نبشتانک: رودپتر ءِ سیمی بھر
گڈّی بھر
نبشتہ کار: شاری لؔال
دی بلوچستان پوسٹ
من بورچی ءَ چِے نان زُرت اَنت لوگ ءِ پیشگاہ ءَ شُت نِِشت ءُ وارت اَنت۔ انشپی مات ءَ منی دل ءِ تب ءِ ورگ تیار کتگ اَت من ھم ورگ گرادگ زان آں بلے من ءَ وتی دست ءِ ورگ اینچو دوست نہ بنت کہ اینچو مات ءِ دست ءِ دوست بنت مات کہ ورگاں گراد اِیت آھانی تام اَجب اِنت۔ مات ءَ من ءَ چو ایدگہ دودانی ھساب ءَ باز کڈّن کتگ کہ شرّیں ورگ ءِ شَرّ کنگ ھیل بہ گِر کہ پہ جنک ءَ لوگ ءِ کارانی زانگ ھژدری اِنت من اوں مات ءِ گپ ءَ را ”شرّ اِنت“ دپ ءَ داتگ ءُ مات ءَ را ھاموش کتگ بلے من پد ءَ جیڑ اِتگ اگاں آ جنک شرّیں ورگ تیار کت مہ کنت گڑا بلوچ راجمان ءِ تہ ءَ آئی ءَ چو ایدگہ لس جنک ءِ وڑ ءَ جنکے پرچہ لیکگ نہ بیت زاناں جنک تھنا پہ بورچی ءِ کنوَر ءِ ھاتر ءَ جوڑ بوتگ آئی ءَ دگہ ھچ کار ءِ کنگ ءِ ھک نیست اِنت۔
من ورگ ءَ پد دْراھیں ایران شُشت اَنت “دگہ پشت کپتگیں ایران نیست“ من مات ءَ را جُست کت، ”انّاں دگہ نیست“ مات ءَ چہ دُور ءَ پسّہ دات ”چو مہ بیت بیگاہ ءِ وڑ ءَ ایرانے پشت بہ کپ اِیت ءُ پد ءَ آئی ءَ پشّی بہ چَٹّ اِیت“ من وتی دست چہ سریگ ءِ لمب ءَ پھک کنان ءَ مات ءَ گُشت ءُ ءَ آں، پد ءَ وتی وابجاہ ءَ منی لوگ ءِ پُترگ ءَ گوں بجلی شُت اَنت من زانت بلے مدامی ئیں رنگ ءَ یک ساھتے پد کاینت بلے من پہ بجلی ءِ آیگ ءَ ودار کت نہ کت بتّی روک کت بتی وتی دیم ءَ ایر کنگ ءَ پد رودپتر ءِ دپ پچ کت من ھیران بوت آں کہ پیش ءِ مردماں چونی ءَ اے بتی ءِ دیم ءَ ونت کتگ من پہ زُور چمّانی پِر دارگ ءَ پد لبز دْرس کت اَنت بلے پد ءَ جیڑ اِت بوت کنت منی چم نزور اَنت کہ لبز شر میم نہ بنت من بتّی ءِ وٹ بُرز کت بتی دوت دیگ ءَ لگ اِت بلے من پد ءَ کمو وٹّ جھل تِر کت بتی ءِ کش ءَ رودپتر ایر کت کہ کم کم ءَ لبز گندگ ءَ آتک اَنت۔
رودپتر ءِ بیست ءُ ھپتمی تاک ءَ نویس اِتگ اَت:- ”مولوی ءَ شاکارگ ءَ پد وتی دستانی لنکک چو شکّ ءَ کت اَنت ءُ وتی ریشانی تہ ءَ بُرت اَنت ءُ گپّ ءَ بنا بوت ”منی مھترمیں ازیزاں سرکار ءَ مارا رنگ رنگ ءِ شرّیں آسراتی داتگ اِے بجلی کہ ھمک وھد ءَ ھست اِنت چہ ایشی ءَ ما ءُ شما سردیں آپ ءُ گرمین نان وریں۔ ءُ مارا ایشانی کدر زانگی اِنت مئے ھمساھگیں ملک ءَ بہ چار اِت آھانی دمگ ءَ پیسر ءَ کاردام ھست اَت بلے نوں آھانی ٹاور ءَ ناشراں جت بچار اِت اِش چنچو بدھال اَنت پہ یکے ءِ ھال ءِ گرگ ءَ تلوس اَنت ھمے وڑ ءَ چیزے مدت انت مئے ھلک ءَ لھتے ناشراں ھنچیں کارے دست ءَ پتاتگ کہ آھاں مارا اوں بدھال کتگ اللہ پاک ھدایت اِش بہ دنت اراں زالماں شمارا چہ رس اِیت چہ اے کار ءَ شمارا اگاں ھرچ کارے یا منشات ءِ کارے کنگی اِنت ھنچو بکن اِت ئِے بلے کارداماں چیا جن اِت من گوں وتی دوست ءُ ازیزاں ”درخواست“ کن آں ھرکس کہ اے ناشراں زانت یاکہ چوشیں کارے ءِ کنگ ءَ گند اِیت اِش آ بئیت مئے گْور ءَ مارا ھال بہ دنت ھچ مہ تُرس اِیت ما آ ھال دیوک ءِ نام ءَ پاشک نہ کنیں ءُ مارا ءُ شمارا ایشانی پھازگ لوٹ اِیت اگاں نہ اے ناشر گندتریں کار کن اَنت“۔
مولوی سک زھر ءَ گپ جنان اَت۔ من نیّت واز گوشدارگ ءِ کتگ اَت بلے اِد ءَ دگہ چیزے اشکنگ بوگ ءَ اَت من نشتگ مولوی گپّاں گوشدارگ ءَ اِت آں کہ من نہ زانت کدی منی سنگت آتکگ اَت منی کش ءَ نشتگ اَت راست گشتگ اِش دُزّ ءَ دل مان نیست وھدے مولوی گپّ ءَ اَت۔ من ءَ گمان بوگ ءَ اَت گُشے مولوی مارا زانگ ءَ اِنت ءُ منی گمان ءَ مولوی ءَ وتی چمّ مارا سک داتگ اَنت ءُ گپ ءَ اِنت ھمے گپ ءَ منی سنگت ءَ کت کہ مولوی مارا چارگ ءَ اِنت ءُ گپ ءَ اِنت گشے مارا زانگ ءَ اِنت بلے مئے اِے بدگمانی یے اَت۔
مولوی کوکار کنان ءُ گْوشان اَت:-
”ھنو دو ھپتگ پورھ بوگی اِنت کہ کاردام گار اَنت ءُ کاردام شَر کنوک ءَ جواب داتگ گشتگ ئِے من نوں دوبر کاردام ءَ بِھ شر نہ کناں ما کایاں آئی ءَ شَر کناں پد ءَ بُرّگ بیت ءُ آئی ءَ سوگند وارتگ آ دوبر نئیت شرّ اِش نہ کنت مئے گوں اللہ پاک ءَ دوا اِنت اے ناشراں ھدایت بہ دنت اگاں نہ آھانی بدیں کارانی سزا ءَ بہ دنت“۔
من دل ءَ جیڑ اِت اگاں اللہ سزا دیوکے گڑا پیسر ءَ میتگ ءِ میر ءُ متبراں بہ دنت کہ میتگ ءِ دیمروئی ءِ دیم ءِ میلانک اَنت ءُ اللہ پرے کار ءِ ھاتر ءَ مارا سزا دنت مئے جان ساڑی اِنت پہ میتگ ءَ اے روچ ءَ مولوی ءَ ھچ واز نہ کت نئیکہ دگہ پاگپ ئِے بیان کت ئِے، چونائی ءَ مولوی ءَ ساری ءِ یک آدینگے ءَ ھمے گپ بیان کت کہ ”مسیت ءِ ممبر ءِ تہ ءَ بید چہ پاگپ ءُ کرآن ءَ دگہ ھر گپ ھرام اِنت“ بلے مروچی مولوی وت ھرام کاری کنگ ءَ اَت۔
مولوی ءَ وتی زھرشانی ھلاس نہ کتگ اَت کہ نماز ءِ وھد آتک ءُ رس اِت۔ پد ءَ مولوی ناچار بوت وتی گپ ئِے ھلاس کت اَنت نماز بندات بوت نماز ءَ پد من لوگ ءَ روان روان ءَ وتی دل ءَ من ناز اِت آں کہ مروچی منی کارپدانی سوب ءَ تیوگیں میتگ ءِ مستریں مسیت ءَ منی بارو ءَ گپ اَت بلے آدگہ ھبرے کہ گپ منی بیگیری ءَ اِت اَنت۔
دہ روچ گْوست بلے دامگ پچ نہ بوت اَنت نئیکہ کاردام آتک اَنت۔ ھاں یک چیزے مئے میتگ ءَ آتک نوکین ءُ بے پجّاریں لشکرے کہ چہ شھر ءَ آتک اے لشکر ءِ کساس پانزدہ یا بیست گاڑی بوت اَنت دراھیں بند گاڑی اِت اَنت سیہ چکیں گاڑی ءُ گاڑیانی پُشت ءَ دو دو مردم گوں تپنگ ءَ نندوک اِت اَنت دراھیں میتگ ءَ مانریتکگ اِت اَنت من کہ لشکر دیست من ءَ باز ھیرانی نہ بوت چے ءَ کہ من پیسر ءَ وتی بُندری میتگ ءَ ھمک روچ لشکر دیستگ آ لشکر وھدے کہ مئے میتگ ءَ آتکگ اَنت گڑا الّم ءَ یک ماتے ءِ دل اِش تْراکینتگ یاکہ لھتے لوگ آس دیگ بوتگ بلے اِے میتگ ءَ تنی وھدی ھدا ءِ شکر اِنت چشیں جیڑھ نہ بوتگ مروچی کہ لشکر میتگ ءَ مانریتکگ اَت من بازار ءَ لھتے راشن گپتگ اَت واتر پہ لوگ ءَ روان اِت آں ھمک جاہ ءَ سیہ چکیں گاڑی گندگ بوگ ءَ اَت دکانانی کِرّ ءَ لوگانی کش ءَ اے گاڑی اوشتوک ات اَنت من روان اِت آں منی لوگ گندگ بوگ ءَ اَت مئے اوں لوگ ءِ کش ءَ اوں دو گاڑی اوشتوک اَت من گاڑیاناں دلگوش نہ کت چے ءَ کہ من ءَ گاڑیانی کر ءَ روگ ترس اِت۔ من آھاناں اے جست کت نہ کت شما پرچا اد ءَ اوشتوک اِت من نا، میتگ ءِ ھچ کس ءَ اے توان نیست اَت کہ آھاں اے جست ءَ بہ کنت من راشن لوگ ءَ رسینت اَنت پد ءَ ھما دمان ءَ چہ لوگ ءَ در آتک آں سیکل سوار بوگ ءَ پد وتی سنگتے ءِ لوگ ءِ نیمگ ءَ راھادگ بوت آں من بے گمانی روان اِت آں اے سرپد نہ اِت آں منی پُشت ءَ چے بوگ ءَ اَت من کساس ۲ کلومیٹر ءِ دُوری ءِ روگ ءَ پد گاڑی ءِ توارے اِشکت من دیم ءَ چار اِت ھچ نہ دیست من راستیں نیمگ ءَ چار اِت داں یک چہ ھما سیاھیں گاڑی ءَ گوں تیزی ءَ منی کر ءَ پیداک اَت من سیکل کمو سلو کت تنا وھدی چہ منی پُشتی نیمگ ءَ یک گاڈی یے آتک سیکل ءِ دیم ءَ جت ئِے من اوں یک دم اوشتات آں من اجکّہ بوت آں اے چونے مسیبت ئِے بوت کہ منی سر ءَ کپت۔ من ترس ءُ لرز چہ سیکل ءَ ایر کپگ لوٹ اِت تنا وھدی پیسر ءَ چہ گاڑی ءِ پُشت ءَ یک لس دریس ءِ تہ ءِ مردمے ءَ دَور کُت گوں دور کنگ ءَ آئی ءَ تپنگ منی سر ءِ سر ءَ داشت چہ دومی گاڑی ءَ دو مردم گوں اشتاپی ءَ در آتک اَنت منی کرّ ءَ آتک اَنت آ دوئیں مردماں چہ یک پٹکّیں مردمے اَت ءُ آئی ءَ تپنگ گون نیست اَت من پھم اِت اے اپسرے بوت کنت پرچیکہ اپسراں گیشتر تپنگ گون نیست ھمے پٹکّیں مرد منی کر ءَ آتک آئی ءَ ھما مردم ءِ تپنگ جھل کنگ ءِ اشارت کت کہ منی سر ءَ داشتگ اِت ئِے داں اینچو وھد ءَ منی دپ ءَ یک گپے در نہ یتک من وانگ وانگ ءَ اوشتاتگ چارگ ءَ اِت آں پٹکّیں مرد ءَ منی دست گپت یک کِرّے ءَ بران ءَ گوں پارسی ءَ گوشت ئِے ”بیا گاڑی ءَ سوار بو من ءَ کمو گپ ھست ”چے گپّے“من آئی ءَ جست کت بلے آئی ءَ منی جست ءِ پسہ نہ دات ءُ گاڑی ءِ دروازگے پچ کت ئِے من ءَ اشارھے کت ئِے بیا گاڑی ءَ سوار بو من گاڑی ءَ سوار بوت آں پد ءَ ھما مردک ھم سوار بوت آپسر ءَ ڈرائیور ءَ گشت بریں گاڑی روان بوت گاڑی روان اَت منی ھیدانی ھار ملّان بوت منی جان ءِ ھمک بند لرزگ ءَ اَت من وانگ اِت آں ھچ نہ زانت چے بوگ ءَ اِنت منی دپ ءَ در آتک ”شما چے لوٹ اِت“بلے ایشاں ھچ کس ءَ پسّہ نہ دات من پُشت ءَ چک جت پُشتی سیٹ ءِ سر ءَ یک مردمے نشتگ اَت ءُ آئی ءَ یک ٹوھیں تپنگے گون اَت ھمے گاڑی پد ءَ شُت مئے لوگ ءِ کش ءَ اوشتات اے کئی لوگ اِنت تو اِد ءَ اتکگ ئے؟ من ءَ جست کنگ بوت من پسہ دات کہ منی لوگ اِنت گاڑی کمو پنچ ملٹ ءِ کساس ءَ ھمدا اوشتات من ءَ دگہ ھچ جست اِش نہ کت من چہ ترس ءَ گار اِت آں جیڑ اِت باریں مئے راز پاشک بوت یا مئے سیہ گوکیں سنگت ءَ ھال داتگ اَنت من ھمے گمان ءُ وسوانی تہ ءَ گار ات آں کہ گاڑی پد ءَ راہ گپت شُت منی سنگت ءِ لوگ ءِ نیمگ ءَ گاڑی کہ اود ءَ روگ ءَ اَت منی ترس ودّ اِت۔ من دلجم بوت آں نوں منی سنگت ءِ باریگ اِنت کہ آئی ءَ اوں چِست بکن اَنت گاڑی شُت آئی ءِ لوگ ءِ کش ءَ اوشتات من ءَ جست کت اش اے لوگ کئی انت من وتی سنگت ءِ پت ءِ نام گپتگ جست اِش کت چے کار کنت من آھاناں پسہ دیان کت گاڑی پد ءَ دیم ءَ روان بوت منی ترس کمے جھل کپت کہ منی سنگت ءِ جست اِش نہ کت بوت کنت آھاں من ءَ پہ دگہ ھبرے ءَ چِست کتگ من جیڑان ءُ گاڑی روان اَت لھتے سھت ءَ پد گاڑی چہ میتگ ءِ دیم ءَ شُت اوشتات من ءَ چہ گاڑی ءَ ایر کپگ ءِ گشت اِش من ایر کپت آں۔ آھاں منی گوانکو لوٹ اِت من وتی گوانکو چہ کیسگ ءَ کشّ ات ءُ دات پٹکّیں مرد ءَ گوانکو وتی دست ءَ کت ءُ چارگ ءَ بنا بوت آئی ءَ منی گوانکو چارگ ءَ پد دات ءُ گشت ئِے تو شُت کن ئے۔ من وتی ھید پھک کت اَنت ھدا ءِ شُگر گپت شُت ءَ آں پہ سیکل ءِ نیمگ ءَ۔
من وھدے سی ءُ پنچمی تاک ھلاس کت تاک ءِ لیٹینگ ءِ وھد ءَ دوت ءِ بوہ مار اِت من بتی ءَ چار اِت سک دوت ءَ اَت من وٹّ ءَ را بُرز ءُ جھل کت بلے دوت ھلاس نہ بوت گیشتر گپ گپ کنگ ءَ بنا بوت۔ بتی ءِ گپ گپ کنگ ءَ گوں دوت گیشتر ودّ اِت اَنت من لوگ ءَ نِشت نہ کت بتی کُشت چہ لوگ ءَ در آتک آں۔
چہ لوگ ءَ ڈنّ در آیگ ءَ پد من دیست دراھیں میتگ انسرتگ اَت۔ نئیکہ گونڈوی ءِ توار نئیکہ بُزے ءِ شنک ءِ پلینکگے ءِ توار اَت۔ نئیکہ چِرتے ءِ چری چری یے ھست کوش ءَ کشّگ بند کتگ اَت دُور دُور ءَ یک یک سیکلے ءِ لیٹ گندگ بوت شپ ماھکانی اَت ماہ وش گِندگ بوگ ءَ اَت ماہ ءِ تہ ءِ گُبار اوں شرّی ءِ سر ءَ گندگ بوگ ءَ اَت گُبار ءِ گِندگ ءَ گوں منی دل ءَ شِے ءِ شیر یات آتک کہ ”ھانی چہ ماہ ءَ شرتر اِنت“ من داں لوگ ءِ پیشگاہ ءَ نِشت ءُ بجلی ءِ آیگ ءِ ودار کت منی چہ بازیں ودار ءِ نندگ ءَ منی پاداں کسانیں دردے زُرت بے ارادھی من پاد آتک آں کمو گردگ لوٹ اِت۔ ودار ءَ اِت آں کہ کدی بجلی بئیت ءُ من دوبر بہ روان ءُ رودپتر ءَ بہ وان آں من سیاھیں پٹّ ءِ سر ءَ گردان اِت آں کہ دو کچکانی وکّگ ءِ توار ءَ منی دلگوش ءِ وتی گور ءَ بُرت اِش یات ءُ ھیال کدی کجام نیمگ لیٹ اَنت کس گمان کت نہ کنت ھیال شُت پہ کچکانی نیمگ ءَ، جیڑ اتوں لھتے گوش اِیت کُچک شیتان ءَ گِند اِیت پمیشکہ وکّ اِیت ءُ ھول اِیت اراں بگندئے ھنچیں دَورے ءَ اگاں سائنسدان کچکانی چمّاں مردماں پِٹ کت بہ کن اَنت، گڑا اراں مردم شیتان ءَ دیست کت کنت؟ من چہ بازیں ودار ءُ جیڑگ ءَ پد مار اِت کہ من بور بوگ ءَ آں، پمیشکہ من زوت گوانکو ءِ میوزک ءِ بٹن جت کہ نورھان بزنجو گوں وتی پردردیں توار ءَ الھان کنان بوت-
“نہ تْرانگے نہ گمے نہ ودار تھنایاں”
“بیا تو پمّن ءَ دستے شھار تھنایاں”
سوت ھلاس نہ اَت کہ منی ودار آسر بوت بجلی آتک اَنت من پد ءَ لوگ ءَ شُت آں رودپتر دیم ءَ کت وانگ ءَ بنا بوت آں۔
”مردماں من ءَ ویل کت من پد ءَ آتک وتی سیکل زرت وتی سنگت ءِ گْور ءَ روان بوت آں داں پانزدہ روچ ءَ گیش گْوزگ ءَ پد کاردام دوبر شَر کنگ بوت اَنت بلے دامگ شر نہ بوت اَنت گوں کاردامانی شَر بوگ ءَ منی سنگت سیہ گوک ءَ من ءَ کلوھے دیم دات ”اگاں تو دوبر ویر کار داشت اَنت من ءَ کسم اِنت من سرکار ءَ ھال دیاں“ منی ھم کینگ ءِ آس روک بوت من آئی ءَ گوشت من ءَ اوں سوگند اِنت دانکہ دامگ شر نہ بنت من وتی جنگ ءَ برجاہ دار آں“ پد ءَ من ھمے گپ وتی سنگت ءَ ھال دات اَنت آئی ءَ گْوشت اگاں سیہ گوک ءَ راز پاشک کت من تو آئی ءَ الکاپیں ردے لٹّ گران ئِے بلّے سنگت اِنت بلے مئے بدی ءِ پُشت ءَ اِنت من آئی ءِ گپّاں گوں تپاک کت۔
ما داں ھپتگے ودار کت کہ ھمک نیمگ ءَ ویرانی پھازگ ءَ پہ مردم نندوک اَت ءُ ھرکجا مردم نشتگ اَنت ما وتی کار کت نہ کت ما سوڑگ کت کہ روئیں چہ دیگا میتگے ءَ ویر ءَ سِندیں چہ کار ءِ کنگ ءَ پیسر من سیہ گوک ءَ ھال دات ما شپی ویر ءَ سِندیں اگاں ترا ھرچ کمالے ھست برو پیشدارے من ءُ سنگت ءَ شپ کت ءُ سیکل ءَ سوار بوتیں وتی پُشت ءِ میتگ ءَ شُتیں ما یک شرّیں جاھے گیگ ءُ گْور کت سیکل دور اوشتارینت من شُت آں تیربرگ ءِ سر ءَ کہ ویر ءَ گُڈّاں چہ دُور ءَ بازیں گاڈیانی روگ ءُ آیگ اَت گاڑیانی لیٹ ھروھد ءَ تیربرگ ءَ سک اَت اد ءَ ما وتی کار کت نہ کت ما واتر لوگ ءَ شُتیں پد ءَ دو روچ ودار کت باریں سیہ گوک ءَ کسے ءَ ھال داتگ یانا، بلے آئی ءَ اے بری کس ھال نہ داتگ اَت۔
دو روچ پد ما ھما میتگ ءِ روگ ءِ سوڑگ کت ءُ من ھما روچی ئیں ڈول ءَ سیہ ءَ گوک ھال ھم دات۔ اے بری آئی ءَ شُت من مستریں برات ءَ ھال دات کہ تئی برات روگ ءَ اِنت شپی کاردام ءِ جنگ ءَ۔ منی برات ءَ ھما دمان ءَ من پونے کت گشت ئِے ”ھاں باریں تو ھنچو مزن بوتگ ئے چشیں کار کن ئے زاناں تو دھشتگردے ئے؟“ من آئی ءَ گشت، من کجا ءُ چشیں کار کجا من چے ءَ چشیں کار کن آں؟“ آئی ءَ منی اے گپ باور بوت آئی ءَ پھم اِت سیہ گوک دروگ بند اِیت نوں من دلجم بوت آں سیہ گوک ءِ گپّاں برات باور نہ کنت من سوڑگ کت رویں وتی کار ءَ کنیں بلے اے روچی منی سنگت شھر ءَ شتگ اَت منی کار ماٹو بوت دو روچ ءَ پد سنگت آتک ما دوئیں شتیں دگہ میتگے ءَ وتی کار ءِ کنگ ءَ اود ءَ سربوگ ءَ پد اے رندی من تیربرگ ءِ سر ءَ شت آں وتی کار سرجم کت ءُ سرجم کنگ ءَ پد وتی بیھار ھما جاہ ءَ ایر کت واتر پہ وشّی لوگ ءَ آتکیں۔
روچ گْوزان بوت اَنت ھپتگ ءُ ماہ گْوست اَنت ما دوبر ھچ ویر ءِ نیمگ ءَ نہ نشتیں ءُ نئیکہ ویر بُرگ ءِ بارو ءَ جیڑ اِت بس دار کت دو ماہ ءُ بیست روچ ءَ پد مئے جھد ءَ رنگ آؤرت۔ دامگ پچ کنگ بوت اَنت ھما سنگت سیہ گوک کہ مارا دروہ اتگ اِت ئِے آ سک اپسوزی اَت بلے من چہ آئی ءَ ھچ گِلگ نہ کت دامگانی پچ بوگ ءَ رند من وش گل اِت آں مئے جھدانی برکت ءَ مئے میتگ ءِ ھر کنڈ ءَ دامگ کار ءَ اَت من کتابانی ھزانگے جم کتگ اَت کہ کتاب منی گْور ءَ ھنچو باز اِنت کہ داں دہ سال بہ نندان ءُ بہ وان آں ھلاس نہ بنت۔
دامگانی پچ بوگ ءَ پنچ ماہ ءُ چیزے روچ ءَ پد من وتی کارگس ءَ نندوک ات آں دامگ گوں کاردام ءَ گار بوت آں من جیڑ اِت بلکیں وت بند اِت اش کتگ اَنت بلے رند ءَ ھالے من اِشکت کہ کاردامانی ویر چہ مئے میتگ ءَ یکیں روچ ءَ سِہ جاگہ بُرّگ بوتگ۔ من نِشت ھیران اِت آں ویر ءِ بُرّوک پیسر ءَ ما بوتگیں بلے اے بری اے کار کے ءَ کتگ. من وتی سنگت ءَ جُست کت تو چُش نہ کتگ۔ آئی ءَ اوں گوشت من چیا چوش کن آں مئے وَ مول ءُ مراد دامگ ءِ پچ کنگ بوتگ آ وَ بوت۔
نی سالے بیت یک ماھے اگاں کاردام ھست اِنت پد ءَ ھما مئے وڑ ءَ ناشناسے کیت ویراں بُرّ اِیت ءُ روت کس نہ زانت کے انت، چونین اَنت چی ءَ چوش کن اَنت؟ پد ءَ داں ماھے ءَ کاردام نیست اِنت وھدے اگاں کاردام کاینت ھمے وڑ ءَ پد ءَ بُرّگ بنت ایشاں مئے سوبمندیں جھد ءَ را بے سوب کت“۔
رودپتر ءِ پنجاہ ءُ ششمی تاک کہ من ھلاس کت دیمی تاک ءِ سر ءَ ”چارمی بھر“ ءُ آئی ءِ سرنامہ ءَ ”دیم ءِ گامگیج“ نویس اِتگ اَت بس دگہ دراھیں تاک ساپ اِت اَنت۔
ھلاس
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کارے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔