نبشتانک: ائید ءِ نمدی ءِ پہ مات ءَ
نبشتہ کار: سنگت زین بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
اَمّاں دْروت ءُ درھبات ئے، اُمیت کناں وش ءُ سلامت ئے ءُ مُدام تئی وشی ءُ سلامتی ءِ لوٹوک آں اماں ! دیگر ءِ وھد ءَ ما پَس آپ ءُ کدیم کنگ ءَ رند آیانی جاگہ ءَ بُرت اَنت ءُ ما نان ھم مَھلہ وارت کہ شپ ءَ کوہ سک تھار بنت ءُ نوں تھارماھی اِنت کہ دژمن ءِ چم مئے سر ءَ مہ کپ اَنت ھمے ھاتر ءَ ما ٹارچ ھم کارمرز نہ کن ایں۔
اماں ! من ترا ھبرے ھال بہ دیاں کہ نوں من پیشی وڑ ءَ چہ تھارماھی ءَ نہ ترس آں پرچی ءَ کہ من چہ تھارماھی ءَ پند جنگ در بُرتگ من ھما کوھزادانی ھمراہ آں کہ تھاری ءَ پہ رُژن ءِ شوھاز ءَ پند جن اَنت من گوں ھماھاں چہ تھاری ءِ پند جنگ ھیل کُتگ ءُ تُرس ءَ پْروش داتگ۔ کوھآنی تھ ءَ سیاھیں شپ ءَ کدی کدی پند جنّگ کپ ایت ءُ جناور آنی توار ھم گوشاں کپ ایت بلے نوں من ءَ چہ جناورانی توار ءَ ھم بیم نئیت۔
اماں! گپے زان ئے مئے ھلک ءَ دوشھیں مار سک باز اِنت، بلے انگت مارا تاوان نہ داتگ اِش۔۔
اماں! من ءَ شپی واب نئیت کہ من ءَ شُمئے دلبُرّیں زھیراں زرتگ۔ نوں من ءَ چار سال اِنت کہ چہ شُما دور آں، بلے اماں من ءَ ھینچو گم نہ اِنت کہ من چہ شُما دور آں من ءَ ھما ماتانی گم اِنت کہ آیانی سالونکیں بَچّ پہ زمین ءَ شھید بوتگ اَنت۔ ھَما بَچّ کہ پیسریگیں ائیداں آیانی کرّ ءَ بوتگ اَنت یا بس وش ءُ سلامت بوتگ اَنت۔
بلے مروچی آ چہ آیاں دور بوتگ اَنت، ھنچو کہ مرچی من چہ شُما دِیر آں۔ اماں من ھَما شھیدانی ماتانی باندات ءِ بابت ءَ جیڑاں کہ باندا باریں آ مات چون بنت؟ چے جیڑ اَنت ؟ ھما شھید ءِ مات شھید ءِ گْوھار ، جن ءُ زھگ چوں وشی ءُ شاتکامی کن اَنت؟ اماں! مردم الّم جیڑ ایت لھتیں ساھت ءُ لھتیں گْوست ءِ یات جیڑگ پرماینت ءُ گریوگ ھم پرماینت۔ من ھر وھد ءَ جیڑاں گُڑا من چہ واب ءَ زِبھر باں مرچی من وتی جیڑگانی در بوتکگ ءُ واب چہ چمانی دیار ءَ چہ دیر رپتگ۔
من زاناں اماں تو باندا اَئید ءِ نماز ءَ رند وھدے درستاں گند ئے کہ تئی نیمگ ءَ ھک ءُ پھلی ءَ کاینت، گڑا الّم ھمے ساھت ءَ تئی جبین ءَ چہ ھیسکارگ بندات بنت ءُ چمانی ارس چہ انارکاں جھلاد بنت کہ یک وھدے من ءُ تو ھم ھمے وڑ ءَ سْیاد ءُ وارسانی گْور ءَ شتگ اِیں ائید ءَ ھک ءُ پھلی کُتگ ءُ گِند ءُ گداروکی کُتگ۔ بلے اماں من ترا یک گپے گُشگ لوٹاں کہ تو پہ منی دُوری ءَ وتی مُرواردیں اَرساں مہ گْوار پرچی ءَ کہ تو یک وتن پھازے ءِ ماتے ئے ءُ ترا گریوگی نہ اِنت۔ ماتی ترا لمہ یاسمین بوھگی انت دژمن گریواھینگی اِنت ءُ منی گْوھاراں ھم تسلہ بدئے کہ منی مھروانیں گْوھار من زان آں من ءَ باز یات کن اَنت اماں! من پھلی لوٹاں کہ باز وھدیں شمے ھال نہ گپتگ، پرچی ءَ کہ منی گْور ءَ ناں دامگے (نیٹورکے) بوتگ ناں کہ راہ ءُ در شر بوتگ اَنت کہ پہ ترا چیزے نبشتہ بہ کنان ءُ روان بہ دیاں۔ بازیں جاوراں نبشتہ کنگ ھم نہ بیت۔ من انچیں جاوراں گوں دُچار بیتگ آں کہ برے منی ھم سنگریں ھمراہ جنگ ءَ چہ زدگ بیتگ اَنت ءُ برے پہ ماتیں گُلزمین ءَ ندر بیتگ اَنت۔
اماں! یکرندے چہ سارتیں دمگاں پہ گرمیں دمگ آنی نیمگ ءَ روگ ءَ ما سَے روچ ءَ پند بُراِت ما وتی منزل ءَ سر بوگی اَت کہ زورگریں لشکر ءِ جنگی بالگرداں مئے سر ءَ لشکرکشی بندات کُت۔۔۔بازیں پند ءَ چہ ما سک باز دم برتگ اَت گژن ءُ تُن ءَ ھم مارا جتگ اَت بلے وھدے جنگی بالگرد آنی توار مئے گوشاں کپت اَنت مئے لنٹ چہ پیسر ءَ ھُشک اِت انت نوں گیشتر ھُشک بوت اَنت ءُ دل تْرُند تْرُند ءَ دریکگ ءَ لگ اِت اَنت بالی گراب در ءَ نہ بوتگ اِت اَنت بس توار ات وھدے مئے نزیک ءَ اتک اَنت گڑا ایشاں تیرگواری بندات کُت گوں تیرگواری آنی بندات بوھگءَ ما ھر کس وتی وڑ ءَ تچان ءُ وت ءَ چیر دیان بوت ایں من ھمے وھد ءَ بلائیں گارے ءِ تہ ءَ پترت آن ءُ وت ءَ چیر دات۔ نوں ھچ گندگ ءَ نہ اِت آں۔ بس بالگرد ءُ آیانی تیرگواری ءِ توار ات اے ساھتاں من ءَ ھچ سما نہ اَت کہ منی ھمراہ چون اَنت، سلامت اَنت یا اِنّاں ؟ بالگرد آنی توار ءُ تیرگواری ءِ توار داں دو شریں ساھتاں برجاہ اِت اَنت۔ دو ساھت ءَ پد بالگردانی توار گار بوت گُڑا دَمَگ ءِ تھ ءَ یک کھریں بےتواری یے بندات بوت گڑا من چہ گر ءَ وتی سر کش اِت ءُ دورگند ءَ چارگ بندات کت کمو چارگ ءَ رند من دیست نوں دَمَگ ءَ لشکر نیست گڑا من گوں وتی سستگیں سواس ءُ گژنگیں لاپ ءُ تُنّگیں لنٹاں گام جنَگ بندات کُت من ءَ مُکابرہ گون ات بلے گپ نہ کُت کہ من زانت اینکس وھد ءَ پندی لشکر الّم نزّیک بیت ءُ مئے توار ءَ اش کنت ۔من گام جنان ات اتاں یک سنگتے ءَ من ءَ دیست توار جت ئِے۔ من ءُ آ سنگت ھوار بوت اں بلے مئے سیمی سنگت ءِ تنیگہ ھال نیست ات کمو چارگ ءَ رند ما دیست کہ سنگت ءَ تیر وارتگ ءُ زدگ اِنت گڑا دومی سنگت ءَ ھمے زدگیں سنگت بڈّ ءَ کُت من بڈّ کت نہ کت کہ من چہ بالاد ءَ کسان اِتاں ءُ زدگ بوتگیں سنگت چہ من دْراج تر اَت۔ ما پند جنان ءُ دم کنان ءُ روان بوت ایں مئے لاگ (بیش ) ھم گندگ نہ بوت اَنتم مئے کمیں وَرَگی توشگ ءُ کمبل لاگ ءَ لڈّوک اِت اَنت۔ نوں دگہ ھچ نیست اَت۔
وھدے دومی سنگت ءَ گْوشت کہ “سنگت کمیں زوت کن ایں کہ ما شپ کپ ایں، مارا شپ ءَ پیسر وتارا سنگتانی گور ءَ سر کنگی اِنت کہ گوں ما توشگ ءُ کمبل اوں نیست کہ شپ ءَ بہ گوازین ایں” البت ما وتارا سنگتانی گور ءَ سر کُت وھدے ما اُوتاک ءَ سر بوت ایں گڑا شپ ءَ پاد آنی درد ءَ چہ من ءَ واب نہ اتک ءُ من ءَ ھما وھد یات اَتک کہ من چہ پٹبال ءِ لئیب ءَ کپتگ اِتاں ءُ ھمے وھد ءَ تو منی پاد گوں زَھریں تیل ءُ ھلِکدار ءَ مُشتگ اَت اے ساھت ءَ چاریں نیمگ ءَ تھاری ءَ مانشانتگ اَت ءُ من چہ وتی کتاربند ءَ رودپتر در کُتگ ءُ نبشتہ کنگ ءَ آں اگاں لبزانی ردی بوت گُڑا پھل کن۔
اماں! منی سلاماں بْراس، گْوھار ءُ ابا ءَ بدئے ءُ بہ گْش ئے اش شمے لاڈک زین وش ءُ سلامت اِنت ءُ شُمے دُوا ءُ سنگت آنی مھرانی لوٹوک اِنت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کارے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔