نبشتانک: منی گار بوگ ءَ ساری
نبشتہ کار: براھیم گُل
دومی بَھر
دی بلوچستان پوسٹ
مِھروان منی گار بوگ ءَ ساری ترا وتی دل ءِ سرجمیں اِسراراں گُشگ لوٹ آں ،پرچا کہ منی کاروان ءِ رھشون ترا بوگی اِنت۔ من اگاں اَچ تئی دستاں پُلگ بوت آں گُڑا منی بازیں شَیرانی دپتر منی گرنچانی تہ ءَ ایر اَنت ءُ منی ھشت شَیرانی دپتر ءُ دو دپتر منی آ دگہ کِسّہ ءُ نبشتانکاں ماں گرنچانی تہ ءَ ڈکّ داتگ اَنت ءُ ھمے گَرنچانی بُرز ءَ منی بانُکیں مات ءِ ھم اکسے درنجوک اِنت ، آئی ءِ ھم ھیال ءَ بِہ دار گوں-
مِھروان ! من برے برے جیڑاں داں تہ ءَ چے سک ھلاس باں ءُ سک پُرشاں ءُ سست باں تو زان ئے چی ءَ ؟ اے واست ءَ کہ من اگاں بیگواہ کنگ بِہ باں ، گُڑا منی کَسّہ ،زھیر ءُ ترانگ نکش انت ءُ بانُکیں مات ءِ یات ھما ماھؔو کہ پہ من مُدام نِشتگ ءُ دُوا کنت ءُ پہ منی سالونکی ءَ ھزار واب گِند ایت ھِچ شپ ءَ واب اوں نہ کپ ایت داں منی توار ءَ اِش مہ کنت ءُ منی اکس ءَ مہ چار ایت، من ءَ مُھکمیں ھمراز گِیر کایاں ءُ من پُرش آں ،بس یک چِیزے سک گِیر کیت کہ منی زُبان باریں چون بیت من ھمے جیڑگ ءَ باں کہ باریں مرچی سنگر ماھتاک ءَ نوکیں چیز کَے تالان کُتگ باریں منی زُبان ھما پیشی وڑا نبشتہ بوگ ءَ اِنت یا اِنّاں؟ پد ءَ منی آتراپ ءِ ھمُک مَردُم کاینت اُردو کن اَنت منی کِرّ ءَ باریں کَسّے بیت یا اِنّاں ؟ آ منی گوم ءَ منی جِند ءِ زُبان ءَ ھبر بِہ کنت یا اِنّاں؟-
بَلے مِھروان ! من ءَ تئی سر ءَ بے کِساس سِتک اِنت ءُ من دل ءَ جزماں کہ تو منی کاروان ءَ اُوشت ءِ آماچ بوگ نَیل ئے ،منی نَد ءَ تو منزل ءَ سر کنگ ءِ جُھد ءَ الّم کن ئے ، منی کاروان ءِ گاماں تو ھر روچ دیم ءَ بَران کن ئے۔
مِھروان ! من برے برے اے اوں جیڑاں کہ چو مہ بیت منی گار بوگ ءَ پَد تو اوں چوں منی وڑ ءَ بےتوار بہ بئے ،روچ ءُ شپ پہ منی یاتاں گوں دِگہ ھِچ کاری مہ بئے ! اے ھبر ءَ ھمبل کدی بےھیال مہ بو ترا زُبان ءِ سرجمیں زھیر وتی کوپگ ءَ بندگی اَنت ءُ منی ناسرجمیں کِسھانی پُژدر ترا الم مانا کنگی اَنت ،ترا منی دُراھیں واب پِیلو کنگی اَنت، ترا زُبان ءِ رامٹو گوں پَکرے ءَ دیم ءَ بَرگی اِنت، من باں نہ باں ترا منی کمی ھِچ مارگی نہ اِنت ءُ منی کمی ءَ گوں وتی جُھد ءََ ھِچ وڑیں سیادے مہ دار۔
منی گار بوگ ءَ ساری ترا اے اوں گُشگ لوٹ آں کہ من اگاں بیگواہ بوت آں داں تو ھمے بِہ جیڑ کہ یک مُورے مُرتگ، پد ءَ بِہ کند گوں ارسیں کدھاں ءُ روان بہ بو گوں کاروان ءَ پہ منزل ءَ سُران بو-
منی ءُ تئی نیام ءَ ھِچ گم ءُ رنج دْرنجگی نہ اِنت ، مُدام تو ھمے بِہ جیڑ کہ تو اگاں اے کاروان دیم ءَ بُرت ءُ منزلے ءَ شُت ئے ءُ سر کُت گُڑا من تئی مُدام دیم ءَ آں، مُدام تئی ارواہ ءِ بادگیر ءَ سیل ءَ آں ، تئی آتراپ ءَ ھمُک وھد من ساڑی آں۔
مِھروان منی گار بوگ ءَ ساری ترا من اے اوں گُشگ لوٹ آں کہ ترا جھان ءِ ھر ھند ءُ دمگاں منی ھیال سر کنگی اِنت،منی زُبان زندگ کنگی اِنت من ءَ چہ پَد منی ھاکمیں وھد بِہ زانت کہ اے زُبان ءِ راج پہ کُشگ گار نہ بیت ، ھزار بارت ءُ بیگواہ کنت ءُ ھزار واھگ نیم دَگاں پشت گیج ایت بلے اے راج پہ وتی ماتی زُبان ءَ ھِچ وڑ ءَ پُشت ءَ نہ کنز ایت،ھِچ وڑ ءَ وتی زُبان ءِ کمی ءَ اوپار کُت نہ کنت، اے راج گوں وتی زُبان ءَ پَکر جناں کنت ءُ پہ زُبان ھزار ساہ ندّر کنت بلَے گاماں پہ تُرس ءَ بِیھار ءِ داشت نہ کنت۔
منی گار بوگ ءَ ساری ترا من اے اوں گُشگ لوٹ آں کہ ترا تئی سرجمیں جھان منّارینگی اِنت ءُ مُھکمیں دابے ءَ ترا ھساریں سنگرے جوڑ بوھگی اِنت ۔
پد ءَ منی زُبان ءِ سر ءَ ھر کَسے اُرش کنگ ءَ بیت داں بِہ جیڑ ایت کہ اے مُھکمیں زُبانے ءُ اے زُبان ءِ ھزاراں پاسبان نِشتگ اَنت،آ چہ تُرس تئی زُبان ءِ نام ءَ اوں گِپت مہ کنت ،تئی مُھکمی پہ زُبان ءَ یک کُبلے جوڑ بِہ بیت ، زُبان ءِ ھاتر ءَ ھِچ وڑیں ساھارانی تُرس ءَ وتی گاماں نِزور تَرّگ میل ایت ءُ مُھکمی گوں جُنزان بہ کنت من ءَ چہ پَد زُبان ءِ ٹولی ءَ پہ مُھکمے وتی کوپگاں بہ زور ءُ کاروان ءَ منزل ءَ سر کنگ ءِ ھاتر ءَ سرد ءُ گرم ھِچ مَچار ، روان بو ، سُران بو ، کِشک ھوشت اَنت بَلے ترا رَوگی اِنت ۔
مِھروان ! تئی ھیال ءُ گُمان ءَ بس ھمے بِہ بیت کہ منی زِند ءِ واھگ یکّے ءُ آ منی زُبان اِنت۔!
پہ زُبان ءَ من ءَ ھر وڑ ءَ جُنزگی اِنت ،تو بِہ گِند ئے بَرے بَرے ایوک بِہ بئے ءُ ترا پہ کاروان ءَ جُنزگ ءَ کَس مہ رس ایت، گُڑا اوشت ءِ آماچ مہ بو پرچا کہ باز وھد ءَ مَردُم ءِ گام اوشتارینگ بنت ءُ نیم دَگاں ھلاس بنت بلے تو گوں آزمان ءِ نیم بالیں مُرگاں بہ رو ءُ ترا وتی کاروان دیم ءَ بَرگی اِنت،ترا رَوگی اِنت ،جنزگی انت! –
روان اِنت دیم ءَ
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کارے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔