نبشتانک: حمّل کوٹِکے نہ انت
نبشتہ کار : اعظم نور
دی بلوچستان پوسٹ
یک ماتے ءِ کسّہ انت تو گُشت کن ئے کہ انسانی کسھے منی سنگتے ءَ یک روچے من ءَ نان ءَ لوگ ءَ لوٹائینت،من سنگت ءِ ذال اوں پیسرا نہ دیستگ ات سنگت اتک پیسرا منی کِرّ ءَ ما کشّ ات مُلکانی چرس ءُ لوگ کہ نزّیک بُوت من ءَ گُمان بوُت کہ مرد تو پشل پشل ءِ وتسرا ،بلے من ءَ چُشیں کزاہ ءَ باز رند ءَ گِپتگ اَت من زانت چرس انت ،شُوم روچ ءَ برے برے مڑ ایت گوں ،خیر ما لوگ ءَ پُترتیں داں زال ءَ منی دست گِپت انت ءُ کندِتے کہ تو بلاھیں مردے ءِ من چُنت رند ءَ حمّل ءِ پِت ءَ گُشتگ کہ بیارے گوں بلے گُشتگے دست گٹْ انت ۔
ھیر چُشیں باز ھبر بُوت جاگہ کراچی اَت اے دمان ءَ ماما قدیر گار ءُ بیگواھیں سیاسی ءُ سماجی مردمانی کیمپ اوں کراچی ءَ آورتگ اَت ءُ من گُشت کہ باندا من رواں ماما ءِ چارگ ءَ وھدے کہ وت کراچی آں من ءَ تُرس ات بلے من گُشت رواں گُڑا حمّل مات ءَ گُشت کہ چو مہ رو انّوں ھالت شَر نہ انت حمّل ءَ بَر گوں گُوَنڈینے اگاں یکے ءَ گوں تو چیزے کنگی بہ بیت اے ساھت ءَ نہ کنت گُش ایت گونڈوے گون اِت گوں من کند ات ءُ گُشت اشاں گونڈو ءُ پیرین نداریت بلے سِتم کُتے کہ حمّل ءَ بَر گون ۔
درآیگ ءِ وھد ءَ دگہ لھتے گونڈو سمبھیبتگ اِت ئِے کہ اشاں اوں بَر گوں ،من ماما کیمپ ءَ شُتاں بلے پِیر مَرد بدقسمتے ءَ اود ءَ نہ اَت ما روایتی عکس کَشّ اِت کہ حمّل مات ءَ گُشتگ ات کہ حمّل ءُ ماما عکسے بِکَش ماما وَ اود ءَ نہ اَت-
گڑا من حمّل ءِ عکس کشّ ات انت وتی سپر جَت ءُ نزاناں چار سال ءَ رند یا پنچ سالءَ منی ھوش چرساں بُرتگ اَت بلے ھال اتک کہ حمّل پِت بیران بُوتگ منی نمبر چہ پیس بُکّ ءَ حمّل مات ءَ پچ گِپتگ ات ءُ من ءَ وٹسپ ءَ ھالے کت ءُ گُش ایت لھتے گپّ اَنت من لوٹاں گوں تو کنان اش کہ حمّل پِت سنگتاں من ءَ بس تئی سر ءَ بھروسہ کنت من کند ات ءُ گُشت کہ تو اولی مَردُمے کہ منی سر ءَ بھروسہ کنگ ءَ ئے من ءَ ھمایاں کہ نہ دیستگ منی سر ءَ بھروسہ نہ کن انت پد ءَ من گُشت کہ ما باز شکّی ئیں مارا دگراں بَل وتی سر ءَ بھروسہ نہ کنت گپ باز بُوت گُڑا من ہھیسکگانی توار اِشکُت چے ءَ گریوگ ءَ ئے ،من جُست کُت گڑا ھیسکارِتے ھیسکارتے ھیسکارتے پہ زورے دراتک کہ تو سھی نہ بُوتگ ئے کہ من ءُ بالاچ ءِ پِت ءَ اسلام ءِ ھساب ءَ نکاہ نہ کُتگ من یکبرے و پَچلَرزِتاں کہ بلوچ وَ چِشیں جیڑاں چہ اسلام ءَ تُرْند ترانت پد ءَ گریت ئِے ءُ من ءَ گریواینتے گوں منی گریوگ وَ راہ ءِ سر ءَ انت من سنگتے ءَ گُشت من ءَ سک گریوگ کیت کسانیں بزّگی یے بہ گنداں گریواں باز براں وشّیانی وھداں من گریواں کنداِت ئِے گُش ایت چرس کمتِر بِکَش من دل ءَ گُشت چرساں بُکُتیں منی پِت انچو بُوتگ ات منی ودی بُوگ ءَ پیسر کَشّگ ءَ انت، من پد ءَ جُست کُت چے؟ شُما نکاہ نہ ونتگ ؟ گُش ایت اِنّاں ِاَنّاں کَپ گُشت ئِے پد ءَ بور بور گریوگ ءَ لَگّ اِت ،گُش ایت من بُمرتیناں بلے بلوچے مہ بوتیناں آ انچو گریوگ ءَ ات کہ من ءَ اے دمان ٹیلیفون بند کنگ کپت من توارے راہ دات کہ تو ھر وھدے زان ئے گپ کُت کن ئے گُڑا من لوٹاں کہ تئی کِسھاں گوش بداراں منی توار گوشدارگ ءَ پیسر پد ءَ فون کُت ئِے من چِست کُت گُشی لال ءَ منی مَدت ءَ بکن من نفسیاتی گولیانی سر ء زندگاں گپ کُت کناں ،دُنیا ءِ دیم ءَ کندگ جُھد کن آں بلے من نوں اعظُم مرچی ئیں بانداتیں مراں۔
حمّل ءَ زَرّ ءُ مال مدی اِت بلے حمّل ءَ مہ گُش ات کہ کوٹکے حمّل کوٹکے نہ انت چوروے بزّگے آ انچیں دردناکیں گپ کنگ ءَ اَت ءُ من وش وشّ ءَ گریوگ ءَ اِتاں داں آ اِش مہ کنت ،من پہ زْورے گینسارتے کَشّ ات ءُ پُرس اِت شُما پرچہ نِکاہ نہ کُتگ پد ءَ کمّے گریت ئِے ءُ گُشت ئِے کہ من ءَ کلام چوپیں مَردے پہ زور سر ءَ داتگ اش من داں دہ سال ءَ لوگ ءَ نیشتگ کہ من ءَ طلاق دنت بلے تو زان ئے لال ءَ تو وتمردینے ءِ بلوچے بُوت آں ءُ غریبے بُوت آں پد ءَ جنینے بُوتاں بزاں کہ اللّلہ ءَ اے زوراکی تئی سر ءَ آورتگ پد ءَ پہ ھیسکارگ گُشت ئِے کہ لال ءَ سنگتاں بِگُش حمّل کوٹکے نہ انت چوروے بزّگے، پت مُرتگ ئے من ھرچی کُتگ بلے بہ من حمّل ھچ چیز ءَ تنگ نہ کُتگ۔من پہ زورے کَند ات ءُ گُشت کہ پِت ءِ وتی جاگھے بلے حمّل ءَ تئی رنگیں ماتے ھست حمّل چورہ نہ انت لال ءَ من نادراھاں من ءَ غماں چُنڈ اِتگ منی جسم ءِ گواتاں مہ گِند من مرچیگیں بانداتیں مِراں،من ءَ تُشے باور نہ بُوت کہ چُشیں بھادُرّیں زال چو مِر ات ،مئیگ ءَ مردینے ءَ اگاں چُکے بہ بیت چیر دنت ئِے زالبول وَ کُشگ بنت بلے دومی ھپتگ ءَ ھال اتک کہ حمّل مات ءَ بالاچ ءُ اے دوپوستیں دُنیا یلہ داتگ ءُ حمّل ءِ پِت ءِ نوکیں ھنکین ءَ شُتگ نُوں ھرکس باید مُدام ہمک جیڑہ ءَ گوں وت ءَ بِچاریت ھر کس اے بِہ چار ایت اگاں من حمّل بُوتین آں؟ مات ءُ پِتانی مجبوری یا ردی ءَ تو حمّل ءَ سزا دات نہ کن ئے ،بایدیں اے کوٹِک لبز چہ بلوچی زُبان ءَ گار کنگ بہِ بیت پرچہ کہ کوٹِک سکّیں ھرابیں لبزے اشی ءِ جاہ ءَ چورہ وت گیپت یک انسانے ءَ وھدے چاگرد کوٹک لیک ایت من اے پھماں کہ اے انسان نہ بلکیں چاگِرد کوٹکے کے لوٹ ایت کہ من ءَ ھرابیں نگاھاں چارگ بہ بیت مردم ءِ سر ءَ کہ زھر بنت بلوچ گُش انت کوٹکے اسل ءَ اے لبز انسانیت ءِ توھین انت پرچہ کہ اد ءَ گونڈو ءَ ھچ وس ءُ دسترس نیست،گونڈو چے بکنت کہ آ کوٹِک گُشگ نہ بیت گونڈو ءِ کِرْا آپشن زیرو نہ بلکیں مائینس انت ،نوں ھر کس وت ءَ وتی دل ءَ حمّل بہ لیک ایت ءَ پیسلہ بہ کنت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔