نبشتاک: امَّا تئی آفتاب گُلزمین ءَ اَمباز اتگ
نبشتہ کار: اَبرم بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
امَّادُروت ءُ دُرا بات ئے-
اما من وش آں، تو چون ئے؟ اما من سرپد آں کہ منی جتائی ءَ پد اے بے ریائیں جُست تئی ژندیں بالاد ءَ گِیشتر تورشت دَنت تئی چمانی ھُشکیں کانیگ ھر ساھت ءُ دمان پمن آپ ءَ کپ اَنت بلے اما وھدے کہ انسان ءِ زند ءَ مول ءُ مراد مہ بیت گڑا آ زند ءُ مرگ ءِ ھچ پرک ءُ دَرک نیست ءُ آ زندگ بوگ ءِ بِستار ءَ ھم نزانت ۔
اما تو گُشتگ نا کہ بلوچستان گیرت ءُ ننگ ءِ نام انِت ءُ بلوچ آئی ءِ پاسپان اَنت من ھم ھمے پدریچ ءِ بچ آں کہ پہ کندگ کندگ ءَ وتی ساہ ءَ ندر کنگ ءَ ساڑی آں اما منی مرگ ءَ پد کمے ھم مگرے وتی چمانی بستگیں نود ءَ پمن مہ گوار کہ اے ارس منی ارواہ ءِ مُھکمیں ھاٹیگ ءَ ژند کنت –
اما من یک مات ئِے ارزشت ءَ شر زان آں، مات ئِے مھر ءُ دوستی ءَ ھم شر پھم آں، منی جبین ھمے مارشتانی بندوک اِنت اما تو من ءَ سک دوست ئِے من ءَ چہ وتی ساہ ءُ دیدگاں چہ گیش دوست بیتگ ئے ءُ من ترا انگت ھم چو ساہ ءَ دوست داراں بلے اما من دگہ ھم یک مات ئِے مھرانی وامداراں تو منی ماتے ءُ آ منی مکھیں مات انت، منی کبلہ انت، منی مھرانی دیار انت آ منی گلزمین انت-
اما من تئی گِس ءَ الم ودی بیتگ آں بلے من چہ ازل ءَ گلزمین ءِ پاسپانے بیتگ آں ءُ یک زمین زادگے بیتگ آں اما زان ئے چی ءَ ؟ اما تو من ءَ ودی کتگ ءُ زندے داتگ بلے اے زمین ءَ من ءَ وتی دلبند ءِ سر ءَ رودینتگ ءُ منی زند ءَ یک مانایے داتگ مارا وتی استی ءِ مانا داتگ وتی وشبو ءَ گوں مئے جبین تاھیر داتگ ، وتی دلبند ءَ چہ آپ وارینتگ، اما گلزمین ءِ دلبند ءَ مئے ملپد ھم مئے ھستی ءِ گواھی ءَ دے اَنت اما چوناھا من شمئے دوینانی وامداراں سر پِر نہ بیت کہ اشاں کجام رنگ ءُ دروشم ءَ شمئے دیم ءَ ایر بکن آں کہ شما دوئیں گوں من رازی بہ باں؟ اما من سک جیڑ اتگ ھیال ءِ بانزل سک دیر شھارت آں ، اما من زر ءِ چولانی چست ءُ ھیر ءَ گوں وت ءَ ھوار کت ءُ زر ءِ جھلانکی ءَ وتی ھیال ھیر دات آں داں کہ وس شُت من ایش جیڑگانی سانکلاں گوں بندوک کُت کہ یک مھکمیں پکرئے ءِ دروشم ءَ منی دیم ءَ یک ھیالے ءِ بہ اِت اِنت اما من وتی چپ ءُ چاگرد چار اِت من گار ءُ بیگواھی دیست، تیر سپتگیں جون دِست، انچیں جون دیست کہ پجا آرگ ھم نہ بیتگ انت ، راج ءِ لگتمالی دیست، آؤکیں پدریچ ءِ بزگ ءُ واری دیست، تنگویں بچانی ھونانی رگام دیست، مال ءُ مڈیانی پلگ ءُ ورگ دیست ءُ اے مڈیانی پہ راج ءَ زبھری دست، پادانی ترا اول دست، مات ءُ گوارانی ھولمبیں ارس دیست ، اما تو زان ئے وھدے من اے چیز دیستاں من وتی دل زُرت نہ کت دردانی جمبر پمن ساھیل بوت انت ءُ چم ءَ ھرس شلگ بندات کت اما ھمے وھد ءَ من مار اِت کہ من چوں وتی پرز ءُ ھکاں اد ءَ کت بہ کن آں-
اما من آجوئی ءِ واب دستگ ءُ من اے واھگ داشتگ کہ وتی چماں گوں وتی سرڈگار ءِ آجوئی ءَ بگنداں بلے اما من اے ھم شری ءَ زان آں کہ مرگ بر ھک اِنت ءُ مرگ ءَ ھم اِچ ستک نیست کہ نیم راہ ءُ کجام ھم سھت ءَ بہ دروھیت ءُ اے گپ پہ یک یاگی ءَ مانہ نہ دار انت ۔
اماں من وتی ھک اد ءَ کت ءُ من زان آں تو منی سر ءَ پھر ھم بند ئے کہ تو یک شیر مزاریں ورنایے رودینتگ اما تو منی نام ھم آفتاب گیچین کتگ منی نام ءِ بزانت ھم روچ انت، ھمے رژنائیں استال کہ ءَ سبا ءَ در کیت ءُ زمین ءِ ھما بھر ءَ رژنا کنت کہ بْرانز کپ انت اما من روچے آں، ھما روچ کہ آئی ژزن مرچی گُلزمین ءِ دلبند ءَ تالان انت ، ھما روچ کہ منی زمین ءِ ورنایانی دلانی تہ ءَ پہ وشیں باندات ئِے کندیل رژن کتگ،اما من روچے آں ءُ روچ ءَ کَے کشت کنت اما من آفتاب آں، من نمیران آں ،من زندگ آں۔
اما منی ارواہ تئی تنگوئیں بالاد ءَ یل نہ دنت من ھمک دمک ءُ در ، جنگل ءُ گیابان ، ھاک ءِ وشبو ءِ تہ ءَ وڑ وڑیں دروشماں تئی دیم ءَ پدر باں من زندگ آں من ھر روچ کایاں تئی دیداراں ، تئی زانسراں وتی سر ءَ ایر کن آں ءُ وتی ارواہ ءَ تاھیر بکش آں ، ھر روچ گوں تو دیوان کن آں اما ترا ھوش کنت یک رندے تئی زانسراں وپت آں ءُ واب کپت آں ءُ من ترا گشت کہ من ءَ سک تاھیر رسگ ءَ انت اما مرچی من وتی گلزمین ءِ کُٹ ءَ واب آں اما باور کن چِد ءُ پیش اے رنگیں گوھر کیمتی مارگ من سرجمیں زند ءَ نہ مار اتگ کہ منی ارواہ ءَ تاھیر بہ بکشاھیت اما منی پوشاک انگت گوں ھون ءَ میستگ انت ءُ تیر ءَ منی دلبند سُپتگ اَنت انگت اے گواھی ءَ دیگ ءَ انت کہ تو نمیران ئے اما من بس سر ایر کتگ ءُ واب ءَ بلے وھد ءِ کہ گلزمین ءِ ھر کُنڈ ءَ آزاد بلوچستان ءِ جار جنگ بیت ءُ منی ڈیھ ءِ بیرک ھرجاہ ءَ بُرز کنگ بیت آ روچ ءَ من الم پاد کایاں ءُ پہ گل ءُ شاد آجوئی ءِ الھان ءَ جنان تچان باں کایاں ترا امبازاں زیراں تئی کرا نند آں ءُ گون تو یک نوکیں زند ئِے گوازین آں –
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کارے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔