نبشتانک: زھیروکانی لولی
نبشتہ کار: سلال سمین
دی بلوچستان پوسٹ
شپ گوں تھاری ءَ وتی ، تھاری ءَ چہ سمبھینتگیں یک کوٹی ءُ منی تھنائی ءِ زیبائی اَت چہ آزمان ءَ بالوانی الھان منی گوش ءَ کپگ ءَ ات بلے من سما نہ کُت پرچا کہ من ءَ تھاری ءُ تھنائی ءَ وتی اندر ءَ جزم کُتگ اَت ۔
بلے چہ ویرانیں کوٹی ءَ کمو دور یکے ءِ سوری بشانگ ھم بندوک اَت ءُ چہ آئی ءِ بشانگ ءَ یک روژنے ءِ بْرمش منی ھمے تھاریں کوٹی ءَ ھما رنگ ءَ روژن ءَ کنگ ءَ ات کہ من چہ وتی اندر ءِ تھاری ءَ در اتک بکن آں ءُ ھمائی ءِ نیمگ ءَ جنز ءِ سپر ءَ بندات بکن آں من ھمے جیڑگ ءَ ات آں کہ من آئی ءِ نیمگ ءَ چون برو آں ، من وَ آئی ءَ را پجّا آرگ ءَ نہ آں ءُ اگاں من برو آں بلکیں آ منی آیگ ءَ وش مہ بیت گُڑا بوت کنت کہ من آئی ءِ وشیں ساھت ءَ آئی ءَ را گمیگ بکن آں ھمے جیڑگ ءِ تہ ءَ یکےگُش ئے من ءَ توار پِر جنگ ءَ اِنت کہ من پِلانی آں تو بیا کہ من تی وداریگ ءَ آں من چہ وتی بے سمائی ءَ سما کُت ءُ پاد اتک آں کہ رو آں ھمے بشانگ ءِ مردُم ءَ چار آں آ باریں کے انت؟-
من اتکگ ءُ ھمے بشانگ ءِ کش ءَ اوشتات آں ءُ جُست گپت کہ ھیر انت تو من ءَ توار پِر جتگ ؟ گُڑا چہ بشانگ ءَ یک ماتی ءَ وتی سر کش اِت من ءَ جست ئِے گیپت کہ من ءَ پجّا آرگ نہ ئے؟ من چار اِت کہ یک ماتی یے کہ سیاھیں پوشاک ئِے گور اِنت ءُ یک سیاھیں شالے مان پُوش اِتگ ئےِ۔
دیم ءِ چو برپ ءِ ڈول ءَ اسپیت انت ، شپاریں لنکُک ، کمانیں بُروان ، شیپگیں پونْز ءُ چو نور ءِ ڈول ءَ رُژن ءَ اِنت من گُش ئے اے پجّا آرت یک توارے جت کہ “املی” اِے زاناں تو ئے؟ گُڑا پسّو ئِے دات کہ ھو من آں ! من کش ءُ گْور ءَ چار اِت، تھنا چہ ھمے یکیں رُژنائی ءَ ابید من دگہ ھچ چیزے نہ دیست من زانت کہ منی تھاریں کوٹی ءِ رُژن ءَ کنوک منی ماتی ءِ جِند ءِ رُژن بوتگ ۔
من ءَ گُشگ ءَ ات کہ تو زاناں سرپد نہ ئے من ءَ چنچو وھد اِنت کہ ترا توار پِر جنگ ءَ آں بلے تو منی توار ءِ پسّو نہ داتگ۔ ھو، مرچی من وتی پریات تاں آزمان ءِ بالی مُرگاں سر کُتگ ءُ آھاں الھان ءِ سر ءَ زُرتگ کہ ترا سما بہ بیت۔ اے گپ راستے ات کہ آزمان بالی مُرگاں وتی سر ءَ زُرتگ اَت ءُ کش ءُ گْور ءَ من دگہ ھچ مردُم نہ دیست کہ من ءَ ھمے گپ ءَ بگُش ایت۔ باریں من ءَ چِنچو سال بوتگ کہ من ھمے توار ءِ اِش کنگ ءِ واست ءَ انچو بے تاھِیر بوتگ آں۔من ھمے گپانی تہ ءَ وتی مات ءَ گُشت کہ امّاں من لوٹ آں کہ چہ ءَ تئی توار ءَ دو دانک زھیروک اِش بکن آں ۔
گُڑا من ءَ گُشت ئِے بیا بشانگ ءِ تہ ءَ من کہ شُت آں ءُ وتی مات بگلاں کُرت پورا من نوک زندگ بوّت آں ءُ چہ ءَ مانِش ءَ چے بود کُت۔ من ءَ گُشگ ءَ ات کہ منی توار چو وش نہ انت کہ من پر تو زھیروک بگُش آں بیا من ءُ تو دِگہ کِسّہ ءِ کار اِیں بلے من نزان آں اے شپ ءَ من ءَ چے بوتگ ات من ھمے جاھلی کُت نہ املی انشپی الم ءَ من تئی توار ءَ زھیروکے گوش دار آں ۔ ھمے جاھلی ءِ تہ ءَ من وتی سر آئی دست ءِ سر ءَ ایر کُرت ءُ آئی وتی دست منی سر ءَ کُرت ءُ منی سر ءِ مالِشت کنگ ئِے بندات کُت ۔
گُشت ئِے کہ تو انچو جاھلی کن ئے گُڑا من زھیروکے گُش آں پر تو ۔ زھیروک ئِے کہ بندات کُت گُش ئے آئی ءِ توار ءِ لبزاں منی بدن ءِ رگان ءَ سُپت ءُ من ءَ آئی ءَ وتی دردواریں زِند ءِ جھان ءَ سر کُت ۔ منی دیدگاں یک بزگیں ماتےگوں وتی گوھریں اَرساں ءُ دست ئِے ماں زمزیلّاں بندوک انت ءُ پہ منی آرواہ ءَ گُش ئے تُنیگ اِنت ۔ ھمے اَرساں چہ دو ترمپ منی پیشانی ءِ سر ءَ کپت انت ءُ منی آگاھی گوں زھیروک ءَ واب کپت ۔
آزمان ءَ پہ اے توار ءَ کھریں زمستانی شپے ءِ واست ءَ آس روک کُت ءُ زمین ءَ سروز ءِ الھان دیگ بندات کُرت ءُ باریں چُنت سال ءِ درد ءُ دور تاں کہ ایشاں زھیروک ءِ داب زُرت انت ۔ من چہ ءَ دُگنیا ءِ آ دِگہ ساز ءُ ساماناں بے سما بوت آں ءُ سے چیزّ ءِ سما من ءَ ھست ات زھیروک ، آس ، سروز ۔ من وھدے کہ چہ اے واب ءَ آگاہ بوت آں گُڑا من چار اِت کہ مات ءِ زھیروک ءِ توار بند اِنت ءُ مسیت ءَ پہ ءَ نُماز ءِ واست ءَ الھان اِنت ۔
من وتی مات توار پِر جت کہ اماں تئی زھیروک ھلاس بوتگ ءُ من ءَ ھچ رنگ ءَ سما نہ بوت نوں پر تو آپ بیار آں پہ دست ءُ دیم ءِ شودگ ءِ واست ءَ تو نماز وان ئے۔ من چار آں تاں منی مات منی جُست ءِ پسّو ءَ نہ دنت من شُت آں مات ءِ کش ءَ ، پد ءَ ھمے گپ گُشت بلے منی مات ھچ رنگ ءِ پسّو نہ دنت ۔
گُڑا من بگلہ کُرت ءُ گریوگ ءَ لگت آں ءُ گُشت کہ اماں من توار پِر جن آں تو پسّو دیگ ءَ نہ ئے۔
ھمے ساھت ءَ من وتی مات ءِ یک ھاموشی ءُ ارسانی گوارگ منی گوش ءَ کپت ءُ من ءَ ھاموشی ءَ گوشانی تہ ءَ ھلوت کُت ءُ گُشت ئِے کہ زُبان ءَ میار پِر نیست انت کہ آ را مرچی لبزاں دروہ اتگ من ءَ انچو سما بوت کہ منی نزّ ءَ من ھم گُنگ بوت آں ، آزمان ، زمین ، کوہ ، کوچگ ، ھلک ، میتگ ءُ جھان ءِ کُل مردُم گُنگ بوت انت۔
اے سیاھیں پوشاک ءِ رنگ مٹّ بوت ءُ اسپیتیں پوشاکے بوت ءُ اے سوری بشانگ پچ کنگ بوتّ ءُ زمین ءِ دِل بند سمبھینگ بوت من بس ھمے الوتّ وتی مات ءِ گوش ءِ تہ ءَ کُت املی بِگند ئے کہ من پہ زھیروکے ءَ انچو جاهلی ءِ مہ کُتیں-
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔