نبشتانک: بِشکُن! مرچی تئی روچ اِنت
نبشتہ کار: برزکوہی
رجانکار: مھروان کمبر
پیسر ءَ نبشتہ کُتگ، گمان بیتگ کہ تھنائی ءِ گباراں لبزانی دْروشم ءَ تاکانی میار کنگ ءَ آں، نی انچو گُمان بیت کہ زھن ءِ گبارانی زِر ءَ اُوژناگ ءَ آں۔ شالا! انچُوش کہ من جیڑاں ھما پیم نبشتہ کُت بہ کُت اِیں۔ شالا! من ھیالانی دیوانگی لبزانی دْروشم ءَ تاکانی میار کُت اِیں۔ شالا! من ھمے شُد ءُ گنوکی ءِ ھمراھی ءَ نبشتہ کُت بہ کُت ایں، پد ءَ من داں ھما وھد ءَ نبشتہ بہ کُتیں کہ لبزانی دستاں منی گُٹ مہ گپتین ءُ منی ساہ بند نہ بوتگ اَت، پد ءَ من داں ھما وھد ءَ نبشتہ کُت اِیں کہ لبزانی چیھالاں جھانے سرا زُرتیں، پد ءَ ھم من نبشتہ کُتگ اَت، ھمک لبز تئی نام ءَ نبشتہ کُتگ اَت، پد ءَ من تئی ھمُک کِسّہ نبشتہ کُتگ اَت، تئی ھر ھما کِسّہ کہ آئی ءِ بندات گوں منی اُمیتاں بندوک اِنت ءُ آئی ءِ ھلاسی ءَ منی درد، گم، نااُمیتی چیر داتگ اَنت، ھما کِسّہ نبشتہ کُت اَنت، کہ آیانی بار ءِ زورگ تاکانی بستار نہ اِنت۔
بلے پد ءَ ھم من وتی پُرشتگیں لبز ءُ وتی بستار ءِ ھساب ءَ نبشتہ کن آں کہ من وتی درد ءُ گماں لوٹانی تھا ءُ دوری ءَ یاتانی تہ ءَ مٹ بہ کن آں۔
وتی زات ءِ اندر ءَ نہ گْوشتگیں کِسّھانی چیر دَیگ ءِ ھزاب ءُ چکاس بہ گندئے درد ءَ جوڑ کُتگ۔ پیتروکلس یکروچے اکیلیس ءَ جُست کنت “ترا یات اِنت، یکرندے تو ورنا بُوَگ ءِ بارو ءَ چے گْوشتگ اَت؟” اکیلیس ءَ دِرّائینت “ھو! ورنائی یک انچیں مارشتے گْوشے تو کسے ءِ پُشت ءَ تچان ئے بلے آئی ءَ رسینت کُت کنگ ءَ نہ ئے ، ھر وڑ بہ کن بلے تو انگت چار گام پُشت ءَ ئے۔” پیتروکلس پد ءَ گْوشت “منی سیادی گوں ترا ھمے وڑ ءَ اِنت۔”
ترا سما اِنت؟ منی لبزانی سیادی ھم گوں ترا ھمے داب ءَ اِنت۔ بلے پد ءَ ھم من نبشتہ کن آں کہ ھال بِہ دے آں کہ اے ھما سُتکگ ءُ پُر بیتگیں بچّانی روچ اِنت کہ آیاں آس ءَ گوں مھر اَت۔ اے تئی ماہ ءُ تئی روچ اِنت، اے نومبر اِنت۔
نومبر ھم اجبیں ماھے، گْوشے انچو گْوشگ ءَ اِنت کہ “بچار من تئی کسانی ءِ لھتیں گرم بھا زرتگ ءُ اتکگاں، ترا یات اِنت وھدے تئی کسانی ءِ گرمی ءِ رُوژنائی ءِ تِپناکی جتا اَت؟ من وتی سارتیں ریشُمی گْواتانی شیکگ ءَ تئی مودانی شِنگینگ ءَ اتکاں، من ھما گُڈّی دستاں کہ چہ ٹَنٹُّرتگیں سارتی ءِ دیم ءَ جُکگ ءَ پیش تو دست گِپتگ اَت۔”
من ءَ باز وشی بیت کہ من یک انچیں دُنیاے ءَ نشتگ آں، کہ اُود ءَ نومبر ھست اِنت۔ تْرپش ءُ شیرکنیں نومبر، نازرکیں تب بلے مانگیش اِتگیں ءُ شنگ ءُ شانگیں نومبر، برے ھُشکیں تاکاں وتی داب ءَ تاچین ایت ءُ برے وتی سارتیں دم ءَ چہ تاکانی چِست کنوکیں نومبر۔ ھمُک سال ءِ نومبر روچ ءِ رُژنائی ءِ زردیں شال ءَ زور اِیت ءُ مئے مانپوشگ ءَ کیت۔ نومبر ابرم ءِ کبر ءُ کسارت ءِ ماہ اِنت ءُ ابرم چہ زندگی ءَ گیش مرگ ءَ رُد اِیت۔ اے ماہ ءَ ھمُک نرم ءُ نازرکیں سبزوکیں تاک، چہ درچکانی زرد چکیں رنگانی لوٹاں سِد اَنت ءُ مرگ ءَ امباز کن اَنت۔ ترا ھم زردچکیں رنگانی لوٹ اَت کہ تو درچکانی امباز یل کُت۔ پمشکا نومبر تئی ماہ اِنت ءُ سینزدہ تئی روچ اِنت۔
اے ماہ ءُ اے روچ تئیگ اَنت، تو؛ ھزارانی مرگ ءُ یک کبرے ءِ۔ تو؛ ھزارانی مرگ ءِ نشہ ءَ ناچ ءَ ئے ءُ وتی کِسّہ ءَ وت ءَ گْوشگ ءَ اِت کہ تو اے باور بہ کن ئے زمین ءِ تہ ءَ ھما کس کہ واب اِنت آ تو ئے۔
اے مرگ! تئی راستی چو منی ماتی زبان ءَ چہ گیش اٹل اِنت، بِہ گْوش کہ ھما شُتگ اَنت آ کئی بیتگ اَنت؟ چوں آ وتی دْروشم ءَ بدل کن اَنت ءُ واتر بَہ اَنت ءُ پد ءَ رو اَنت؟ منی دوستگیں زندگی! بس تو اے بِہ گْوش کہ پرچا مرگ ءَ چہ گیش درد دئے؟
اِستالانی ودی بُوَگ ءَ ھژدری اِنت کہ ” نیبولا” بہ کپ ایت، وتی اندر ءَ انچو بہ کپ ایت کہ بہ شنگ ایت۔ اے منی شھیداں! اے کپگ شُمے مرگ نہ اِنت، بلکیں رُژنائی ءِ ودی بُوَگ اِنت۔ گْوش اَنت آزمان ءَ انچیں استال ھست کہ آ لکّاں سال پیش ھلاس بیتگ اَنت، بلے آیانی رُژنائی وھد ءِ دامُن ءَ کید بیتگ ءُ زندگ اَنت۔ گوشدار! تئی رُژنائی ھم وھد ءِ تہ ءَ ودی بوتگ۔ نی زمانگ بہ گْوز اَنت ءُ کرن بہ مٹّ اَنت، بلے تئی رُژنائی زِر ءِ تہ ءَ گار بیتگیں ناھُدا آں راہ ءَ پیش دار اَنت۔
اے منی شھیداں! چہ تئی کل کُتگیں جان ءَ پُل رُد اِیت کہ آیاں تو ءُ تو بَہ ئے۔ ھمیش مُدامی زندگی اِنت۔ تو مُدام ھست ئے ءُ مُدام ھست بَہ ئے، بِشکُن! مرچی تئی روچ اِنت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔