نوتی منی ارواہ – میرل بلوچ

نبشتانک: نوتی منی ارواہ

نبشتہ کار: میرل بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

گوں تو دچار کپگ ءَ رند من ءَ نوکیں زندے رس اِتگ اَت ، من ءَ انگت یات اِنت وھدے من ءُ تو اولی رند ءَ دچار کپت اِیں ۔ من ءَ تئی آیگ ءَ چہ پیسر ھال ءَ گپتگ اَت کہ نوتک پیداک اِنت من سنگتاں چہ کمیں گِستا نشتگ اِتاں نوتی من کسّ ءَ چہ تئی جُست ھم نہ کُت کہ ھمے نوتک نامیں سنگت کہ پیداک اِنت کے اِنت ؟ چوناھا من ءَ کہ وھدے نوکیں سنگتے ءِ آیگ ءِ ھال ءَ گپتگ گڑا من سک گل بوتگ آں کہ مرچی من نوکیں سنگتے ءَ گوں دچار کپ آں بلے نوتی تئی آیگ ءِ وھد ءَ من چہ وت ءَ دُور ایوک ءُ تھنا نشتگ اِتاں ءُ گوں وتی تھنائی ءَ دیوان کنگ ءَ اِتاں من گوں جیڑگاں مان گیش اِتگ اِتاں کہ تو ھمے دمان ءَ سر بُوت ئے انچُش کہ من ترا آیگ ءَ دیست من ھم شُمئے دیوان ءِ بھر بُوت آں نُوتی من زان آں ترا ھما ساھت یات اِنت کہ دْرائیں سنگت من ءَ گُشگ ءَ اِت اَنت کہ تو کسان ئے تئی وانگ ءِ اُمبر اِنت تو انُوں اِے کوہ ءُ کھچراں چے کن ۓ ؟ من ھم زانت کہ سنگت راست گُشگ ءَ انت بلے زمین ءِ مھر ءَ انچُش منی باتن ءَ جاگہ کُتگ اَت کہ دل ءَ نہ گُشت کہ یک دمانے ھم چہ اِے کوہ ءُ گاراں دُور بہ باں لگتمالیں راج ، پُرسیگیں گِس ، چورھیں زھگ ، ودار ءِ آسر ءَ نِشتگیں زالبول ءُ ورنایانی ڈریل کُتگیں کُنٹاں من ءَ انچُش پدردیگ کُتگ اَت کہ وانگ ءُ لیب گوازی ءِ اُمبر ءَ من ڈیھ ءَ پھازگ ءَ اِتاں ، من اِے گپ ءَ ھم سرپد اِتاں کہ من سک کسان آں بلے گُلامیں راج ءِ جاوراں من ءَ وھد ءَ چہ پیش جیڑگ ءُ مارگ پرمات ، منی دست ءَ نَد ءِ بدل ءَ توپک اَت ، منی اُمبر ءِ زھگاں بستہ بڈّ ءَ اَت ءُ من ءَ تِیر ءُ کتار ، من کرکٹ ءُ پادبال لیب کنگ ءِ بدل ءَ جنگجاہ ءَ زِند ءُ مرگ ءِ لیب کنگ ءَ اِتاں ، وتی مسکیں ھاک ءِ شیدا اِتاں نوتی ! من ترا ھال دیگ لوٹ آں کہ ھما روچی من دیوان ءَ موکل گِپت ءُ گُشت کہ من واتر کایاں ، من شُتاں ءُ تھنائی ءَ گریت پرچا کہ من جیڑ اِت کہ کس من ءَ سرپد بوھگ ءَ نہ اِنت ، من مارگ ءَ اِتاں کہ من تھنا آں ، کس منی ءُ گلزمین ءِ مھر ءَ پھمگ ءَ نہ اِنت دْرائیں سنگتاں گُشت کہ تو کسان ئے انوں ترا وانگجاہ ءَ بوھگی اِنت تو واتر وتی ھنکین ءَ برو بلے نوتی منی واھگ اَت کہ من ڈیھ پھازے بہ باں ، من کسان اِتاں بلے منی پِگر کسان نہ اَت من وتی اِے واھگ ھم درشان کُت بلے ھِچ سنگت ءَ من ءَ گوش نہ داشت ، تھنا تو بے تْرک ءُ توار ءَ من ءَ چارگ ءَ اِت ئے ، دیوان ھتم بُوت تو من ءَ توار کُت من زان آں ترا ھم یات اِنت گِند ئے !-

تو دست منی سر ءَ ایر کُت ءُ گُشت میرو چون ئے زان ئے من ءَ وھدے ھمے ساھت گِیر کیت من مار آں کہ اچ تو پد من تھنا آں ، نُوتی اِے کمیں وھد ءِ تھ ءَ تو من ءَ ھمینچو مھر دات کہ من مار اِت کہ تو منی ارواہ ءَ گوں دیر اِنت پیوند ئے تو گوں بچکندے ءَ گپ بندات کُت ، ھمے گپ کہ اِے دگہ سنگتاں من ءَ گُشت انت تو ھم من ءَ ھمے سر ءُ سوج دات انت بلے نُوتی تو گوں من انچیں مھروانیں گالوارے ءَ گپ کُت کہ تئ پُرمھریں لبزاں من ءَ تاھیر بکشات ، گوں ترا دیوان کنگ من ءَ سک وش بُوت ، دل ءَ گُشت کہ تو سرجمیں روچ انچُش گوں من ءَ گپ بہ کن ئے بلے تئی کِرّ ءَ وھد کم اَت ءُ تو دومی روچ ءَ در کپت ئے تئی روگ ءَ پد من ھر وھد پہ ترا وداریگ بوتگ آں ، من لوٹ اِتگ کہ تو زوت واتر بیا ئے وھد گوں وتی ترندیں گاماں جُنزان اَت ، من سرجنان ءَ جاھے سر بُوت آں منی ودار ءَ دو سال سرجم بُوت کہ یکروچے منی وادریگیں چمّاں ترا دیست ، تئی گِندگ ءَ گوں من ءَ تاھیر رس اِت ، من وتی درائیں گم ءُ سکّیاں چہ پراموش بوت آں ۔

زان ئے نُوتی من جیڑ اِتگ کہ بلکیں اِے دوئیں سالانی تھ ءَ تو من ءَ شمُشتگ ءُ نوں پجّہ نیار ئے پھل کن کہ من رد بوتگ آں ، تو انچُش کہ من ءَ دیست تَاں من ءَ توار کُت اوووو میرو ! بیا منی کِرّ ءَ ، تو داں دیر ءَ بس من ءَ چار اِت ءُ پد ءَ تو کند اِت ءُ گُشت تو انگت ھمد ءَ گون ئے من گُشتگ باریں کجام دری ملک ءَ پہ وانگ ءَ شُتگ ئے یا باریں دم بُرتگ ءُ تتکگ ئےھھھھھھھھھھھ
نُوتی تئی کندگ من ءَ انگت گِیر کاینت تو دست منی سر ءَ ایر کُت ءُ درّائینت مزاک کن آں اڑے بلے تو چوں لاگر ئے من کند اِت ءُ گُشت من وَ چہ بِندات ءَ ھمے وڑ آں نُوتی وھد ھم سک بے وپا اَت ، من ءَ ءُ ترا یکجاہ بوھگ ءَ نَشت ئِے گِند ئے ! پد ءَ تو درکپت ئے ، زان ئے تئی روگ ءَ پد من ھما جاہ ءَاوشتوک اِتاں ، من سک ارمانی بُوت آں ، تئی گِندگ ءِ وشّی ءَ من تئی نمبر ءِ زورگ ءَ ھم بیھال بُوت آں بلے چے کن ئے کِسمت ءَ ھمیش اَت ۔

نُوتی ! من زان آں اِے ماتیں زمین ءِ مھر اِت انت کہ من ءَ ءُ ترا یکرندے پد ءَ ھوار کُت ئِے من تئی ودار ءَ نِشتگ آں تَاں مار اِتگ کہ من تھنا آں بلے ماتیں زمین وتی بچّاں تھنا نہ کنت ، ھمے زمین ءِ مھر اِت انت کہ من ءَ گوں تو گُڈّی ساھت ءَ ھوار کُت ئِے نُوتی !من ترا گُشگ لوٹ آں کہ تو پہ من پِت ، برات ، سنگت دْرست بوتگ ئے ، تئی آیگ ءَ گوں من سرجم بوتگ آں پرچا کہ من ترا وتی دْرست لیک اِتگ ۔

نوتی ! مرچی اگاں تئی میرو پہ تو دو دانک نبشتہ کنگ ءَ اِنت تَاں اِے تئی داتگیں مھر انت ، اِے تئی پنتانی برورد اِنت کہ من انگت ھست آں ءُ پہ تو جیڑ آں بلے نُوتی من تئی کمّی ءَ مار آں ، من ءَ انگت چہ تو باز دربرگی اَت بلے تو یک انچیں راھے گچین کُت کہ مردم ارسی تْرمپے ھم ریتک نہ کنت تئی ءُ زمین ءِ مھر انت کہ من انگت زندگ آں من زان آں کہ تو داں زند ءِ گُڈّی ساھتاں پہ من جیڑ اِتگ بلے من اِے گپ ءَ ھم سرپد آں کہ تئی مھر گلزمین اِنت ، تو زانتگ کہ من ءَ چہ پد منی زمین میرو ءَ وتی کُنٹ ءَ کنت ءُ رودین اِیت ۔

نوتی !تئی پیش داشتگیں راہ ءَ من انگت راھی آں ، تئی داتگیں پنت داں گُڈّی ساہ ءَ منی راھشونی ءَ کن انت تو دائم من ءَ گلزمین ءِ مھر ءُ ایردستیں راج ءِ گُلامی ءِ بارہ ءَ دْرست داتگ ، من ھم یکروچے ھاک ءِ مھرانی ھک ءَ اد ءَ کن آں ۔ نُوتی من بس ھما روچ ءِ وداریگ آں کہ زمین وتی شیھ ءَ گوانک بہ جنت ءُ مسکیں ھاک ءِ دلبند ءَ پہ دائمی ابدمان بہ کنت ۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کارے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔