نبشتانک: سنگت نوک آجو بوان اَت
نبشتہ کار: ڈاکٹر مھروان بلوچ
دی بلوچستان وسٹ
من گوں آئی ءَ سک ھمگرنچ ات آں، ھردیں کہ مئے گند ءُ نند بوت گڑا ما وڑ وڑیں سرھالانی سر ءَ باوست کت بلے راج دوستی ءُ راج ءِ آجوئی مئے دوست تریں سرھال ات اَنت ءُ ما راج ءِ بزگی، لاچاری ءُ زوراکی ءِ سر ءَ مُدام گپ جت بلے آئی ءَ من ءَ دائم گْوشت ئِے کہ ھیال بکن کہ دیواراں ھم مرچاں گوش پِر، سنگت ءِ ھمے گپ ءَ منی دل ازینت گڑا من گوں کندگ ءِ دپ ءَ گْو شت: “کھروار! بگند ئے تو ڈیتھ اسکوائیڈ ءِ مردمے ئے؟” برے برے من ءَ ھمے سما بوتگ کہ سنگت لگور ءُ بزدل ئے ءُ باز رند ءَ من لوٹیتگ کہ من وتی دلءِ بڑاس ءَ بِہ کشاں ءُ ھمے گپ ءَ بگش آن ئِے بلے من گشت کت نہ کُتگ، بلکیں اے واست ءَ ناں کہ دل ءَ کار یت، بگند ئے اے واست ءَ کہ من ءَ گْشگ ءَ دل نہ بوتگ اَت بلے یک گپے ھست، وھدے کہ اے گال ءِ من ءَ گْوشتاں گڑا منی دیم کرچ ءُ کوس بوتگ اَت ءُ پد ءِ آئی ءَ اے گپ ھم مار اتگ من ءَ اے گال دوست نہ بنت، ھمے ساھت ءَ من ءَ اے ھم گْوشتگ ئِے کہ من زاناں تو چے سوچگ ءَ ئے، من گْوشت: “بل یار اے گپاں، سگریٹے روک کن ءُ منءَ دئے” سگریٹ ءِ کشگ ءَ پد ما دوئیں پہ وتی وتی جاہ ءَ شت ایں، لجتیں پندے جنگ ءَ پد من ترانگءَ کپتاں کہ باندا کارے ٹھینّگی اَنت من توار پِر دات:
“باندا وتارا سھبءَ مھلا بیھٹک ءَ سر کن” من ءَ ھمے گُمان بوت کہ بگند ئے کندگے جنت ءُ گْوش ایت منءَ مھلا پاد آھگ تمبل نہ کنت بلے ناں بس سر ئِے سورینت ءُ رھادگ بوت، منی باز ودار ءَ پد چاراں کہ چہ دور ءَ مرد ءِ ملّان اِنت، اسپیت ءِ پچ ءِ گُوار ءَ، بلوچی چادر ءِ بڈا اِت ءُ دیم پہ من ءَ پیداک اِنت، من گْوشت: “تو وتارا چوں سالونک ءَ سمبائینتگ وَ” من ءَ بلے گشت ئِے کہ منی جان وش نہ اِنت گڑا من کندگے جت ءُ گْوشت: “ھمے کہ کارے کنگ ءِ باری بیت، تئی جان نہ وش بیت” گڑا پد ءَ من ءَ گشتے: “بل یار کار سرجم کنگی انت” ھمے وھد ءَ منی گوانکو ءَ رینگے اتک ءُ من ءَ گشگ بوت کہ وتی سامان ءَ بزور ایت ءُ دھر کپ ایت، ما شما کھل کور والا ٹکانہ ءَ یکجاہ بہ ایں۔ سر بوگءَ پد ءَ مارا سر ءُ سوج کنگ بوت، چوناھا مئے پلانگ ماھے بوتگ ات کہ سرجم بوتگ ات، دْراھیں سنگتاں وتی توپگ ءُ جنگی اوزار زرت اَنت بلے چہ آئیءِ دست ءَ توپگ کپت، من دیست کہ سنگت ھید اِنت گڑا من سنگت نادینت ءُ گْوشت: “من زاناں کہ تو نوک ئے ءُ تئی اولی جنگ انت، تئی جان ھم وش وش نہ اِنت تو ھمد ءَ نند ءُ آرام بکن بلے گْوشت ئِے: “ناں من شر اوں ءُ من شمئے ھمراہ بوگ لوٹ آں، ھمے میان ءَ توارے آتک کہ سنگتاں وتی وتی پوزیشن ءَ بیگر اِت بلے آ من وتی کر ءَ کُت۔
آئی ءَ ساہ ءِ کشگ ءِ آواز منی گوشاں پیداک اَت، ھمے ساھت ءَ من ءَ ھیالے ءَ پتات کہ باریں سنگت توپگ ءَ آس دات کنت یا کہ ناں، ھمے دمان ءَ کامریڈ دودا ءَ جار جت کہ سنگت ءَ اُرش کن اِت بلے درساں پیسر لشکرءِ سر ءَ اسنائپر والا تیر سرومبین اِت، پد ءَ گڑا یکپاریگی سنگتاں تیر گْواری کُت، ماہ داں دژمن ءَ اچ نیشت، ما سوبین بوت ایں، مئے یک سنگتے ھم ٹپی نہ بوت، سنگتاں سنگر ءَ آس دات ءُ دیم پہ ٹکانہ روان بوت ایں، وھد بیگاہ ءِ ھلاسی اَت، سنگت کوچرائی کنان ات اَنت، من ھم سک کندگ ءَ ات اوں بلے آ ھاموش ات دژمن سرپد بوتگ اَت اَنت کہ سنگت چہ اِد ءَ پیداک اَنت، سنگتاں گوں دژمن ءَ پد ءَ ڈیک وارت ءُ داں دیراں جنگ بندات بوت، داں دیر سنگتاں جنگ داشت بلے سنگتاں دم ھم باز برتگ اَت گڑا کامریڈ دودا ءَ چار اِت چوں دْراہ سنگت جَنَگ بنت، گڑا کامریڑ ءَ سنگتاں ءَ گْوشت کہ شما کور ءِ دومی راہ ءَ گران بہ اِت ءُ روان بہ اِت، ما 3 کس دیم ءَ دار ایں بلے آ ھچ منّگ ءَ تیار نہ اَت ءُ گشت ئِے کہ کامریڈ تو گوں سنگتاں راہ ءَ گِر، جنگ ءَ من دار آں، کامریڈ گوں سنگتاں شُت بلے من گوں کامریڈ ءَ نہ شُت آں داں دیراں جنگ بوت، دیمے من ءُ دیمے آ، ساھتےءَ پد “آہ” ءِ توار منی گوشاں کپت ءُ من زانت کہ آئی تیر ءِ آماچ بوتگ ءُ من مدان مدان ءَ آئی ءِ نزدیک ءَ شتاں ءُ دیست کہ آئیءِ راستیں نیمگ ءِ سینگ ءَ تیرے لگ اِت ءُ ھون باز ریچگ ءَ اِنت ئِے ءُ من آئیءِ کوپگ ءِ بلوچی چادر زرت ءُ ھما جاہ ءَ بست کہ ھون ریچگ اَت، گڑا من دیست کہ آ بچکندگ ءَ اِنت ءُ من ءَ گْوشت ئِے کہ ساہ سیگریٹے روک کن ءُ دئے، من مار اِت کہ آ سالونک پہ وتی گلزمین بوتگ اَت، آ سالونک پہ وتی گلزمینءَ گل اَت، آ سالونک پہ وتی گلزمینءَ آجو بوتگ ات، گڈسر ءَ من مار ات کہ آئی ءِ لگوری ءُ بزدلی چہ آئی اندر ءَ مرتگ اَت ءُ منءَ سما بوت کہ سنگت نوک آجو بوان اَت، اہو! سنگت نوک آجو بوان اَت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کارے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔