نبشتانک : مزنبند ءِ پاسبان ملنگیں شئے مرید
نبشتہ کار: نوید اولیاء
دی بلوچستان پوسٹ
“داں زندگاں ماں زندگاں لوگ ءَ نہ ننداں ایمنی”
“ساہ ءُ سرا کربان کناں مرگے نہ اِنت ھچ گم من ءَ”
“رکین ءَ ماتیں ھانل ءَ چہ ھوک ءُ لدیگیں رستراں “
سکندر پنام شئے مرید
عصر ءِ وھد ءَ روچ زردی ءَ ماں آزمان ءِ دیم ءَ اجب رنگیں رولہ ءَ مانشان اتگ اَت من وتی موجاں گوں دلگوش اِت اَنت گوات نرم نرم ءَ کشگ ءَ اَت من گوں گوات ءَ انچو مُلم ءَ اِت اَنت گش ئے زاناں مرچی گوات ءَ زھیرونکے دپ ءَ زھیر جنگ ءَ ایں من وتی دل ءَ گوشت مرچی گوات سک وش کشگ ءَ اِنت من ءَ ھمد ءَ ھدامرزئیں نورخان بیزنجوئے سوتے یات اَتک-
“زھیر ءُ ترانگ چہ واب ءَ پاد کایاں “
“دوست ءُ دلبر کہ مارا یاد کایاں”
گوات پورا منی گوشاں الوت کنگ ءَ ئیں بلے من گوات ءَ پوہ بوگ ءَ نہ آں من ءَ شُبین بوھگ ءَ ایں کہ گوات چیزے گوشگ لوٹ ایت بلے من وتی ھیالاں گوں آشنا اِت اَنت من وتی ھیالانی دنیا ءَ سپر کنگ اِت آں ھمے دمان ءَ موبائل ءَ میسج ءِ اتک من چار اِت سنگتے ءَ میسجے پہ من روان داتگ اَت کہ مرچی لشکر ءَ مزنبند ءِ کوھاں لشکرکشی کتگ اے میسج ءِ وانگ ءَ رند منی دیم ءَ تھاری ءَ مانپوشیں گوات ءِ شپور شپور گُش ئے گوشاں انگت آلوت کنان اِنت دل ءَ منی ءَ جت اے ھمے سرکارے مردم باں مردماں پریشان کناں وتی واجہ ءِ وش کنگ ءِ ھاتر ءَ دروگیں ھال شنگ کن اَنت سنگت ءَ من ءَ گوں بارے ھال کن، من پسو دات جان چوشیں ھال من نہ اش کُتگ بوت کنت دورگیں ھالے بہ بیت اے وَ ایشانی کار اِنت دروگیں میسج جوڑ کنت ءُ مھلوک ءَ پریشان کنت وتی دل ءَ وش کنت من ءَ بلّے اُپار نہ شوت دل ءَ گوشت باریں ھالے بگر وتی سنگتانی نیمگ ءَ گڑا من وتی سئے ءُ چار سنگتانی گوم ءَ ھال ءُ اھوال کُت کہ اے وڑیں ھالے شنگ اِنت باریں راستے یا ناں انچیں دروگیں میسجے گڑا سنگتاں من ءَ درستاں گوں اِد ءَ چوشیں ھال نیست ھو گرمے وھد ءَ جھاز ترگ ءَ بوتگ ءَ بلے سُھب ءَ مئے گوم ءَ سنگتانی ھال ءُ اھوال بیتگ اود ءَ چشیں ھال نہ بیتگ درست وش ءُ ھیراناں بیت کنت اے دورگیں ھالے-
منی چماں دو روک ماں بیت ءُ دل ءَ سارتیں گینے کش اِت کہ من ءَ وتی مردماں دلجم کُت بلے انگت من ءَ اُپار نہ شُت باریں ملکے نیمگ ءَ سنگتاں ھالے گراں من نمبر ٹرائی کُت اَنت نمبر اِش بند اَنت پد ءَ منی جند درملک ءَ کپتگ اد ءَ کس کسی ھال ءَ سھی نہ اِنت-
نوں مگرب ءَ واتر ءَ نزیک کُتگ اَت مھلوک دلگوش اَنت کہ باند ءَ رمضان ءِ من ھم ھمے ودار ءَ ات اَنت کہ باندا باریں رمضان بیت یا ناں ارادھے دل ءَ داشتگ اَت اے وشیں ماہ ءُ روچاں پہ کُلیں مسلمان ءَ روچگی اِنت ما ھم گناھے سواب کنیں ساھت ءِ نہ گُوست موبائل ءَ پد ءَ مسیجانی آیگ بندات بوت من چار اِت کہ دوست ءُ سنگتاں پمن مبارکی راہ داتگ کہ باندا رمضان اِنت من ھم وتی سنگت ءُ دوستاں ھیر مبارکی کُت آں من گل ءَ بال اتاں لنٹانی سرے بچکند نہ پُرشتاں کہ وشیں ماھے اتکگ پد ءَ منی موبائل ءَ آواز کُت من موبائل پچ کُت چار اِت سنگتی ءَ میسج ءِ پمن دیم داتگ اَت من میسج پچ کُت چاراں شئے مرید ءِ اکس گوں نام ءَ نبشتہ اِنت منی چم اکس ءَ ءُ نام ءَ کپت آں دپ ءَ چہ یک مزنیں آھے در اتک دل گو جگر ءُ پُپاں زمین ایر شُت انچو من ءَ سما بیت کہ جان ءِ ھون بند بوت دست ءُ پاداں لرزگے زُرت ءُ بالاد ءَ منی یک انچیں گرمیں پاھارے چِست بوت ءُ ھیدی ءَ سر کش اِت من گوں اے کس ءُ نامانی چارگ ءَ پد سنگت ءَ ھچ جواب دئیگی نہ بیت آں من چاراں نام ءَ ءُ چاراں اکس ءَ ھچ وڑ ءَ منی دل منگ ءَ نہ اِنت من گوں وت ءَ گپ ءَ لگ ات اَنت اے چتو من انی سنگتاں گوں اھوال کتگ اَت سنگتاں گوشتگ اَت کہ اد ءَ چشیں ھال نیست اے چتور من چو گنوکانی وڑا نزانت چے بکناں من پد ءَ سنگت ءَ پسو دات کہ اے شے نہ اِنت! نام شے ءِ داتگ بلے اے شے مرید ھچ وڑ ءَ بوت نہ کنت چیا کہ انی من سنگتاں گوں رابتہ بوتگ آیاں گوشتگ چشیں ھال نیست گڑا سنگت ھم چو منی وڑ ءَ ھُشک ءُ ھیراناں من ھمے اکس ءَ گوں نام ءَ سنگتانی سر ءَ روان دات اَنت درست چو منی وڑ ءَ وانگ ھیران بوت آں ھچ گوشگی نہ بیت آں نام شئے مرید ئیگ اِنت بلّے اکس ءَ ھچ تپاوت نیست اَت اے دمان ءَ گوات ءَ وتی بانزل داشتگ اَت منی ھوش ھچ وڑ ءَ کار ءَ نہ اَنت من گوں وت ءَ جست ءَ لگ ات اَنت اے شئے چوں بیت کنت؟ شئے ءَ انگت ءَ زوتیں شُتگ اوتاگ ءَ منی دل ءَ ھچ نہ من اِت من ءَ وسواس ءَ ننداگ ءَ نہ اِشت سنگتانی ھال ءُ ھم بند بیتاں سنگت ھچ گوشگ ءَ نہ اِت اَنت باریں شئے ءِ جندے سنگتانی گور ءَ ھال ءُ اھوالے کناں باریں گوش اَنت گڑا شیھوے لھتے سنگت گوش ایت شیھو انت لھتے چو منی وڑ ءَ نہ آشنا اِنت گُوشاں اے شیھو نہ اِنت گڑا من ھمے اکس وتی جندے مردماں پیشدراں کُت آں اے ھم ھُشک ھیران بوت آں کس باور کنگے واست ءَ تیار نہ اَت-
“ملکموت مستیں لیڑھے بوتیں
بُرتیں ماں کورا جور بہ چارینتیں”
دریگتیں اے گپ راست ءِ مہ بوتیں دل ءَ اتک کہ-
”پہ ھانلیں گلزمین ءِ بانوری ءَ
باریں چنت شے مرید سالونک بیت “
شپ ءَ وتی بانزل پچ کُتاں ھر نیمگ ءَ تھاری ءَ من گوں وتی مردماں ھم دیوان بیت آں جُست پرس ءَ لگ اِتیں کجا نہ کجا راستی ءِ ھالے بئیت بازیں مردم نوں ھمے گوشگ ءَ ایں کے شے مرید پہ وتن سالونک بوت ءَ ءُ لھتے انگت ءَ باور کنگ ءَ نہ اَنت چو منی وڑ ءَ دل ءَ ھچ اُپار نہ شُت شپ بے وھد بیت کس ءَ راستی ءِ ھالے نہ دات بس ھمے ھال ءُ اھوال اتاں کہ شئے پہ ھانل ءَ کربان بوت شئے ءَ وتارا نمیران کُت دپ ءَ آھے دراتک سک درد ءُ اپسوزی بوتاں کہ شئے ءَ مارا اناگاہ ءَ یل کُت وتی اے گیرانیں بار سنگتانی میار کُت وت پہ ھانل ءَ شوت شئے مرید ءَ مزنبندے کوھانی دل بند ءَ گو دشمن ءَ دیم پہ دیم ءَ جنگ داشت ءُ وتی راج ءَ ھمے پیگام دات کہ من ھانل ءَ ھچبر دست وت نہ بکشاھاں گوں دشمن ءَ جنگ داشت وتارا مدام نمیران کت ماں راج دپتر ءَ۔
“بیا وہ مرید بیا وہ مرید
بیا وہ مرید دیوانگیں”
“بیا بیا کہ دیوان کنوں
مولانگ ءُ مستانگیں”
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔