نبشتانک: نمدی یے پہ شھید ھالد ھیدر پنام بیبگر ءِ نام ءَ
نبشتہ کار : شے مرید شاد
دی بلوچستان پوسٹ
دْروت ءُ دراھبات ئے ارواہ چہ دْروت ءُ دْراھباتی ءَ رند ءَ من ترا چہ وتی نمدی ءِ پسو ءَ نہ لوٹ آں ، من زاناں کہ تو منی نمدی ءِ پسو ءَ دوبر واتر کُت نہ کن ئے، من چہ ترا ھچ دل ءَ ھم نیار آں، پرچا تو منی نمدی ءِ پسو نہ داتگ۔ من ھما وھد ءَ وتی نمدی ءِ پسو لوٹ اِتگ اَت کہ تو چہ من ءَ دور یک ھندے ءَ بہ رپتین ئے گُڑا من وداریگ بوت آں کہ روچے ناں روچے منی نمدی تئی چماں کپ اِیت کہ شے ءَ مرچی پہ من نمدی یے راھی کُتگ، من ءَ اَلم پسو ئِے دیگ لوٹ اِیت، بَلے تو نمیران ئے چماں اندر ءُ تو ھر کسی دلانی توک ءَ مان ئے ترا اَلم یات کار اَنت۔
منی دل ءَ بوتگ کہ پہ ترا دو دانک نبشتہ بہ کن آں بَلے ھما وھد کہ من ند پہ تئی ساڑایگ ءَ چست کُتگ، گُڑا منی ند ءِ واک چہ باتن ءَ در اَتکگ ءُ ھمراھداری ئِے نہ کُتگ، بَلے لھتیں روچ اِنت کہ تئی ترانگان ءُ زھیراں من ءَ سک بیوار کُتگ ءُ ھچ رنگ ءَ پہ آرام ءَ نیل اَنت، دل چو کودکیں زھگ ءَ ترا ھر دمان ءُ ساھت گیر آرگ ءَ اِنت، مرچیگیں روچ ” یکشمبے اِنت ءُ ساھت روچ ءِ ” 12:42 دمان اِنت کہ من تھنا نشتگ ءُ تئی ترانگاں گوں ھمراھی کنگ ءَ آں۔
من نہ زاناں مرچی چونی ءَ تئی یات ءُ ترانگاں من ءَ چو نگیگ کُتگ ھچ ءَ رنگ پہ سر کَشگ ءَ نیل اَنت، من ءُ تو یکیں ھند ءِ مردم نہ بوتگ اِین ءُ منی ءُ تئی انچو گند ءُ نند ھم نہ بوتگ، بَلے من نہ زاناں کہ ترا یات بیت یا ناں؟ یکرندے تو مئے لوگ ءَ اَتک ئے ءُ ترا دگہ سنگتے گون اَت بَلے آئی ءِ نام من بے ھیال کُتگ، اول گپ اِیش اِنت کہ تئی ءُ تئی سنگت ءَ گوں دچار کپگ منی اولی رند اَت، بَلے من نہ زانت تو کے ئے من وتی لوگ ءَ نندوک اِت آں گُڑا منی موبائل ( گوانکو ) ءَ کلوے اَتک من چار اِت منی مستریں برات گُش اِیت بیا اُوتاک ءَ مھمانے اَتکگ من پاد اَتک ءُ دیم پہ شمئے نیمگ ءَ اَتک آں سلام ءُ جوڑی بوت، گونڈلے ءَ شمارا آپ دات کمّو رندتر ءَ چاھے آرت اِش ما ءُ شما دیوان اِت اِیں، ھمد ءَ منی مستریں برات ءَ گُشت ” شے تو اے مردم ءَ زان کے اِنت ” ؟ من گُشت ” اِناں گُڑا آئی گُشت ” اے بیبگر اِنت، یو بی اے(U .B .A ) زمہ داریں سنگتے مکران ءِ دمگ ءِ نندوکے ” من گُشت ” ھو نام اِشکتگ بَلے واجہ ءِ جند ءَ گوں دچار نہ کپتگ آں شَر اِنت کہ مرچی اَتکگ یکے دومی ءَ پچاروک بوت اِیت تو ھمد ءَ لھمیں کندگے ءَ گوں گُشت ” ھو جگر نوں وت ءَ جاھے بہ گند اِیں زان اِیں کہ اے ک اِنت پپیسر ءَ اِناں ” من ودار دل داشتگ اَت کہ تو شپ ءَ ھمد ءَ جَل ئے بیگاہ ءَ ما ءُ شما دیوان کن اِیں من ءَ تئی لھم لھمیں گپ سک دوست بوگ اِت اَنت منی دل ءَ نہ لوٹ اِت کہ تو زُوت پاد بیا ئے ءُ برو ئے، تو ھمد ءَ وتی موبائل (گوانکو) زرت ءُ سنگتے ءَ پون کُت بیا مارا بَر ، ما گُشت چو زُوت روگ نہ بیت تو گُشت ” کہ من رو آں من ءَ کمّو کار ھست دگہ رندے انشاءاللہ دچار کپ اِیں” مئے دچار کپگ بس ھمے اولی رند بوت پد ءَ دوبر تو نیاتک ئے-
تو چو سرپد ئے کہ چہ ترا پد تئی ھمراہ ءُ ھمکوپگیں چُنچو ھمبل تئی رندگیر ءَ اَتک ءُ پہ وتن نمیران بوتگ اَنت، دودا جان ءُ ، ماسٹر مکیش ، کسانسالیں بالاچ جان گوں آرپ جان ءَ ھوار وتی سالونکی ءِ واھگ پہ گُلزمین ندر کُت اَنت، کیچ چہ بالاد ءَ پْرشتگ پہ شما پرسیگ اِنت، تو سھی ئے کہ مئے بلوچ ءِ جوان نامداریں شائر نور سلام نور ھم چہ گُلزمین ءِ پنجگاں پُلگ بوتگ بدیں دژمن ءَ وتی ارجان جتگ، آئی ءَ مدام گُلزمین گوں وتی نگراھیں گالاں نازینتگ ۔
تو دلجم بو تو نمیران ئے تئی داتگیں کربانی، جتگیں پند زوال نہ اَنت ترا راجدپتر مدام یات کنت تو راجدپتر ءِ تاکاں وت ءَ نمیران کُتگ ءُ گُلزمین ءِ شیدائی بوتگ ئے، گُلزمین وتی شیدا ءُ مریداں ھچ رنگ ءَ نہ شموش اِیت، بہ گند ئے تو وت ءَ رنجیگ بہ کن ئے باریں راج ءَ من ءَ چونیں نامے داتگ، راج مرچاں راستی ءِ نیمگ ءَ اِنت ءُ شَر زانت اد ءِ پرئوناں چُشیں شکار کُتگ تھنا تو نہ ئے ، ھلیل ساچان ءُ کمبر کازی تو وت سرپد ئے کہ ھمے تیرانی شکار بوتگ اَنت، ھمے رنگ ءَ دگہ ھزاراں ۔
پھل کن ارواہ منی نمدی دْراجکَش بوگ ءَ اِنت نوں من نمدی ءِ گڈسر ءَ گوں نور ملنگ ءِ شِیرے ءَ آسر کن آں آئی پہ ترا چار گال گوں راستیں دروشمے ءَ بستگ ءُ ندر کُتگ ۔
بے دلیں ھمراہ یاراں جت من ءَ
سرمچاراں سرمچاراں جت من ءَ
ھو ھما چہ دیدگاں دیم ءَ اِت اَنت
ھو ھما مئے درد وراں جت من ءَ
ھالدیں ارواہ پہ تمپے تلوس اِیت
آجوئی جُنز ءِ بھاراں جت من ءَ
یازدہ سال داں جُھد ءِ پاند ءَ بستگاں
ھو نگیگ ءُ بے تواراں جت من ءَ
نور ملنگ راستیں ھبر تھل اِنت بَلے
راستیانی راز داراں جت من ءَ
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔