کسان سالیں بچکند-حیرجان قدیر

نبشتانک: کسان سالیں بچکند

نبشتہ کار: حیر جان قدیر

دی بلوچستان پوسٹ

بچکند سُھب ءِ سر ءَ مھلہ واب ءَ پاد اَتک کہ من ورگ اڈ کن آں پرچاکہ مرچی اسکول ءَ پارٹی اِنت آ سک گَل اَت کہ پارٹی بیت ،جشن بیت، وش بیت آئی ءَ زوت زوت ءَ وت ءَ تیار کُت ، ورگ ءِ اڈ کُت اَنت ءُ لوگ ءِ کارے سرجم ءَ کُت اَنت ءُ شُت دیم پہ اسکول ءَ، اسکول ءِ پارٹی گون دزگہاراں وش گوازینت ئِے ٹیٹ انجوائے کُت ئِے ، پد ءَ اسکول ءَ کہ چُٹی بُوت تچک ءَ اتک لوگ ءَ کمو وپت ءُ آرام ئِے کُت بیگاہ ءَ شُت باگ ءَ وانگ ءَ آئی ءَ مُدام وتی کتاب زُرت ءُ شت باگ ءَ پہ وانگ ءَ ، آئی ءَ مُرگانی چِرّی چِرّی ءِ توار ءُ لزت ، گوات ءِ ھمے شیکگ کہ گون درچکاں لیب کن اَنت آئی ءِ باتن ءَ کہ لگ اِت اَنت تاھیرے بشگے ءَ گپت ، بچکند ءَ گون ایشاں سکیں نزیکی یے ھست اَت، جوّے ھمے آپ کہ شیپ گران ءَ اَت مدامے دست ءِ جت آپ ءُ ہمے آپ ءِ سارتی آئی ءِ بدن ءَ پُتراِت ، چم ء کہ روزرد ءِ زردی ءَ کپت اَنت کہ جمبرانی شینک تالان اِنت گش ئے کسے ءَ ازمان دیم ءَ گون رنگاں یک آرٹ ءِ جوڑ کتگ ،ھمے کوہانی سیاھی ءُ ھاک ءِ وشبو ءَ بچکند مدام وتی زندگ بوگ ءَ ماریت ، بچکند پد ءَ سکیں محنتی ءِ جَنکے اَت ، مہروانیں ، آزات ھیالیں ، یک وانوکے اَت مُدام کتاب ءِ ونت ءُ نبشتہ ئِے کُت۔ آئی ءَ زندگی ءِ رِپک ہمشیں نوکی گپتگ ءُ وشیں بانداتے ءِ اومیت وار اَت ، بچکند ءِ سیادی گیشتر گوں لبزانک ءَ اَت بلے آئی ءَ وتی راج ، زمین ءَ گون سک باز مہر اَت ۔

وھدیکہ آئی ءَ وتی چاگرد ءِ ھمے زالبول کہ دیست آں کہ آ گیشتر چُک ءُ مات بوگ ءِ وھدا بے ڈاکٹری ءِ سبب ءَ بیران بنت گُڑا آئی ءِ دل ءَ واھگ ءِ داشت کہ منی دست اگاں دگہ چیزے ءَ نہ رس ایت یا دگہ کارے کُت نکناں بلہ من الّم وانان ءُ ( GAYNOLOGIST ) ءِ جوڑ بان ءُ وتی چاگرد ءِ زالبولانی کُمک ءَ داں کت بکناں اے ساہت ءَ بچکند باگ ءَ ھنار ءِ دَرچک ءِ ساہگ ءَ نشتگ ءُ جیڑگ ءَ اَت یک نبشتانک ءِ نبشتہ کنگ ءَ اَت نبشتانک ءِ سرھال ( کم عمبریں جنکانی سانگ ءُ آھانی تاوان ) ۔ آئی ءَ نَد دست ءَ اَت ءُ وتی ڈائری ءِ تاکاں گون ہمے سرھال ءَ رنگ دیان اَت ، داں ند اسپیتیں تاکانی سر ءَ نبشتگ نہ کنگ ءَ اَت آئی ءَ کمو چنڑ ایت ءُ پد ءَ تاک سرے زور دات پہ نبشتگ کنگ ءَ داں آئی ءِ کستریں گوھار ھمے وھد ءَ تچان تچان ءَ کاہ ءُ بوچاں لگت دیان ءُ اتک ءُ بچکندی کِرا نشت ، گون نندگ ءَ گہار ءَ گُشت ! بچکند تئی نو بچکندگ ءِ وھد پیداکیں تو بانور بئے ، کستریں گہار ءَ بچکند بگل ءَ کُت ءُ پد ءَ گشت ئِے” منی گھار بانور بیت من دستانی ھنّی جناں ، پد ءَ گون وتی دستاں من سمبھینانے –

بچکند ھیران ءُ ھبکّہ اَت ءُ ھچ ءِ نہ گُشت ئِے ، گش ئے وانْگ ءَ اَت پد ءَ چہ بےسمائی ءَ آئی ءِ دپ ءَ در اتک چے ؟ اِے چے گپ ئِے ؟ گنوک گھار ءَ گُشت ھما بچک ءَ گندے گواجار داتگ ءَ پہ تو ، پت ءَ وَ ساری ءَ نہ زُرت کہ تو کسانے وانگایے، بلے پد ءَ پت ءَ را ھاندان ءُ آ دگہ ءِ مردماں گُشت کہ تو وتی جَنک ءَ لوگ ءَ چی ءَ دارے ؟ جنک وَ چند روچ ءِ مہمان اِنت مات ءُ پت ءِ لوگ ءَ ۔
دیراں وتی لوگ ءَ مدارے کہ چو مہ بیت کہ ھُمر بر تئی لوگ ءَ بہ بیت ، آئی ءِ لوٹوکاں ارا بیدے ۔ گُڑا پت ءَ تئی گواجار آروکان ءَ جواب کُت کہ ھو من رازیاں، منی جنک نوں تئی اِنت ۔انشپی ھبربندی اِنت اے گپانی اِش کنگ ءَ گوں بچکند ءِ واب پُرشت ،آئی واھگ پُر بیت اَنت ، ارس چہ انارکاں شیپ گران اِت اَنت آئی وتی دست ءِ ند ءِ انچو زور دیگ ءَ اَت کہ نیب پروشت ءُ سیاہی دُرئین ڈائری ءِ ہما نبشتہانی سر ءَ رتک اَنت کہ باندات ءِ ھزاریں امیت تاں تاک سیاہ تَرّ اِت ، آئی ءَ ھمے مارشت نبشتہ بوگ ءَ ساری آئی ءَ جند ءِ تہ ءَ چیر تر اِت انت آئی ءِ لبز سیاہیاں گار کت آں گون ارسان ھوار بچکند ءَ لوٹ اِت کہ من پاد کایاں بلے آئی ءِ پاداں پاد آہگ ءِ جان مان نیست اَت ، جہد ءِ کُت پاد اتک آئی ءَ وتی ارساں چہ گُل گُلیں چم چِست کُت اَنت باگ ءَ را چاریت گُش ئے کہ باگ ءِ زیبائی جنوزامی ءَ سیاہیں چادرے مانپوشتگ ، مُرگانی چِرّی چرّی آئی ءِ گوشانی تہ ءَ چہ تاس ءَ ٹلینگگ ءَ اِت اَنت ، گوات گش ئے ھیسکارگ ءَ اَت ،درچکانی تاک ارسیگ اِت اَنت ، آئی ءَ چہ آپ ءَ بیم پیداک اَت ھمے ساھت ءَ دپ ءِ دراتک ” آپ ءَ من ءَ بُرت ،،
کستریں گہار ھشک ھیران گپی نہ اَت آئی ءِ دست ءِ گیپت ءُ گشت ئِے بچکند من ھمد ءَ آں ،
بچکند ءَ کستریں گہار بگلا کُت ءُ سک گریت پد ءَ بچکند گوں نمبیں چماں دیم پہ لوگ ءَ شُت، دُراہ آئی ءِ سور ءِ چِن ءُ لانچ ءِ گپ ءَ آں بچکند شت وتی پت ءِ کر ءَ گون وانْگی ءِ گوما گُشت ئِے ” ابا جان ! منی واب کہ تو چہ کسانی ءَ منی چمانی دیم ءَ داتگ اَنت ترا یات اِت اِنت بابا ، تو وت گُشت تئی سرجمیں واباں پور ءَ کن آں بلے مرچی ابا تو پت ءَ گشت ” منی چُک کولیگاں تو جنکے ءِ تئی منزل سور اِنت اِد ءَ مئے چاگرد ءَ جنک نشت نہ کنت داں دیر ءَ ھراب گُش اَنت مئے مھلوک تو آروس بکن ھو آروس ءَ پد اگاں تئک لوگ واجہ ءَ ترا رزا دات گُڑا پد ءَ بوان۔

بچکند “! بلے ابا پت ! منی چُک ندراں نوں ھچ مہ گُش ، من زبان داتگ ، کار دُراہ بوتگ آں، نوں تئی گُشگ ءُ نہ گُشگ ءَ ھچ نہ بیت بس وت ءَ پریشان مکن منی دُعا اِنت مُدام وشیانی تہ ءَ بات ئے ۔

بچکند ءَ پہ دگہ ھچ پش نکپت ، آئی ءَ گوں ھاموشی ءَ شت وتی کتاب بان ءَ ایر کُت اَنت کمو وھد ءَ پد بچکند ءِ آروس بندات بوت آئی ءِ دزگھار گل ءَ بال اِت اَنت ، ناچ کنگ ءَ اِت اَنت دُرسانی گَلّی ءُ سوتانی آواز انچو بُرز اَت کہ بچکندے درد ءُ ھیسکگ چیر تر اِتگ اِت اَنت ءُ کس ءَ نہ مار ات دزگھار سوت جنگ ءَ اِت اَنت بانور ءَ نازینگ ءَ اِتاں بلے آئی ءَ مار ایت کہ مرچی بانوری ءِ نازینک نا بلکیں منی مَرگ ءِ موتک گُشگ بوگ ءَ اَنت مردم بانورے ھنّی کنگ ءَ اتکگ آئی دستاں کہ ھنّی لگ ات آئی ءَ ہمے مار ات کہ اے ھنّی منی دستاں گش ئے سانکل جنگ ءَ اَنت اے ھنّی کہ منی پاداں پِرّ بوگ ءَ اَنت اے من ءَ چہ منی واباں ، منی منزل ءَ سِندگ ءُ دیگ ءَ جاہ ءِ برگ ءَ اَنت سرگوپ ءَ وھدیں آئی ءِ سر گوپت ءُ مھپران ءَ دانیچک جت آئی ءَ گمان بوگ ءَ اَت کہ اے سرگوپ ایوک ءَ منی سر ءل گوپگ ءَ نہ اَنت بلکیں منی واھگاں ، منی مارشتانی تہ ءَ تِج جنگ ءَ اَنت ، منی دل ءِ نوک رُستگیں بہاراں زہر جنگ ءَ اَنت پد ءَ سرگوپ ءَ بچکند ءِ سینگارگ بندات کُت ءُ آرا گُلابی رنگ گُلی دوچی ءِ پُچ ئِے گورا دات اَنت بلے آئی ءَ اے بانوری پُچانی تہ ءَ وت ءَ جنوزامے گش ئے دیست ، اے پُچ گُش ئے آئی ءِ ھالت ءِ سر ءَ گریوگ ءَ اتاں آ سینگارگ بوگ ءَ اَت ءُ جیڑیت ئِے کہ آ واب من وتی چمانی دی ءَ پہ مُرادے سینگار اِتگاں آ مرچی منی بالاد ءِ سینگارگ ءِ ھمراھی ءَ ولگوج کنگ بوگ ءَ اَنت سور ءَ دو ھپتگ گوست ءُ بچکند گون ناکامیں دلے وتی زند ءَ تکہ دیگ ءَ بلے انگت وانگ ءِ لوٹ اِت ئِے کہ بواناں دیمترا بلے نکن ئے کہ بچکند ءَ گُشے چُک ھست نوں پد ءَ آئی ءِ سانگبنداں گُشت کہ نا وانگ نہ لوٹ آں، تو وان ئے چے کن ئے ، تو جنکے ئِے تئی جاہ لوگ اِنت نند ، بِل کہ مردین چُک واناں ڈن ءَ رواں کار ءُ روزگارے پَٹ آں ، بچکند چہ زندگی ءَ گش ئے سک دل پُروش بوت، ہما زال کہ چاگردے ہمک جیڑھے پکرے کُت مرچی وت ناامیتی ءِ جُہلیں چات ءَ کپتگ اَت ،آ ھچ گل نہ اَت مُدام وتی ھیلانی تہ ءَ گار اَت ،گوں کس ءَ نند ءُ نیاد ، دیوان ، گپ ءُ ھبر ءِ نہ کُت بس وتی لوگ ءِ کارے کُتگ ءُ پد ءَ ھاموشی ءِ گون ءَ نِشت بچکند ءِ لاپ پُِرّی ءَ نوہ ماہ بوت نوہ ماہ ءُ دو روچ ءَ پد آرا شپ ءَ درد پِر بوتاں ،مردُماں زوت زوت ءَ آئی ءَ بَلُک ءِ کِر ءَ بُرت۔ بلُک ءَ گُشت اِشی ھالت ءِ سک کراب ءُ نگیگ اِنت اے پہ چُک مات بوگ ءِ واستا سک کسان اِنت، کمزور اِنت ، چُک پیداگ کُت نکنت اِشی ءَ ہرچی زوت تِر بیت بہ بریت شہر ءَ ڈاکٹرے ءَ شریں اسپتالے ءَ بلکیں آپریشن ءِ بہ لوٹ ایت بچکند ءَ کہ اے گپ اِش کُتگ آ وتی واب ءِ ترانگاں کپت ءُ جیڑیت ئِے کہ من پہ زالبولاں ھمے نوبت ختم کنگ لوٹ اِت بلے مرچی اے نوبت منی سر ءَ اتک ، آئی ءِ ارس شیپ گیپت اَنت کہ باریں داں کد اِے نوبت پہ چینچو زالبول ءَ کیت۔ شھر دور اَت راہ سک ھراب اَتاں زوت روگ سک مُشکل اَت بلے مردُماں ہرچند زوت روگ ءِ جد کُت ، روان تاں داں آ سر بوت آں شھر ءَ اِے پُرشتگیں راہ ءُ دَگانی سِٹ ورانیاں ، گون چُکی درداں کسان سالیں بچکند ءَ دُنیا یل ءَ کُت ءُ ھروھدی ءَ آئی ءِ چم بند بیت اَنت –

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کارے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔