نبشتانک: اُمر جان تو منی کِسّھانی مستریں کارِست ئے
نبشتہ کار: مھروان کمبر
دی بلوچستان پوسٹ
یار اُمر جان! یکرندے پدا نومبر اِنت، تاکریچ ءِ موسم بندات بوتگ ءُ پُل گیمران اَنت۔ ھر نیمگ ءَ درچکانی کپتگیں تاک اَنت۔ دمبرتگیں بیگاہ وتی وابانی نیمگ ءَ رھادگ اِنت۔ گْوات سارت سارت ءَ کشّگ ءَ اِنت ءُ مُرگ دیم پہ وتی کُدوھاں واتر بوھان اَنت۔ شپ وتی گاماں نرم نرم ءَ زمین ءِ دلبند ءَ ایر کنان اِنت۔ اِستال ھم آزمان ءِ سبزیں دامُن ءَ جلشکگ ءَ پہ بے کرار اَنت۔ منی ابیتکیں کُوٹِی ءِ دریگ پچ اِنت ءُ من دریگ ءِ دپ ءَ اُوشتاتگ ءُ جیڑگ ءَ آں کہ زندگی چینچو زُوت وتی رنگاں مٹ کنت۔
وھد، موسم، جاور، جیڑگ، ھیال، نندگ ءُ پاد آھگ، بلکیں ھر چیز مٹ بَہ اَنت۔ مردُم، مردُمانی یات، یاتانی تہ ءَ گْوست ءِ لھتیں دمان گوں کرناں بدل بَہ اَنت۔ ھمے کرن گْوست ءِ دریگاں مُدام چو چراگ ءَ بَل اَنت۔ اے زندگی ءِ بدل بُوَگ ءِ تُرس اِنت کہ اِنسان مُدام ھمے کندیلاں روک کنگ ءِ جُھد ءَ کنت۔
گْوش اَنت زندگی گم، درد، رنج ءُ وشیاں گوں نبشتہ بیتگیں رودپترے۔ زندگی ءِ گْوستگیں ھر ساھت یا تو لُنٹاں زیبائیں بچکندے تالان کنائین اَنت یا کہ ارسانی رگاماں گْوارین اَنت۔ لھتیں ساھت بے کساس ابیتک کن اَنت ءُ لھتیں ساھت چو پُل ءَ سّرپ اَنت ءُ چو پاتو ءَ بال بَہ اَنت۔ ھمے پاتو رنگیں ساھت ھردیں یات کاینت گُڑا سک ابیتک ءُ تھنا کن اَنت۔ مروچی انچوش تئی ھمرائی ءِ گْوازینتگیں لھتیں زیبائیں ساھتانی یات اَنت کہ منی تھنائی ءُ ابیتکی یے گیش کُتگ اَنت۔
چہ تئی وشبوھاں چکاریں اے بندیں کُوٹی من ءَ ھما یاتاں پِرّینگ ءَ اِنت کہ نوں وھد ءَ آیانی نِشانے ھم پش نہ گیتکگ، ھما چیزانی یات ءَ اُوں پِرّینگ ءَ اِنت کہ آیانی یات گم ءُ رنجانی، اندوہ ءُ دردانی دیمپان کن اَنت۔ ھما اِنت کہ تو رپتگ ئے، گْوش ئے ھُورک ءُ ھالی ئیں زندگی منی تھانگ ءَ گریوگ ءَ اِنت۔
یار اُمر جان! اے روچاں تئی یات گیش بوتگ اَنت ءُ شیرچاہ ءِ تلب ءُ منی سر ءِ درد ھم۔۔۔ گْوش ئے من اجبیں تھنائی یے ءِ آماچ آں۔ گُمان بیت چو منی پیم ءَ ھر چیز ناسرجم اِنت۔ سالے پیسر ھمے ساھت اَت، نومبر نوک بندات بیتگ اَت ءُ گوریچ پہ چاڑے کشّگ ءَ اَت۔ من ءُ تو سنگت سپر ھان ( سفرخان ) گاٹ ءِ سر ءَ نشتگ اِتیں ءُ تئی شوکیں دستانی جوڑ کُتگیں شیرچاہ ءِ تام ءُ لزّت ءَ گرگ ءَ اِتیں کہ تو دِرّائینت، مھروان اگاں باندا من شھید بیتاں گُڑا تو ءُ سپر ھان (سفرخان) منی شھادت ءِ سرا چے نبشتہ کن اِت، ھمے ساھت ءَ پہ بے انانی منی دپ ءَ دراتک کہ من نبشتہ کن آں ” اُمرجان تو منی کسھانی کارست نہ اِتے، بلے۔۔۔۔” گِندئے تو اے شپ ءَ سک کند اِت ءُ چو مُدامی ئیں وڑ ءَ وتی مَسکرائی بِندات کُت اَنت “بِہ گْوش چے ورے، پہ تو چے بیاراں۔ کُوپی، جوس، برگر، پیزا، رول۔۔۔۔”
یار اُمر جان نی ترا من گپّے ھال دیگ لوٹاں کہ تو منی ڈیھ ءِ کِسّھانی مستریں کارِستاں ھوارئے۔ بلے منی بد بھتی اِش اِنت کہ من وس کُتگ وتی ڈیھ ءِ کِسّھانی مستریں کارستاں نبشتہ بہ کناں، بلے ھچبر نبشتہ کُت نہ کُتگ اَنت۔ پرچا کہ اے وڑیں کارِستانی نبشتہ کنگ سکیں گْرانیں کارے۔
بُرزکوھی تئی سرا نبشتہ کُتگیں وتی نبشتانکے ءِ تہ ءَ گْوش اِیت ” ھر شھید یک جُتاھیں کارِستے ءِ واھُند بیت۔ ھر یکّے وتی ھیال ءُ اَمل ءَ چہ دومی ءَ جُتا ءُ مزن، پد ءَ ھمے مزنی ءَ یک کسانیں اِنسانے کُجام ھدّ ءَ بیان کُت کنت؟ کُجام وڑ ءَ درشان کُت کنت ءُ چوں چونیں لبزانی تہ ءَ آیانی کرد ءُ مزن جگری ءَ بندیگ کُت کنت؟
پمیشکا نمیرانیں کارِستانی سر ءَ نبشتہ بیتگیں ھمُک نبشتانک ناسرجم اَنت۔” پَھِل کن کہ منی نبشتانک ھم بے تام ءُ بے لزّتی ءَ ابید ناسرجم اِنت، بلے چے کن ئے لھتیں درد اَنت چو کپوت ءَ نال اَنت، لھتیں زھیر اَنت کہ شپاں بے واباں، لھتیں ترانگاں کہ سر شپاں گریوائین اَنت۔
یار امُرجان ھما اِنت کہ تو چداں چِہ رپتگ ئے، گْوش ئے ھچ چیز پیسری داب ءَ نہ اِنت۔ گُمان بیت گْوستگیں موسمانی دُرستیں شپاں بے تواری ءِ چادر مانپوشتگ ءُ واب کپتگ اَنت، اچ ترا پد نہ مِرزُک ءِ پادانی پادبرمش ءِ توار گُوشاں کپ اِیت ناکہ سپر ھان (سپرخان) ءِ کندگ ءُ ٹھکانی توار، شُئیب دیر اِنت کہ ابیتکی ءِ زر ءَ زیراپ اِنت، ءُ میرل انگت سُر ءَ نہ اِنت کہ من تو ھم شپ آئی ءِ پُچکاں شُودگ ءَ اِتیں۔
اُمر جان! ترا یات بیت روزرد ءِ ابیتکیں ساھت ءَ تو چاھے ایر ریتک ءُ گْوشت کہ من روزرد ءُ رولھاں روچ ءَ گوں اِیر رَوگ لوٹاں، نوکیں سُھبے ءِ نوکیں روچے ءِ رنگاں گوں پد ءَ گیدی ءِ دَلبند ءَ شِنگ ءُ تالان بُوَگ لوٹاں۔ ھو تو وتی گْوشتگیں ھبر راست کُت اَنت۔ تو وتارا یک انچیں کردے ءِ واھُند کُت کہ اے اُمر ءَ باز کم مردُم اے وڑیں کردانی ھُدابُند بیت۔
تو ھما روچ ءِ کہ نوکیں سُھبے ءِ ھاتر ءَ وت ءَ شپ ءِ کُٹّ ءَ چیر دات۔ شپ ھلاس بیت تو پد ءَ نوکیں دابے ءَ گوں نوکیں رنگاں گُلزمین ءِ دلبند ءَ سر ءَ چِست کن ئے ءُ ھر نیمگ ءَ وتی رُژن ءَ تالان کن ئے۔
یار اُمر جان ترا گُڈّی گپّ ءَ بِہ گْوش آں! اے ساھت ءَ ھم روزرد اِنت، روچ پہ شپ ءِ دامُن ءَ وپسگ ءَ دلمانگ اِنت، بلے کس گوں روچ ءَ ھوار بُوَگ ءِ ھبر ءَ نہ کنگ ءَ اِنت ءُ نہ کہ چاھے۔۔۔ من ھم اِیوک ءَ روزرد ءُ ایر روانیں روچ ءِ اکسے کشّ اِتگ ءُ بے کیپیں بچکندے لُنٹانی سر ءَ تالان کُتگ۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔