نبشتانک تئی اکس ءِ چارگ ءَ پد
نبشتہ کار : جلال اهمد
دی بلوچستان پوسٹ
وهدیکہ تو منی هلک ءَ چہ گِسر بُوت ءُ شُتے وتی میتگ ءَ گُڑا منی زندگی ءِ گْوازینگ سک مُشکل بیت ، چی ءَ ؟ کہ من تهنا بُوت آں پیسرا من ءُ تو دائم هُور اَت اِیں ءُ من مُدام گمی ءُ پریشان بُوت آں تو گْوش ئے زان آں من وتی سرجمیں اُمیتاں چہ نہ اُمیت بُوت آں ، بلے یک گپے دائم منی دل ءَ تہ ءَ اَت کہ تو گْوشتگ اَت کہ من اَلّم واتر پہ تو کایاں ـ
گُڑا من وتی دل ءِ ساڑینگ ءِ هاتر ءَ مُدام همے گپ جیڑ اتگ اَت کہ آئی ءَ گوں من سوگند کُتگ اَلّم روچے نہ روچے آ کیت پہ من ءَ ، وهد گْوزان بُوت آ نَیَتک من باز جُهد کُت کہ بَرداشت بِہ کن آں ، بلکیں ماهے ءَ پد کیت ، بلکیں سالے پد کیت ، بلے آئی ءَ را سالے هم گْوست آ واتر نَہ بُوت ءُ نَیَتک ، گُڑا من وتی بے وسی ءَ مُدام گِندگ ءَ اَت آں ءُ من گِیش ءَ چہ گِیش کُوشِست کُت کہ بِہ گندے آ ئ۰ک کرنے ءَ رند واتر کنت ءُ کیت ، من دائم وتی دل ءِ ساڑینگ ءُ جْوانیں موسماں دل ءِ تسّلا دِیگ ءِ باز جُهد کُت ءُ بلے اے سرجمیں رِپکاں ابید کدی کدی کہ دِیگر بُوتگ اَت ءُ کَوش ءِ کہ سَارت شِیکتگ اَت گُڑا من ءَ واتر آئی ءِ یات ءُ زهیراں پیڑاتگ اَت ءُ برے برے شپ ءِ لُنجیں سْیاه ءُ تهاری ءَ کہ من واب ءَ بُست کُتگ اَت گُڑا من ءَ انچو سَما بُوتگ اَت کہ من چہ وت ءَ شِزاراں ءُ کدی چُوش هم سما بُوتگ اَت کہ من اندر ءَ چہ تهنا آیان ءُ پْروشتگ آں ـ
یک سالے ءِ سرجم بُوت کہ آ نَیَتک ءُ پد ءَ دُو بَر منی رنج ءُ گم گیشتِر بُوان بُوت اَنت، بلے من وت ءَ را سک باز مُهکم کنگ ءِ جُهد کُت ، من وت ءَ را انچیں هاٹیگ مان کُت کہ منی رنج ءُ گم چہ من بِہ سِد اَنت گار بِہ بنت ـ
گُڑا من وتی دل ڈڈ کُت ءُ وت ءَ را مُدام شات کُت ءُ انچیں سنگتاں گوں وت ءَ را مُشکول کُت کہ آیان مُدام مسکرائی کُتگ اَت ءُ مارا کندگ اتکگ اَت ، هر وهد من روچ پہ روچ شرتر بُوان بُوت اَنت ءُ دانکہ چار سال سرجم بُوت کہ آ واتر نَیَتک ـ
همے پئیم ءَ من یک شپے واب اَت آں ءُ گْوش ئے زان آں اناگت ءَ یک توارے بُوت گُڑا من هجّکہ بُوت آں چم پَچ کُت اَنت داں تهار مائی اِنت ءُ سرجمیں میتگ ءَ هاموشی اِنت گِس ءِ تَہ ءَ تهنا من ءَ ، همے دمان ءَ من یَک بلاهیں جیڑگی ءَ کپتاں ءُ دان سِے ساهت ءَ من ءَ واب نَہ یَتک ءُ جیڑان جیڑان ءَ من پریشان بُوان بُوت آں ءُ من ءَ آئی ءِ یات ءُ زهیراں پد ءَ پیسری ئیں ڈول ءَ پیڑات ، گُڑا سُهب کہ بُوت من وانگجاه ءَ شُت آں ءُ آئی ءِ دَزگْوهار ءِ اَتک منی گْور ءَ ءُ گْوشت ئِے کہ لهتے روچ اِنت کہ تو سک باز پریشان گِندگ پیداکے من ترا انچیں مردمے ءِ اکس ءَ پِیشداراں کہ تو شات بہ ئے ، من گْوشت بس شر اِنت من ءَ پیش ءِ بِہ دارے آئی ءِ دَزگْوهار هم سرپد اَت کہ پلانی اِیشی ءَ را باز دوست بیت ـ
انچو کہ آئی ءِ دَزگْوهار ءَ وتی گْوانگو در کُت ءُ اکس من ءَ پیش داشت ساهتے ءَ پد منی چمّانی اَرس هم در اَتک اَنت ءُ من دیست دان نوں آ پیسری ءَ چہ رُستگ ءُ مزن اِنت ءُ نوں آ بے کساس ڈولدار اِنت، گُڑا همے روچ ءَ چہ رند گْوش ئے زاناں منی گم ءُ رنج سد در سد گِیشتر بُوت اَنت ءُ منی دْراهیں ءُ وش بُوتگ اِیں رِیش ءَ پد ءَ جاه جت ءُ هازگ بُوت ءُ من تہ ءَ چہ سرجم ءَ پْروشت آں ـ
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔