نبشتانک: منی ستکگ ءُ ویرانیں دیار
نبشتکار: ناکو دلدار
دی بلوچستان پوسٹ
وھدے کہ من کسان اِت آں منی ھلک ءُ دیار سک زیبا ءُ ڈولدار اِت اَنت۔ ھر نیمگ ءَ ایمنی، وشی ءُ شاتکامی اَت ، من گوں گونڈواں مُدامی لیب ءُ گْوازی کُت۔ یکروچے شام ءِ ورگ ءِ سر ءَ منی ابّا جان ءَ گوں پُرمھریں گالوارے ءَ منی مکھیں مات ءَ را گْوشت ئے کہ منی چُک ءَ سُھبی تیار بہ کن من وانگجاہ ءَ بران ءُ سرِکنان ئے۔ من پہ زھر ءَ گْوشت زان ءَ پرچی منی ابّا جان! من وانگجاہ ءَ نہ روان ءُ وانگجاہ ءَ من چی کن آں۔ پِت ءَ گوں پُرمِھریں بچکندے ءَ گْوشت نا منی لاڑُکیں بچّ وانگجاہ ءَ روئے تو وان ئے ءُ یک زانتکار ءُ لائِک ، دانا ءُ سرپدیں مردُمے جوڑ بہ ئے۔ نی تو مزن ئے، تئی وانگ ءِ وھد اِنت ۔من گوں گریتگیں چمّاں پسّو دات نہ نہ ابُا ماسٹر لٹّ جنَ اَنت، من وانگجاہ ءَ نہ رواں۔ من گوں وتی ھمسروئیں زھگ ءُ چوریگاں لیب ءُ گْوازی ءَ رواں بس اِنت تو ونتگ ءُ منی ناکواں ونتگ، من نہ وانان ءُ بس لیب کن آں۔ منی پت ءَ گوں پُرمھریں کندگاں من ءَ وتی امبازاں زُرت ءُ بگل ءَ کت ءُ گْوشت ئے کہ نہ نہ منی چُکّ ماسٹر نہ جن اَنت، بلکیں چہ ما گیشتر مِھر دے اَنت ءُ وانین اَنت۔
یک شرّیں انسانے جوڑ کن اَنت ابّا زان ءَ شرّیں اِنسان کُجام اَنت؟ من گوں ھیرانی ئیں چمان جُست کت۔ اَبّا جان ءَ پسّو دات کہ منی چُک شرّیں انسان ھما اَنت کہ زانتکار ءُ سرپدیں وانوک بَہ اَنت، پہ وتی ھلک ءُ دیار ءِ مردُمانی زِند ءُ وتی آیوکیں پدریچ ءِ وشھالی ءِ ھاتر ءَ وتی باندات ءَ ندْر ءُ کولیگ کن اَنت۔ یک نامے پہ وت ءُ پہ وتی پیرینان درکار اَنت انچو کہ بازیں مردماں دُگنیا ءِ تہ ءَ پہ وتی پدریچ ءُ گُلیں راج ءِ ھاتر ءَ کِسّہ ءُ شئیرانی دْروشم ءَ مرچی مئے دیم ءَ آھگ ءَ اَنت مرچی ما پہ پھر وتی ھلک ءُ دمگاں گْوش اِیں ما ملّا پازُل ءِ ھلک ءُ دیار ءِ مردُم اِیں ، بازیں میتگ ءُ بازار ھَست کہ ما گْوش اِیں کہ ملا گُلام مھمد ءِ بازار ، میر اُزمان ءِ بازار ،میر نواب ءُ میر ولی مھمد بازار، انچو شابان ءُ ملا داؤد ءِ بازار زانگ بَہ اَنت ھاں ھاں ابّا جان من الم ءَ واناں! گُڑا وت ءَ یک انچیں انسانے جوڑ کن آں کہ پہ شرپ منی ءُ تئی نام ھم ھرکُنڈ ءُ دمگاں آشکار بہ بیت۔ من ءُ پت ھمے گپّ ءُ تران ءَ اِتیں کہ اناگاہ ءَ ڈنّ ءَ ریڈیو ءَ چہ ھبر نامہ شنگ بوت کہ جنرل ایوب ھان ءَ پاکستان ءِ سر ءَ مارشل لا جَتگ، من ھیران بیت آں کہ مارشل لا چے آپت ءُ بلایے ، من پِت جُست گیپت کہ اَبّا اے مارشل لا چی یے؟ ابا جانءَ دِرُائینت کہ اے پوجی ھُکومتے کہ نی مئے سر ءَ پوجیانی ھاکمی برجاہ بیت ءُ آ گیشتر مئے سر ءَ زُلم ءُ زُوراکی بہ کن اَنت انچوکہ مئے مُلک بلوچستان ءِ سر ءَ 1948ءَ پہ زُور ءُ تاکت کبزہ اِش کُتگ، ما روچ ء مروچی پنچاپ ءِ زیر دست ءُ گُلام اِیں مئے کُلیں مڈّی، مال ءُ متاہ ھمائی ءِ دست ءَ اَنت ما بزّگ درتہ پُچّ اِیں۔
اَبّا جان گُڑا پرچی شِما وتی دیار ءِ پچگرگ ءِ جُھد نہ کتگ؟ دمانے ءِ بے تواری ءَ پد منی پت ءِ چم گوں ارساں سُھر سُھر اِت اَنت ءُ گْوشت ئے کہ منی بابُل! چہ مئے نابودی ءُ نازانتی ءُ کور پھمی ءَ بیتگ ، بلے من شُمارا وانندگ ءُ زانتکار جوڑ کناں تاں شما مزن ءُ لائک بہ بَہ اِت ءُ وتی دیار ءِ پچگرِگ ءِ جُھد ءَ بہ کن اِت۔ پہ راج ءَ نوکیں ءُ وشھالیں بانداتے بیار اِت کہ شُمئے راج یک نامداریں راجے ءُ وت یک پجّارے ءِ واھند بیتگ مروچی شمئے ھمے پجّار ءِ گار ءُ بیگواہ کنگ ءِ سَوَب مئے نابودی نزوری اِنت، اگاں انچو مئے پیم ءَ شُما ھم نابود ءُ نالائک جوڑ بوت ئے گُڑا روچے کَیت کہ شمئے راج ءِ نام ءُ توار یک کْوھنیں ءُ گیدی کِسّھے جوڑ بیت ھو ھو ابّا جان! من وان آں ءُ وتی ڈیھ ءُ راج ءِ ھکاّنی پچگِرگ ءِ ھاتر ءَ جُھد کن آں وھد گوں وتی تْرندیں گاماں جُنزان اَت۔ منی زند ھم ھمے جیڑگ ءِ آس ءَ سُچان ءُ مزن بیان بوت۔یکروچے مئے وانگجاہ ءَ لھتیں سنگت تر ءُ تاب ءَ اتک ءُ مارا سرپدی دات کہ ما وانندہ گل بی ایس او ءِ سنگت اِیں۔
پہ شمئے راجی سِنچ ءُ سما ءِ ھاتر ءِ وانگجاہ ءَ ھمے گل ءِ بُنھِشت ءَ ایر کن یں دانکہ ما شُما کُل ھور ءُ تِپاکی ءَ دیم ءَ بِہ جُنز اِیں ءُ وتی راج ءِ راجی ھکّاں پد بِہ جن اِیں ھاھاھا ھو بلے! اے گل پہ ما چے شرّی کنت؟ من چہ سنگتان جُست کت ، سنگتے ءَ گوں لھمیں بچکندے ءَ من ءَ پسّو دات ءُ گْوشت اے گل پہ مئے شُمئے راجی آکبت ءِ وشھالی ءَ جُھد کنت دانکہ بلوچ پُسّگ وتی جِند ءِ گُلزمین ءِ سر ءَ درآمد ءُ چمدار مہ بیت پمیشکا مئے شمئے کلانی کار ھمیش اِنت کہ وتی راج ءَ ایردستی ءِ ھلاپ ءَ جھد کنگ ءِ سکین ءَ بِہ دے اِیں کہ مئے ایردستی ءُ گُلامی ءِ سَوَب چی اِنت تاں ما وتی ایردستی ءُ بزگی ءِ ھلاپ ءَ پاد میا اِیں ءُ یکمُشت مہ بَہ اِیں ءُ جھد مہ کن اِیں ، گُڑا مئے بدّیں روچ کدی ھم ھلاس نہ بَہ اَنت۔
گُڑا ھما روچ ءَ چہ پد من ایردستی ءِ ھلاپ ءَ وتی زند ءِ مزنیں اُمرے گوں راجی جُھد ءِ گُلائیشی ءَ گْوازینت، بلے مئے ھلک ءُ دمگاں یک آشوبے ودی بوت کہ اے آشوب پہ منی دیار ءُ راج ءِ وشیں باندات ءِ ھاتر ءَ ، پہ مئے اینمی ، زیبا ءُ شادابیں ھما دیار ءَ کہ گُلامی ءَ انچو سوتکگ مروچی ویراں گِندگ ءَ کَیت من ءُ بازیں ورنا، پیر ءُ کماش چہ ھما دیار ءَ دور درانڈیھیں زند ءِ گْوازینگ ءَ لاچار بلے بازین ڈیھ بامرد وتی ڈیھ ءِ رکّینگ ءَ وتی سر ءُ ساہ اِش ندْر کُرتگ ءُ وتی ماتیں سرڈگار ءِ امبازان واب اَنت۔
پمیشکا مرچی مُلّا پازُل ءِ ھنکین شھدائے مرگاپ ھنکیں ءِ نام ءَ گوں شرپ گِرگ ءُ زانگ بیت، چی ءَ کہ داتگیں دیمونیانی مُزّ اِنت کہ ما آیانی سر ءَ پھر بند اِیں ، گُڑا مارا ھم ھمے داب ءَ انچیں دیمونی دَیگی اِنت دانکہ باندا چو ھما بامردانی وڑ ءَ پہ دائِمی زِندگ بِہ مان اِیں ءُ گیر آرگ بِہ بَہ اِیں۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کارے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔