تھنائی منی سنگت اِنت – جلال اھمد

نبشتانک:تھنائی منی سنگت اِنت

نبشتہ کار: جلال اهمد

دی بلوچستان پوسٹ

اے زند کہ هداوند ءَ سرجمیں مهلوک ءَ را داتگ اَلّم زندگی ءِ نیام ءَ انسان هرچ وڑیں گم ءُ سکّی گِند ایت ءُ هر وڑیں جاوراں گوں دُچار کپ ایت کدی انسان گوں انچیں جاوراں دُچار کپ ایت کہ انسان ءِ زندگ بُوگ هم مُشکل بیت ، آ انسان ءَ دست ءَ هما ساهت ءَ زمین تنگ بیت ، کدی انچیں وشّی آں گوں انسان دُچار کپ ایت کہ آ ساهت انسان ءَ را سد سال ءَ زندگ بُوگ ءِ سِکین دنت ءُ زندگی توک ءَ جْوان تِریں انسان هما اِنت کہ آ همے دوهیں جاورانی دیمپانی ءَ کت کنت بلکیں هچ نہ تُرس ایت ءُ دِلپٹ نہ بیت گوں مزبوتی ءَ همے جاورانی دیم ءَ میلانک بیت گُڑا هما انسان دُگنیا ءَ کابِل تریں انسان بیت-

مُشکل ایں جاور هما وهد ءَ مردم ءَ دیم ءَ کیت کہ انسان ایوک بیت ءُ گوں وتی تیوگیں وس ءُ واک ءَ گوں هما ساهت ءَ مُشکل ءَ دیمپانی ءَ کنت بلکیں مُشکلیں وهد ءَ آ هچ گمی نہ بیت ءُ کمّی نہ منّیت شریں وڑے ءَ هما وهد ءَ گوں مکابلہ کنت ءُ گیشتر اے وڑیں وهد هما مردم ءَ سر ءَ کاینت کہ آ تہنا اِنت، ایوک اِنت مُشکل ءَ گوں مکابلہ هما وهد ءَ وش اِنت کہ تو تہنائے کس تئی هال ءَ سرپد نہ اِنت اے وڑیں وهد گُڑا ترا بلکیں مکابلہ کنگ ءِ سِکین ءَ دنت ءُ ترا مزبوت کنت مردم ءَ را لگور بُوگ ءَ نیل ایت اگاں چُشیں وهد ءَ ترا دِگہ همراھے یا همسپرے گون بہ بیت آ ترا پہ پُشت ءَ کِنزگ ءَ مجبور کنت گُڑا ترا اے هاٹیگ مان نہ بیت کہ تو هما وهدے دیم ءَ میلانک بہ بِے زندگی نیام ءَ چُش ایں ساهت بے کساس انسان ءَ سر ءَ کیت بلے درساں چے شرتریں انسان هما بیت کہ وت ءَ جْوانین هاٹیگ مان بہ کنت-

من تہنائی ءَ را اے وڑ ءَ پدّر کن آں کہ تہنائی انسان ءَ زندگی ءِ وش تریں ساهت اِنت بُوت کنت کہ انچیں انسان هست کہ آ تہنائی ءَ برداشت کت مہ کن اَنت بلے منی هیال آں تہنائی انسان ءَ زندگ بُوگ ءِ سِکین ءَ دنت ءُ انسان ءَ کمزور بُوگ ءَ نیل ایت تہنائی هما همسپر اِنت کہ ترا هچ وڑ ءَ یل نہ کنت بلکیں تو وهدے کہ تہنا بئے گُڑا وتی پچّار ءَ کت کن ئے، وت ءَ زان ئے کہ من کئے آں تہنائی ءِ مستریں شرّی همیش اِنت کہ ترا پہ جیڑگ ءَ مجبور کن ترا بے وسی ءَ رند ءَ کپگ ءَ نیل ایت-

کجام بی انسان بہ بیت وهدے کہ آ تہنا بیت گُڑا آ وت ءَ گوں وت دُچار کپ ایت وتی کمزوری آں مار اِت کنت وت ءَ مزبوت کنگ ءِ جُهد ءَ کنت هما ردی کہ هست اَنت آیاں چہ وت ءَ چے دُور کنت ءُ جْوانین پگر ءُ لِیکہ هانی واهُند بیت آ پہ وت جْوان ئیں کِشک ءِ شُوهاز ایت ءُ وتی زندگی ءِ گرانین بار ءَ سُبک کنت-

من ءَ تہنائی ءَ گوں مهر اِنت، وهدے کہ من تہنا بان گُڑا انچیں پِگرانی واهُند بان گُش ئے زان آں دُگنیا ءِ کامیات تِریں انسان من آں تہنائی منی مستریں دوست اِنت، چیا کہ همے تہنائی ءَ من ءَ کامیاتی ئے کِشک پیش داشتگ بلکیں من ءَ دوهمی مردم ءِ پُشت ءَ کپگ ءَ چہ دور اِش کتگ تہنائی ءَ من ءَ دُوهمی مردم ءِ درد ءَ مارگ داتگ ءُ تہنائی ترا انچیں سِکین ءَ دنت تو کاروانانی پُشت ءَ نہ روئے پہ وت یک انچیں راھے شُوهاز کہ تئی پَدان مردم وت گِر اَنت کاینت تئی همے پیسلہ ئے بدولت وت یک کاروانے جوڑ بیت ءُ تئی رند ءَ کیت اگاں کسے تہنائی ءَ گوں سنگتی کنت گُڑا دُگنیا ءَ دیم ءَ کدی بے وس نہ بیت آ جْوانین پِگر ءُ هیال آنی واهُند بیت وتی هرچ پیسلہ ءَ وت کت کنت هچ بر دُوهمی مردم ءِ گپ ءَ سر ءَ رد نہ کپیت آئی ءِ هیال ءُ جیڑگ آزات بنت، انچیں مارشتے انسان ءِ اندر ءَ ودی بیت کہ آ وتی راج ءُ ڈیه ءِ درد ءَ جْوانین ڈولے ءَ مار اِت کنت، پہ راج ءَ بزّگی ءُ گُژنی ءِ درد ءَ مار اِت کنت پہ وتی راج ءَ اَلّم جُهد کنت چیا کہ آئی ءِ توک ءَ هما مارشت هست کہ مدام تہنا بُوتگ پِگر ئے کتگ جیڑتگ ئِے –

اے دْراه ئیں بے وسی آں مار اِت هما اِنسان کنت کہ آئی ءَ وتی پیسلہ وت کت کتگ وتی گپ ءِ سر ءَ اُوشتاتگ ءُ گران بہائیں جاورانی مکابلہ کتگ ئِے وتی هِمّت اِش کمزور نہ کتگ هرچ مسلہ ءَ دیم ءَ چو کوه ءَ میلانک بُوتگ مدام درد وارے بُوتگ، چُش ایں انسان ءَ دُگنیا هچ تاکت گار ءُ بیگواه کت نہ کنت-

منی دُواه اِنت کہ هر بلوچ پہ وتی راج ءَ درد وار بات ءُ وتی راج ءِ بزّگی ءَ بِہ مارات –

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔