نبشتانک: نوں مارا مزار نیست اِنت
نبشتہ کار: بھادُر بلوچ
گُڈی بھر
دی بلوچستان پوسٹ
بِگند ئے ٹوپانی جواب پہ تو ٹوپ بنت، انچوشکہ شھید کمبر چاکر گْوش ایت تو کیچ، پنجگور ءُ گوادر (بزاں بلوچستان) تہ ءَ بلوچ ماتانی چم ارسیگ کتگ اَنت، ما اوں پنڈی ءُ لاھور ءِ دمکانی تہ ءَ ترا پیش دار ایں، مرچی بِل کہ لیاری ءِ دمک پُرسیگ اَنت، بلے ھاران ءُ نوشکے ءِ گْوات تو ٹپّیگ کتگ، بلے پنڈیءِ بادگیر اوں ایمن مہ بنت۔ اے جنگ روچ پہ روچ گوں چہ تْرُندی ءَ تْرُندیں دابے ءَ دیمروئی کنان اِنت گْوست ءِ کمی ءُ بےپرواھیانی سر ءَ گپ ءُ تران بوگ ءَ اِنت ءُ گوریلہ جنگ ءِ نوکیں رپک ءُ ھُنرانی سر ءَ شوندات (پالیسی) ٹھینگ بوگ ءَ اِنت، نوکیں آشوب آؤکیں تب پہ زورگِر ءَ یک تباھی یے ءِ مانزمانے بیت ءُ پہ بلوچ ءَ آجوئی ءِ سباھے۔
مزار جان من زان آں جسمانی بستار ءَ چہ مارا جتا بوگ اِنت بلے گڈی وھداں تو ھمے جیڑگ ءَ بوتگ ئے کہ من پہ ڈیھ ءَ ھچ نہ کت ءُ رپت آں بلے چوش نہ اِنت آ تئی وتی مُھکمیں جزبہ اِنت کہ ترا اے جیڑگ پرماتگ ئِے۔
سید زھور شاہ ھاشمی کہ بلوچی زبان ءِ ھاتر ءَ وتی توامیں زند ءَ نْدر کنت، وتی زبان ءُ لبزانکءِ ھر تک ءُ پھناتانی سر ءَ کار کنت بلے وتی زند ءِ گڈی روچاں گْوش ایت کہ “من ءَ درد نہ اِنت کہ مِراں ءُ منی چُک چورہ بنت بگند ئے گم ایش اِنت کہ من پہ وتی زبان ءَ ھچ نہ کت”
بلے بلوچی زبان ءُ لبزانک بید ءِ سیدءَ ناسرجم اِنت۔ ھمے ڈول ءَ تو اوں نہ جیڑ اِت ھما گِس ءَ کہ من وتی چم پچ کتگ اَنت، روچے یک وھدے باریں چُل ءَ آس روک بیت یا نہ بیت، ترا درد نہ اَت کہ منی نہ دیستگیں زھگ من ءَ چہ چورہ بنت، ترا گم نہ اَت کہ من ءَ پد گِس ءِ دیم ءَ کس نیست (کسان سالیں براتے ءِ کوھیں گَم ترا چہ کسانی ءَ کوپگان اَت) ءُ اے ڈیھ کہ تو وتی زھگے ءِ روچاں بگر داں زند ءِ گُڈی ساہ ءَ آئی ءَ را وتی امبازاں زرتگ، تو ایشی ءِ ھک ادا کتگ اَنت، اے ترا ھچبر شمُشت نہ کنت۔
گَنج تاں مزار ءَ سر بوت بلے چون؟ اے یک بلاھیں جُستے، اے جُست ءِ پسّہ ءَ من ھچ ڈول ءَ دات کت نہ کن آں، چہ من ءَ گیش اے جست ءِ پسہ ءَ لیاری ءِ ویرندانیں دمک پرّیتک کن اَنت، کراچی ءِ نُگرھیں شَھرانی در ءُ دیم بیان کت کن اَنت، شُرّ ءُ بولان ءِ آبشار آئی ءِ تمردی ءِ کسّھاں الم آؤرت کن اَنت گوں من ءَ تھنا چیزے پشت کپتگیں یات اَنت، وتی ھما کمنٹمنٹیں سنگت کہ آئی ءِ گور ءَ شپ تا روچ کار کنگی اَت، اے بلاھیں کشک ءِ مساپراں پد ءَ چک ءُ پد بوگی نہ اَت، آئی ءِ گور ءَ اوشتگ، دمبرگ ءُ دلپروشی ءُ ملوری ءِ کسّہ ھچبر نیست اَت۔ بلے چہ اے درستیں آشوبی سِپتاں گیش من ءَ آئی ءِ یک ھیلے سک دوست بوت، آئی ءِ ھمبراھی ءَ مردم ھچبر مونجا نہ بوت، آئی ءِ گپ کنگ ءُ مسکرا ءُ مزاکانی انچیں اندازے اَت کہ منی ھیال اِنت جنگ ءِ تہ ءَ (کہ ھر جھدکارے ھزاراں گم ءُرنجانی دیمپان اِنت) اے پیمیں بلاھیں کِردانی بلاھیں کردے۔
ھَپت ھَشت سالاں پد کہ آئی ءَ گوں پد ءَ دُچار کپت آں، تاں من آئی ءَ را شر پجّا نیاؤرت، بلے یک بیگاھے ءَ کہ گوں آئی ءَ دیوانے بوت (تو ڈئے ھما ئے ؟) ھاھاھاھا من کند اِت ءُ گْوشت “ھو، یک مزنیں مدّتے ءَ پد وتی مزار جان ءَ گوں پد ءَ چیزے روچ گوازینگ نسیب ءَ بوت۔ اردو ءَ آئی ءَ چندیں کپ ءُ چُنڈیں شَیرے نبشتگ اَت مزار ، گندئے تو وتی شَیر دگہ جاھاں نہ ونت اَنت تو گُشت اے شَیر نہ انت، بلے من نہ منّ اِت (وتی منّ ءَ وزن ءَ کت انت ءُ ترا دات انت) کہ سک شوک اَنت، شَیر بگندئے نزور ات اَنت بلے تو منءَ سک دوست ات ئے، ترا نوں مردم چے گُشت کنت یک اردو گزلے کہ ھر شپ گْوانکو ءِ گوش ایت ھانی یک تارے تئی گوش ءَ ات ءُ دومی منی، تئی روگ ءَ پد من اے گزل گوش نہ داشت بلے تئی نمیرانی ءَ پد تئی یات ءَ آئی ءِ گوشدارگ پد ءَ بندات کتگ –
رات بھر آپکی یاد آتے رہے
رات بھر چشمِ نم مسکراتے رہے
رات بھر کوئی دیوانہ گلیوں میں پھرتا رہا کوئی آواز آتے رہے
رات بھر-
مزار ! ھما شپ ءَ کہ تو پہ وت ءَ درکپت ئے ءُ ما پہ وت ءَ نہ جیڑ اِت کہ گوں ترا اے گُڈی دیدار بیت، مُدام ھمے ودار ءِ تہ ءَ اتاں کہ روچے نہ روچے پد ءَ دُچار کپ ایں۔ پد ءَ ھواری ءَ کار کن ایں۔
اے میان ءَ بس یکبرے ترا پون ءَ ھال اھوالے بوت، پد ءَ کندگ، مسکرا مزاک ءُ ایدگہ دنیا ءِ چِست ءُ ایر ترا یات بیت کہ تو ھما باڈر ءِ سپر ءِ کسّہ پد ءَ آؤرت، کسانیں باڈرے اَت کہ 10 دمانے ءِ تہ ءَ پار کنگی اَت، شپ تھار اَت، مئیم آئگ ءَ نہ اَت، راستگیں جاھے ھم نہ اَت، کوہ ءُ تلار اِت اَنت، پہ تچگ روگی اَت ءُ دگہ لیٹ ءُ رُژناھی ھم جنگی نہ اَت، گپ ھم کنگی نہ اَت۔ راج جنان ءُ پروشان ءَ جنزان اَت، چوناھا گریوگی اَت بلے ما پہ کندگ ….، پد ءَ لیب گوں تئی بُٹّان اَت، یک تاھے ءِ بُن سستگ اَت ءُ یکے ءَ اے تلارانی سر ءَ ٹَھک ٹھکے بر اَت، ھمے میانءَ یک ترندیں بُستگ توارے بوت، دیم ءَ جُھلیں کنڑے اَت، بزاں دیم ءِ سنگت ھمے کَنڑ ءَ شت، اد ءَ نوں مئے کَندگاں ھُدا بہ دار ایت، (ھمد ءَ یک جاہ ھم پرشت) پہ ھزاب ءُ روزائی ءَ وتی جاہ ءَ سر بوت اَنت۔
چہ ایش ءُ پد ترا گوں اھوال نہ بوت، بلے ترا چہ بے ھال بِھ نہ بوتگ آں ءُ نیکہ باں۔ ترا گوں بیہال نہ بوگءِ مراد تئی نظریہ ، تئی گچین کرتگیں کشک ءَ چہ بے ھال نہ بوگ انت کہ اے پِکر 24 کلاک ماں زھن ءَ جوڈڑگ ءَ اِنت۔ اے یک تچکیں راستی یے کہ جسمانی بستار ءَ جنگ ءَ پیش کپتگیں مئے ڈولیں باریں چینکس لَڑ سپر کنت، بلے ھمے لڑانی کار ءُ کربانی آنی آکبت بلوچ ڈیھ ءِ آجوئی اِنت، بلوچستان ءَ بلوچانی وتواجھی اِنت۔
مزار جان گڑا ھوار ایں چو کہ اے جنگ اِنت، جنگ ءِ تہ ءَ ھرچ چیزے ءِ وتی یک جتائیں لزّتے ، بلے درستاں چہ نگیگ تریں ساھت پہ من ھمیش انت سنگتے ءِ تاں ابد رپتن ءِ ھالے بئیت ءُ مرچی ئیں تئی نمیرانی ءِ ھال ءَ گوں ھما انت کہ من وانگ آں ! بلے تئی اے نہ سرجمیں وابانی دیم ءَ برگ مئے ایمان اِنت، اے جنگ نہ اوشت ایت ءُ نیکہ نزور بیت، بس مئے میان ءِ ابیتکی ایش اِنت کہ نوں مارا مزار نیست۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔