نبشتانک: بیگواھیں زھگ ءِ ودار
نبشتہ کار: زرینہ بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
گار ءُ بیگواھیں مردمے ءِ چُکے گوں مات ءَ جُست ءُ پُرس، چُک: امّا باندا ائید انت۔ مات: ھو منی واجُل باندا ائید انت کُرباناں۔
چُک: باندا گُڑا سجئیں نوکیں گُد گور ءَ کناں نوکیں چپل پاداں کناں – مات: ھو منی شررنگ من تئی واست ءَ سرجمیں چیز زُرتگ آں پریشان مہ بو۔
چُک: امّا من گُد چپل اے چیز نہ لوٹ آں مات: منی جگر ءِ بند دگے ترا چے لوٹ ایت بگوش من ءَ منی دست رَس ایت پتو زوراں من۔
چُک: من ءَ وتی ابّا لوٹ ایت من باریں چُنت سال بیت کہ نہ دیستگ باریں چُنت ائید گْوستگ ابّا نیاتکگ ابّا ءَ باریں مئے واست ءَ زھیر نہ کنت ؟(کمو دیر ھاموشی یے) مات: انّا منی پت چو مہ گْوش تئی ابّاءَ ھم مئے واست ءَ زھیر کنت بلے تئی ابّا اے دور ءِ یزید ءَ باریں کُجام تھاریں کوٹیانی توک ءَ بندیگ کُتگ کہ در آتک نہ کنت۔
چُک: امّا اے ائید ھم ابّا نئیت گڑا؟ مات: کیت منی شررنگ تو ءُ من دوا کن ایں کیت انت انشااللہ ھُدا دوایاں گوش دار ایت۔
چُک: امّا! ابّا تو وت گْوشت تھاریں کُوٹیاں بندیگ انت ابّا وَ ھُداوند ءِ کر ءَ نہ انت کہ مئے سر ءَ بزگ بکنت ءُ مئے دُوا اش بہ کنت ابّا و یزید ءِ لشکر ءِ گور ءَ انت۔
مات: منی جگر ءِ بند اے گپ راست اِنت بلے مئے دست آیاں رس اِت نہ کنت بلے ما ھُدا ءَ توار جت کن ایں مئے دُوا ءَ گوشدار ایت بلکّیں تئی ابّا ءُ سرجمیں بندیگ آجو بنت کا اَنت-
چُک: امّا من گڑا دوا کناں کہ واجہ ھُدا سرجمیں بندیگاں آجو بہ کنت ائید ءِ نوک ءَ تیوگیں بلوچستان ءِ واست ءَ وشی بیارات۔ مات: آمین ثم ءَ آمین شالا انچوش بات منی ارواہ۔ ھُدا تئی دوایاں گوش بہ دارات-
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کارے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔