نبشتانک: بیا من ءَ دز بگر
نبشتہ کار: مھم جان گُل
دی بلوچستان پوسٹ
چہ اَلوتاں سرّریچیں ھبر، گُکّ داتگیں باتِن ءِ گم ، ھون شنزیں گیدی ءِ بکشاتگیں ٹپّ ، تئی گِلھانی تُورناکیں درد ، مرچی کیپے ءَ گون اَنت ءُ دپتر ءِ کشّ اِتگیں لکیراں گوں کِشک رندگ ءَ اَنت موسم ءِ ملاریں مِستاگے ءَ دریا ءِ مستیں چولاں زُبانے پِر کُتگ، نِھنگ ءِ ھار پتار دیان اِنت ، ، زِرد ءِ پتّر ءَ جنگجاھے ءِ شُبین رُستگ ءُ تئی ترانگانی ابیتکیں کِسّہ ارساں گوں جنگ ءَ اَنت کہ تو کائے ءُ اَنگت نہ رس ئے ترا گپّے بِہ گْوش آں؟ ھمے کہ سُتکگیں میتگ ءِ آکوٹ ءَ ما ھور ءُ تور اِت اِیں نشت ءُ لیب کُت گوں وتی ھمسراں ، برے برے تو زار کُت کہ تو من ءَ چہ دُرستاں ساری شُھاز کن ئے۔ تو منی دُمب ءَ کپ ئے ءُ آیاں گِندئے ، بلے تئی چم مُدام من ءَ سک اَنت تو گپّے زان ئے کہ ترا پرچا من دَر گِپتگ من ءَ تئی گاری ءِ تُرس بیتگ ءُ من ترا کلھے نہ دیستگ ، گُڑا زِرد گْوش ئے بے چاڑ بیتگ پمیشکا من چہ دُرستاں پیسر ترا جیڑ اِتگ ءُ ترا شوھاز کُتگ۔
ترا یات اِنت من مُدام تئی آیگ ءَ چہ ساری سھیگ زان ئے پرچا بیتگاں کہ تو پیداگ ئے ، تئی کندگانی تواراں من ءَ مِستاگ گِپتگ ترا یات اِنت تو مُدام رولہ ءِ وھداں منی دست گِپتگ ءُ تو دِرک زُرتگ اَنت پہ مسیت ءِ کش ءِ بُرزیں جُمپ ءِ سر ءَ ، ما ھمود ءَ نشتگ اِیں ءُ میتگ ءِ زیبائی نِداراہ کُتگ اے وھد ءَ زرد ءَ زمین ءِ چِست بیتگیں سارتیں کوش ءَ دِگہ تاھِیرے بکشاتگ ترا یات اِنت مئے بان ءِ پُشتی نیمگ ءَ کہ من ءُ تو وتی گیشتریں وھد ھمود ءَ گْوازینتگ ، ھمے کُنڈ ءَ کہ ھزار واھگ کَل اَنت اَنگت ءَ۔
تو بیا ھمود ءَ مئے واھگاں چِن ءُ نزّار گوں وت ءَ بیار اِش پہ من ءَ کہ من اتک نہ باں ترا یات اِنت مئے مکتب ءَ مزنیں شریشے ھست اَت گُڑا ما پہ درس ءِ وانگ ءَ ڈنّ ءَ شریش ءِ سارتیں ساھگ ءِ چیر ءَ شُت اِیں شیریش ءِ ساھگ ءِ چیر ءَ گوات ءَ تئی گوشان لیٹینت ءُ زُلپ وتی چنکّاں زُرت اَنت ، ھما اِنت منی ھوش ءُ سار پہ وت نہ اِنت ترا کہ گِند اِیت چو تُنّیگیں سید ءَ وتی ھینّاری ءِ پُروشگ ءَ تیمیچ کنت پمیشکا مرچی پد ءَ اُوماناں گْور جتگ ءُ من ترا گْوش آں کہ وتی زُلپانی وشبوھاں گْوات ءِ ھمراھی ءَ روان بہ دے کہ من ءَ سک زھیر کنگ ءَ اِنت زرد ھیالانی بادشاہ اِنت ، چو زانت کہ دوری ءُ گِستائی چی یے ، بلے چون بہ کنت کہ بے ترا زرد ایوک ءُ زند ناسرجم اِنت بس تئی مھراں دوبر لوٹ اِیت ، تئی کونشیں زانسراں وتی سر ءَ ھیر کنگ لوٹ اِیت ، وتی درد ، گم ءُ اندوھاں بھر کنگ لوٹ اِیت ءُ ھمے گْوش اِیت: بیا من ءَ دز بگر دانکہ گار مہ بہ آں ءُ مھر کندیل مِرگ ءِ بدل ءَ پہ مُدامی روک بِہ بیت۔ بیا! بیا! من ءَ دز بگر دانکہ باندا گار مہ بہ آں۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کارے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔