کِشک – واھد بلوچ

نبشتانک: کِشک

نبشتہ کار : واھد بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

بازارے ھست اِنت کہ آ بازار ءِ چار کشک ءِ مِیان ءَ یک جاھے ھست اِنت جاہ ءِ نام اِنت بِہ مُراد بلے اے ساھت ءَ کَسّے گْومان ءَ ھم نہ اِنت کہ اے جاہ ءَ اے ساھتاں بہ مُراد ءِ سَرشپ ءَ دو پیرمرد گْوں دو آزگیں مَیّتاں گْوں کیت ءُ نِند اَنت پَد ءَ انساپ ءِ دریگ ءَ تَوار جَن اَنت کہ مار ءَ ھم بَر ءِ گْوں انساپ ءِ راہ ءَ ماہ ھم انساپ ءِ راہ ءَ روگ لوٹ آں مارا بَروک نیست اِنت بلے مُلک ءِ ھاکمیں مردماں کَسّ ءَ ھم وتی چک نہ ترّین اَنت ءُ دراھیناں وت ءَ را گُنگ ءُ کُور کُت ئِے بلے اے جاہ ءِ کپتگیں بالاد ءِ سَر ءَ پیسراں ھم باز آزگیں مَیّت اتگ ءُ نشتگ اَنت بلے آ مَیّت وتی منزل ءَ سُوبمند نہ بیتگ انت چیا کہ اگاں آ مَیّت سُوبمند بُتین اَنت گُڑا مرچی اے دویں پیرمرد گْوں دویں مَیّتاں نیتکگ اِت اَنت ءُ اے کشک ءِ سَر ء نہ کپتگ اِت اَنت ءُ گْوں ملک ءِ ھاکماں تَوار جَنگ ءَ نہ ات اَنت۔ اے تھار ماھیں ماھکانیں شپ وتی چادر ءَ زمین ءَ چیر گیجان بوت تھاری ءَ مانشان ءَ کُت اَنت ءُ بازار ءِ دراھیں ھند ءُ دَمگان ءَ گُشے ھاموشی ءِ اتک ءُ مانشان اَت-

ھمے ھاموشی اتک گڑا بلوچستان ءِ توک ءَ کُجام ھم ھند ءُ دَمگاں وت ءَ را تالاں کُت آ ملک ءِ نہ پُرس ءَ گیشتر ھمے آس کہ دنیا ءِ دگہ دگہ دمگاں تالاں بوگ ءَ اَنت تو مئے جِند ءِ ھاکمیں مردماں ھمے آسار ءَ آپ ماریچاں کُت کہ اے آس ھمے ساھتاں دمتوس ءُ بِمرّ ایت اِنت دنیا ءِ دگہ ھند ءُ دمگاں سَر مہ بیت اِنت چیا کہ اگاں مرچی اے آس دنیا ءِ دگہ دمگاں بُرو سَر بہ بیت اِنت گُڑا مئے ھاکمیانی تازوکیں زَر کیسگ ءَ نہ کپ اَنت تو پَمیشکہ ملک ءِ نہ پُرس ءَ آس ءِ کُشگ ءِ دُمب ءَ ئے پَد ءَ بازار ءِ مئے مردماں ملک ءِ نہ پرُس ءِ تواریں تُرسار ءَ دست تو دراھیں مردماں وت ءَ را کُور ءُ گُنگ کُتگ کہ بزاں ما اے دویں پیرمرداں ءُ دویں آزگیں مَیّتاں گندگاں نہ اِنت کَسّ اے تھار ماھیں شپ ءَ نہ اِنت آ دراھیں چیز وتی جاگہ ءَ اَنت بلے یکیں ھم نئیت دپی جُستے نہ کُت کہ شُما پیرمرداں چون اِت ءُ شُمارا اے شپ ءَ چی اے کار کَپت اِیت؟ پَد ءَ دراجیں شپ ءَ گمانی جنگل ءَ ارس نلیں زِر ءَ چو لِیب ءُ گْوازی ءَ اَنت آزگیں ٹپ ءُ درداں ءَ واد ھم است اِنت کے ھمے آزگیں ٹپ ءُ دردانی واداں چے دراجیں شپ ءَ واب ھم چمّاناں نیست اَنت دویں پیرمردانی گْوں مَیّتانی ھمراھے شپ گُوازینت ءُ شپ ءَ را روچ کُت-

دویں پیرمرد گْوں اے ملک ءِ نہ ھاکماں ءُ نہ کے اے ملک ءِ چہ انساپ ءَ امید گندگ ءَ اَنت اے ملک ءِ گس ءِ دریگ ءَ چہ ھچ گندگ ءَ نہ اَنت گُڑا دویں پیرمرد چہ اے مَیّتانی کشک ءِ سَر ءِ نندگ ءُ تَوار جَنگ چے دل پُرش بوت اَنت کہ نوں ما اے مَیّتاں زوراں رواں لوگ ءُ جاھے کن آں۔

ھمے ساھتاں یک پیرماتے اتک ھَمد ءِ نشتگیں مردماں کَسّ نزانت اِنت کُجیگ اِنت ءُ کُجا نشتگ نامے کے اِنت ھمے بازار ءِ چارین کشک ءِ مِیانی ءَ اتک ءُ نشتگ اَنت ھمے دویں مَیّتانی دیم ءَ نشتگ اَنت ھمے پُسو ئِے دات ءُ گُشتے کہ اے مَیّتاں ھچ جاہ ءَ نہ بَر اَنت ءُ اے مَیّت منی اَنت اے منی چُک بیتگ اَنت ءُ منی چُکانی مَیّت اَنت کُجام مات وتی چُکانی مَیّتاں یل کنت اَنت رو اِت اِنت؟ –

ھمے مات ءَ پَد ءَ پُسو دات کہ اگاں مئے تَوار ءَ ءُ مئے گپاں اے بِہ مُرادیں جاہ ءَ گُوشدارگ نہ بنت اِنت ءُ مارا ءُ شُمارا اد ءَ انساپ دست نہ کپ ایت گُڑا مارا ءُ شُمارا دگہ ءَ یک کشکے ھست اِنت ھما کشک ءَ راوان ءُ نند اِنت انساپ ءِ واستا بلے اے گپاں دویں پیرمرد ءَ وتی زھن ءَ کش اِت کہ ما اے مَیّتاں بَریں لوگ جاھے داں اگاں مرچی ما ءُ شُما اے مَیّتاں بَگیر انساپ ءَ لوگ جاہ بکن آں دنیا ءِ دیم ءَ مئے چم جل بنت اِنت تو اے ریاست بانداں روچ دگہ ماتی ءِ چمّاں ارسیں کن اَنت-

گُڑا پَد ءَ دویں پیر مردانی توک ءَ یک انچے سَرجمیں سوگات اتک ءُ دور ءِ کُت کہ آ سوگات پیرمات ءَ دات انت اے دویں پیر مرد وتی سَرجم ءِ زندگی ءَ چہ دنیا ءِ ھَر وڑیں زوراکی ءِ بیتکین اَنت اے شانیں سَراں چو کوہ بنداں مک بنت اَنت ءُ اے دویں پیرمرداناں کَدی ھم نوں زوراکی ءِ پُشت ءَ دور دات کُت نہ کنت اَنت چیا کہ اے ھمے رنگ ءَ نوں سَرجم بُوت اَنت-

گُڑا اد ءَ بے مُرادیں جاہ ءَ اے دویں پیرمرد دویں مَیّتاناں انساپ نہ رس اِت اے دویں پیرمرداں ھمے پیسلہ کُت کہ ما پہ انساپ ءِ واستا رواں شال ءِ کشکانی سَر ننداں ءَ ءُ ملک ءِ ھاکمان ءَ تَوار پَد جَناں بلکیں مئے تَوار ءَ انساپ ءِ یکپت ءُ مئے تَوار ءَ پَد بہ دے اَنت بلے اے روچ ءَ اے بازار ءِ بے مُراد ءِ جاہ ءَ ءُ ھند ءُ دمگے بازیں لَس مھلوک اتکگ ءُ بَر زرتگ اَنت ھَوار بوتگ اَنت ھمے دویں پیرمردانی کاروان ءَ گوں ۔

اے شپ ءَ وتی تھار ماھکان ءِ برمش ءَ گوست اَنت تو روچ ءَ وتی نازروکیں برمشاناں روان دات اَنت زمین ءَ تو دویں پیرمرداں تیاری کُت اَنت نوں شال ءِ کشکانی سَر ءِ نندگ ءَ پہ لھتے ساھت ءِ گوزگ ءَ پَد دویں پیرمرد ءُ لھتے لَس مھلوک ءُ دویں مَیّتاں گْوں روان بیت اَنت شال ءِ دیم ءَ پہ انساپ ءِ لوٹگ ءَ اَنت-

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔