ ٹِک داتگ اَت،من شُت ءُ جانے شُشت ءُ اتک آں کہ چاھے پیالایے ور آں، ھمے وھد ءَ چاراں گوانکو ءَ رینگے پیداک اَت،سکیں زھرے من ءَ اتک کہ اے چونین ئِے بامگواہ ءِ بُن ءَ پون ءَ اِنت من کہ چست کُت،جان دراھی ءَ پد گْوَشت ئِے،”واجہ،مزار تئی چی اِنت من ھیران بیت آن ءُ گُوشت،”چی ءَ واجہ زان آں”؟ پد ءَ درائینت ئِے،”واجہ،مزار دوشی آوار جنگ بیتگ،ترا ھال دیگ لوٹ اِت،تئی نمبر من ءَ مزار ءَ داتگ کہ من ءَ ھروھد ءَ سکی ءَ گپت اے مرد ءَ ھال بہ دی اِت” منی پادانی چیر ءِ زمین گُش ئے پہ دیم شُت،آسمان گُش ئے لُمب اِت ءُ سر ءَ کپت،سر ءَ دردے کپت ماں،چمانی ارس پِٹ پٹّ ءَ درایان بیت اَنت،من پد ءَ پون کُٹ کُت ءُ گپی نہ بیت آں۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔