نبشتانک: ساجد ءِ دیدار
نبشتہ کار: کمالان
دی بلوچستان پوسٹ
ساجد باز دیراں پَد مُلک ءَ اَتکگ اَت، نزر آباد ءَ اَت، ما سَرپد بوت ایں کہ ساجد اَتکگ گُڑا ما وترا نزر آباد ءَ سَر کُت، من چوناھا ساجد پیسر ءَ بھ نہ دیستگ اَت، باز واھگ بوتگ اَت کہ ساجد ءَ بِگنداں بَلے نہ دیستگ اَت۔
نزر آباد مَرچاں ویران اِنت، پیشی یے نزرآباد نہ اِنت، اَسل ءَ تھنا نززآباد ناں مرچاں ھر کُجا بہ رو ئے اَبید پْرشتگیں دیوال اَنت، وداریگاں چَمّ، پَچیں دَروازگاں، ڈُراِتگیں باناں دگہ ھچ نیست، مَرچاں بلوچستان پَھک وِیرانیں، شرّیں مردم وَ مُرت اَنت، گار بوت اَنت یا وَ مُلک اِش یلدات ءُ ڈَنّاں شُت اَنت، بے واھندیں چیزّ وَت ویران بیت۔ بَلے ساجد پَد ءَ واتر بوتگ اَت نزرآباد ءَ اتکگ اَت، ھیرانی ءِ ھَبر ایش اَت کہ ساجد ءِ آیگ ءَ نزرآباد گیشتر ویران کُتگ اَت۔
ما کَبرستان ءَ اِتیں اِیمبولینس ءِ اَتک، مردم اِشتاپ اِشتاپ ءَ شُتاں ایمبولینس ءِ نیمگ ءَ، من اُوں گام جناں بوتّاں کہ ساجد ءَ چاراں چوناھا منا پُرس ءُ جنازھانی سر ءِ رَوَگ ھچ وَش نہ بیت ءُ یکروچے جیڑھے بوتگ اَت، منی دوستیں سنگتے ءِ کماش بیران بوتگ اَت ما شُتیں سنگتے چارَگ ءَ ما نِشتیں ما سلام ئِے دات ءُ جوڑی ءُ تیاری کُت دو منٹ ءَ رَند من ءَ سنگت ءَ میسج کُت کہ یار شما دَست نَداشت وَ! من کمّو ھجالت بوتاں ءُ پَد ءَ جیڑ اِت کہ نوں وَ کار بوت دگہ روچے پَد ءَ اَنچیں مسلہ ءِ بوتگ ءُ من نِندگ ءَ وتی دوئیں دَست چِست کُت اَنت پہ دُوا منی دیم ءِ نِشتگیں کماش ءَ دَرّائینت کہ منی چُک دَستاں جھل کَن دُوا ءَ چَہ دِل ءَ بہ لوٹ من پَد ءَ ھجالت بوتّاں ءُ اِے بَری من سوڑگ کُت کہ نوں پُرسی پَتّراں بِھ نہ رو آں ءُ وتی مِرگ ءَ چہ پیسر ءَ اے ھبراں مردماں ھال دِیاں کہ منی پُرس ءَ کسے دلا دُوا لوٹ اِیت یا دَستاں چِست کَنت ءُ دُوا کَنت بلّت ئِے آئی ءِ مَرزی اِنت شما کَسّ ھجالت مہ کن اِت اِیمبولینس ءَ چہ مردماں دار ءِ پیتی ءِ دَر کُت ءُ زمین ءِ سَر ءَ اِیر کُت دار ءِ پیتی ءِ سَر ءَ نِبشتہ اَت ساجد ھسین ءِ چُک اِنت من بِچکند اِت ءُ دل ءَ گُشت “ھَو ڑے ساجد تو بِزاں گوں من دْروت ءُ سلام نہ کن ئے ھاں؟”-
ھمے دمان ءَ من وت سر ءَ وَت گوں ساجد ءَ ھبرا لَگّت آں، ساجد ءِ گُٹ زَنڈ اَت ءُ من ءَ گُشگ ءَ اَت ” یار تَرا سیگریٹ گوں من دِیریں مُلکی سیگریٹ نہ کَشّ اِتگ” من چہ پارکیٹ ءَ سیگریٹے روک کُت ءُ کَشّگے لَگّیتاں یار ساجد تو دِیراں پَد مُلک ءَ اَتکگے گَل ئے! ساجد ءَ کَند اِت ءُ گُشت ” اڑے مرچی زِندگی وشتریں روچاں مَن وَ بِھ نہ جیڑ اِتگ کہ منی سَر پَد ءَ مُلک ءَ کَپ ایت، ما ھَبر ءَ اِتیں پُشت ءَ من ءَ سنگتے ءَ توار کُت من چہ ساجد ءَ کَمّیں دُور شُتاں ءُ سنگت ءَ من ءَ گُشت ئِے “یار جنازھے سَر اِنت تو سیگریٹ مہ کَش” من دِل ءَ گْوشت ساجد ءِ دیوان وَ سیگریٹ لازُم بیت من چم چِست کُت اَنت داں ساجد دیم ءَ اُوشتاتَگ اَت ” ھاں تو گار بوتّ ئے؟” ساجد ءَ من ءَ جُست کُت! ھو اَڑے اِد ءَ وَ سیگریٹ ءِ کَشّگ اُوں نئیل اَنت، دُنیا ءِ لَنڈری ءُ دَلّاری بوھگ اِنت کَسّ ھچ نہ گْوش ایت ما پہ ٹالیں سیگریٹے ءَ زلیلیں کَسم اِنت ساجد ءَ بچکند اِت ءُ گُشت:- بابا بلوچ ءِ تَھا زِندگ بوگ بلائیں جیڑھے، اِد ءَ ھرچی کَن ئے ملامت ئے تو بلوچاں بِل تَرا نزرآباد چوں لَگگ ءَ اِنت؟ یار مُلک ھر وڑ ءَ کہ بِہ بیت من ءَ دوست اِنت، من ڈنّ ءَ بوتگاں کَسمیں سُتکگیں مچکدگے واست ءَ اُوں من ءَ زھیر بوتگ، ساجد ءَ چَکّ تَرّینت ءُ دیم مچکدگ ءَ کُت ءُ کَمّیں پریشان بوت۔
اڑے ساجد تو گّریوگ ءَ ئے؟ اے منی گَلی یے ھَرس اَنت جان، دیران پَد زمین ءِ سَر ءَ پاد اِیر کُتگ اَنت پمیشکا ساجد ءِ چم اَرس اِت اَنت ءُ من چیروکائی سیگریٹ کَشّگ ءَ اِت آں۔
اَڑے اِے کَھناں باریں آپ مان یا ناں ھُشک اَنت؟ ساجد ءَ جُست کُت ھَو آ نیمگ ءَ یکّ کھنے ءَ آپ مان، من پَسّہ دات اَڑے بِاریں مردم مرچی کھن ءَ جان ءِ شود ایت کسمیں چوں وَشّ اِنت-
ما شُتیں کَھن ءِ سَر ءَ، ساجد ءَ پَشک کَشّ اِت، منی چَمّ ساجد ءِ بَڈّ ءَ کَپت اَنت ساجد تئی بَڈّ ءَ چے بوتگ؟ من جُست کُت بَڈّ ءَ چون اِنت ٹپّ ٹپ اِنت؟ ھَو ھَو مردمے کہ چہ مُلک ءَ تچ ایت ءُ رؤت آئی ءَ ٹپّ ءُ پولنگ باز پِر بیت مَن کہ درانڈیھ اِتاں من ءَ مُدام ملک گِیر اَتک، مُلک وَ ھَو منا یکروچے کُدّویے ءِ واست ءَ زھیر بوتگ، تو زان ئے کُدّو کے اِنت؟ مئے میتگ ءِ ھیروینی یے، چوں زھیر نہ کنت یار! منی کَسانی ھمد ءَ ھمے مَردمانی کِرّ ءَ گْوزینتگ، اَگاں پہ دگرے ءَ نکنت بلے پہ وَتا وَ کنت ناں-
بِلے اِنچو ٹپ گُڑا؟ یک لاشے کہ باریں چنکس وَھد اِنت کہ جاگہ ءَ کَپتگ وَ لازم اَنچو بیت۔۔۔ من ءَ وَ کمال اِنت اَنگت سلامتاں تَرا کَیا جَتگ؟ یک شپے من کار ءَ چے واتر کُتگ اَت ءُ وتی کوٹی ءَ اَتکگ اِتاں، من سک دمُبرتگ، من چوناھا بِھ دم نہ بُرتگ، درانڈیھ ءَ بَس کمّو ژند کُتگ اَت بلے من اَنگت ٹیٹ اِتاں، بلے آ شپی من چَٹّ ھلاس اِتاں، من اَنچو دَم بُرتگ اَت کہ دل ءَ نہ گُشت کوٹ ءُ بوٹّاں کَش ءُ اِیر کَن ھمد ءَ منی کوٹی ءِ دروازگ کَسے ءَ ٹُک اِت، من کہ دَروازگ پَچ کُت داں ساجد ءِ ھَبر ھلاس نہ بوتگ اَت ءُ من ءَ کَسے ءَ ھال دات کہ بِیا نمازِ جنازہ وانگ بوھگ ءَ اِنت مَن چَکّ تَرّینت داں دارے رِبّڑیں پیتی یے کہ آئی ءَ تَھا ساجد وَپتگ اَت مردمانی کوپگان ءُ رَوگ اِت اَنت۔۔
ھَو ساجِد مُرتگ اَت بَلے باریں پرچی ءَ منی گُمان ءَ ساجد زِندگ اَت من گوں ساجد ءَ ھبر کنگ ءَ اِتاں، کسّہ آرگ ءَ اِتاں ۔۔۔ من ساجد ءَ گُشگ لوٹگ ءَ اِتاں کہ یار کمّو ڈنّ ءَ دَر ءَ بِچار موسم چوں وَش اِنت، جمبری اِنت، تْرمپوک اِنت کمّو ڈنّ ءَ دَر ءَ ۔۔۔ بَلے پِیتی ڈنّ ءَ چہ مردماں نَٹّ ءُ بُلٹ کُتگ اَت۔۔۔ بِگندے ساجد تھا کوکّار کَنگ ءَ اِنت ءُ گُشگ ءَ اِنت کہ “مَن ءَ چہ اے دارے پیتی ءَ دَر کَن اِت کمّو مچکدگ ءَ چاراں او مردماں شمارا گُشگ ءَ آں” من وت سر ءَ وَت اَنچو جیڑ اِت بَلے مردم دْرست تُرک ءُ نُکّ اِت اَنت ءُ دار ءِ پیتی ءَ زمین ءَ کَلّ کَنگ ءَ اِت اَنت، ھما پیتی ءَ کہ آئی ءِ سَر ءَ نبشتہ اَت کہ ساجد سَن آپ ھسین-
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔