نبشتانک: بِہ گندے تو شموشتگ ئے
نبشتہ کار: مھروان کمبر
دی بلوچستان پوسٹ
مُدّتے بیت کہ گوں تو جُتاھاں، مُدّتے گْوستگ کہ پہ ترا نِمدی نبشتہ نہ کُتگ اگاں نبشتہ بِہ کُتیں ھم تا چے نبشتہ کُتگ اَت ھردیں من کلم سیائیاں پِر جتگ گُڑا ھوناں گوں مِیس اِتگ، بلے مروچی من دل ءَ سنگے پِر داتگ ءُ اِسپیت چکیں تاکانی سر ءَ ھوناں گون وتی مارِشتاں نبشتہ کنان آں۔
اِشکنگ ءَ تئی شھر ءَ مروچی وشّیانی زیمر بُتکگ اَنت ءُ کْوزہ گیریں مُلک پاکستان ءِ آجوئی ءِ روچ دارگ بُوَگ ءَ اِنت کیپانی تاس سرّیچ بوان اَنت، ھر گْور ءَ رنگ ءُ نور اِنت جلواہ اِنت ءُ ناچ اِنت، بلے تو بے ھیالے کہ ھمُک سال ھمے ماہ ءَ چینچو ورنا شھید کنگ بوتگ اَنت، چینچو ورنا آوار جَنَگ ءُ زِندان ءِ تھاریں کُوٹِیاں بَرگ بوتگ اَنت۔
بِہ گِندے تو دُرست شمُوشتگ اَنت، بِہ گِندے ترا رزا جھانگیر، اِمداد،کمبر کازی، آسپ جان، ھیات جان کس یات مہ بیت، بلے تئی ءُ بلوچستان ءِ شیدا ءَ ھما وڑ یات اَنت اے انچیں کارِست اَنت کہ گوں من شموشگ نہ بَہ اَنت ، دل ءِ سر ءَ ایریں انچیں ٹپّ اَنت کہ اِشانی درمان آجوئی اِنت ھما رھنیں آجوئی کہ سامراجی تاکتانی سیت ءُ نپّانی ھاتر ءَ جوڑ بیتگیں مُلک پاکستان ءَ اَچ ما پُل اِتگ مئے کودکی واھِشت ءُ ارمان، وشی ءُ بچکند، زندگی ءِ ھزاری جلواہ ، ازّت، لجّ ءُ ننگ ، بلکیں مئے ھر چیز چہ ما پچ گِپتگ ئِے اگاں مارا چیزّے پہ ٹیکی بکشاتگ ئِے، گُڑا آ گم، سکّی ءُ سوری، لاش، کُشت ءُ کوش، ھون، برگ، گار ءُ بیگواہ کنگ، سوچگ ، در پہ دری دگہ بازیں جیڑہ ءُ جنجال۔
اگاں ترا باور نہ کنت ، گُڑا بلوچستان ءِ تتکگیں چمّگانی آپاں چہ جُست گِر کہ شُمارا چینچو ورنا ءِ ھون ھوار اَنت بلوچستان ءِ زیبائیں جنگلاں چہ جُست گِر کہ چینچو ورنایاں وتی ھوناں چہ شُمارا سیراپ کُتگ بلوچستان ءِ کوہ ءُ کوچگاں چہ جُست گِر کہ آھاں وتی دامُن ءَ چِینچو بلوچ ءِ کپتگیں جون پناہ داتگ اَنت۔
تنک ءُ تھاریں کُوٹِیاں چہ گار بیتگیں چیھالاں پول کہ مات ءُ پِتانی، کھول ء مردُمانی، برات ءُ گْوھارانی دیم ءَ چُنت بے میار ءُ کودکیں ورنا چِست کنگ ءَ پد گار ءُ بیگواہ کنگ بیتگ اَنت، گار ءُ بیگواہ کُتگیں ورنایانی درد ھم جُتا اَنت، ھما کہ شھید کنگ بیتگ اَنت ءُ آھانی لاش دست کپتگ اَنت آھانی کھول ءِ مردُماں سبر ءِ دامُن داشتگ ءُ نشتگ اَنت، بلے ھما کہ آھانی آگھیں چمّانی دیم ءَ شپ ءِ تھارونکی ءَ یا روچ ءِ رُژنائی ءَ آھانی تاسپیں بچّ چِست کنگ بیتگ اَنت آ ماتانی چم ھمُک بیگاہ ءُ رولہ ءِ ساھتاں ھمے اُمیت ءَ دروازگ ءَ سک اَنت بلکیں مئے چمّانی چِراگ کونجانی رماں گوں واتر بَہ اَنت ءُ اے اُمیتانی چِراگ ھما ساھت ءَ مِر اَنت وھدے بچّ واتر نہ بَہ اَنت ءُ شپ وتی شار ءَ پر دنت پرچا کہ ھمُک شپ آھانی اُمیتانی میّتاں تلام کنت۔
تو بِہ گِندے بے ھیالے کہ کْوزہ گیریں ریاست پاکستان مئے لجّ ءُ ننگانی پادمال کنگ ءَ شپ ءِ تھارونکی ءَ میتگ پہ میتگ اِنت بِہ گِندے تو اے ھم شموشتگ کہ کماش نورجان وتی لجّ ءُ ننگ ءِ رکّینگ ءِ ھاتر ءَ پاھُو ءِ ساد ءَ پمیشکا چُکّیت ءُ وتی گُٹّ ءَ کنت کہ باندا گْوستانک من ءَ اے شِگان ءَ مہ جنت کہ اَھد ءِ تمردیں زُوراک ءِ دیم ءَ نورجان ءَ وتی سرجھل کُتگ ءُ آئی ءِ لجّ ءُ ننگ آئی ءِ دیم ءَ لِیلام بوتگ ۔
کیلکور ءِ کماش پمیشکا دُژمن ءِ تیراں وتی سینگ ءَ وش اَتک کنت کہ آیوکیں پدریچ منی کبر ءَ لٹّ مہ جنت کہ کماش ءَ وتی ساہ چہ ننگ ءُ ناموس ءَ گیش دوستِر بیتگ۔
دیر اِنت کہ من ءُ تو گِسر کپتگیں ، پرچا کہ وھد ءَ منی ءُ تئی مْیان ءَ یک سُھریں لکیرے کشّ اِتگ تئی دمبرتگیں پاد ءُ کدم اُوشت آماچ اَنت ، بلے من انگت دم نہ بُرتگ، تو دیر اِنت کہ وتی کِبلہ مٹّ کُتگ ءُ واجہ ءِ در ءَ پہ سُجدگ ءَ کپتگے بلے منی پاد ءُ کدم وتی مِنزل ءِ شوھاز ءَ انگت پیچ ءُ تاب ، کُنٹگ چکاریں راھاں راھی اَنت، انگت منی سگ ءُ ھاٹیگ چو کوہ ءِ البُرز ءَ مُھکم اَنت اے منی ایمان اِنت کہ مئے ھمبلانی رِتکگیں ھون ءُ زمین زادگانی بُر اِتگیں پند تاوان نہ بَہ اَنت، الم یکروچے منی ڈیھ ءَ زوراکی ءِ تھاریں شپ ھلاس بیت آجوئی ءِ سُھر دپیں بامے ٹِکّ دنت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کارے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔