نبشتانک: ماہ شان ءُ گلزمین دوریانی موسم ءَ
نبشتہ کار: مھروان کمبر
دی بلوچستان پوسٹ
ماھو!
ٹپ نبشتہ نہ بنت سگگ بنت درد وانگ نہ بنت مارگ بنت من ءَ یک مُدت ئِے بیت کہ ھاموشاں منی سینگ ءَ ھاموشی اَنچو گیش کپتگ چو کہ کبرستانے ءِ کبرانی وپتگیں مردمانی وڑ ءَ منی دل اَنچو ویران اِنت کہ اود ءَ مُدت ئِے بیت واھشت ءُ وشی نہ رس اتگ بس ابیتکیں بچکنداں لُنٹانی نیام ءَ پُژمُردگ ءَ کپتگ اَنت منی کندگ ارساں چہ میچل اَنت ءُ منی لبز مُرتگ اَنت من اَنچو تھنایاں کہ ساھگ ھم ھمراہ نہ اِنت بلاھیں سیاھیں ڈن ئے ءَ گار بیتگاں کہ وت ءَ درگیتک کُت نہ کنگ ءَ آں۔
او منی گُلزمین!
من باز جُھد کُتگ کہ ترا نبشتہ بہ کناں وتی کسھانی ءُ آزمانکانی تہ ءَ بلے سک باز جُھد ءَ رند انگت نبشتہ کُت نہ کتگ پرچا کہ تو ھما مارشت ءِ کہ ترا لبزاں گوں درشان کُت نہ کناں نہ اے اسپیت چکیں کاگدانی سر ءَ تو نبشتہ کنگ بہ بَے اے مارشت بس منی دل ءِ سرزمین ءَ رُست کن انت دور ریگزارے ءَ گاریں تُنیگیں مساپرے ءَ آپ ءِ ترمپ ءِ رس ایت تو آئی ءَ جُست کن کہ تو اے ساھتاں درشان کُت کن ئے؟ یا کہ مَرگ ءِ کنڈگ ءَ اُوشتاتگیں مردم ءَ جُست بکن کہ گڈی دَم یا ساہ ءِ کشگ ءَ چنچو تاھیر دنت؟ آ درشان کُت نہ کنت ھمے وڑ ءَ من وتی سرجمیں زُوراں بہ جناں بلے انگت اے مارشتاں نا درشان کُت کناں نا کہ نبشتہ کُت کناں آ دگہ گپ ءِ کہ ھر وھد نبشتہ کُتگ گڑا بس ترا نبشتہ کتگ بلے پد ءَ ھم ترا نبشتہ کُت نہ کُتگ-
او منی ماھو!
تو منی زندگی ءِ اولی ءُ گڈی کتاب ءِ کہ ترا منی ارواہ ءَ ونتگ تو سرپدئے کہ من کتابانی شیدائی آں مرچاں کتاب زیراں بلے نہ واناں پرچا کہ لبز درمان نہ بنت نی من نبشتہ ھم نہ کناں پرچا کہ نبشتہ کنگ ءِ واستا منی گور ءَ ھچ نیست، یا من ھما مارشتاں کہ نبشتہ کنگ لوٹاں آ وڑیں لبز منی کر ءَ نیست شش سال سرجم اِنت کہ ترا چہ سستگاں وھد ءَ منی ٹپ درمان نہ کُتگ اَنت بلکیں گیشتر کُدینتگ ءُ آزگ کتگ اَنت باز مردم گش ایت وھد درستیں ٹپانی درمان کنگ ءَ زانت بلے من باور نہ کناں پرچا کہ لَھتیں ٹپانی درمان کنگ انگت وھد ءَ در نہ برتگ۔
او منی گُلزمین!
مھر، واب، وشبو، رنگ، بچکند، مارشت، پُل، بھیسہ، جمبر، ھور، سنج، چول، ساھگ، دگ، بازار چنچو مانا اَنت کہ تئی نام ءَ چہ درکاینت چنچو جلواہ اَنت منی چمانی تہ ءَ ناچ ءَ اَنت بے تو نا من ءَ رنگ ھست، نا نور، نا جلواہ منی زند یک ھورک ءُ ھالی ئیں جاگھے کہ تو من ءَ پُر کُتگ۔
او منی ماھو!
او منی ھم نپس! منی وامداریں چماناں تئی سدپ رنگیں واب اَنت کہ پیوست اَنت ترا چہ پیسر من زندگی ءِ رُنگراھاں تھنا سرجنان اتاں اے توئِے اتے کہ من ءَ دست ءَ گپت ءُ تھاریں زندگی ءِ رُنگراھاں در کت ءُ رنگ ءُ نورانی، شادہ ءُ بچکندانی دنیا ءَ سر کُت منی درستیں واب ءُ وشی گون تر ءَ بندوک اَنت تئی یک بچکندے ءَ منی زرد ءِ باگ ءَ ھزاراں پُل وتی وشبواں تالان کن انت تئی یاکُوتیں لُنٹانی سر ءَ منی نام اتکگ گڑا منی ھستی ءَ مانایے رُستگ منی چمانی روک، زرد ءِ کرار، ساہ ءُ نپس تو من ءَ تھاریں راھاں تھنا یل کن ئے ءُ کجا روے مرو کہ اے رندی منی چمانی واب پُرشتاں گڑا منی درستیں وشی ھلاس بنت ءُ زندگی ھم من ءَ دروھیت اے تو ات ئے کہ گشت من ءُ تو یکجاہ بہ ایں یک نوکیں دنیا ءِ جوڑ کنیں اود ءَ نور شنزانت ءُ ماہ، استال ءُ بالو بنت بلے بچار کسمت ءَ پد ءَ منی وابانی پیژگاہ ءَ آس کپتگ۔
اوہ منی گُلزمین!
ھردیں سُھب ءِ نوداں گوں سمین لیب کنت من ءَ تئی تبدیں موسمانی گیر انگراں کن انت دل ءِ بندیں دریگاں چہ یات ءُ گیرانی کُونج سر کش انت ءُ منی گوشاں ھلوت کن انت پد ءَ انچو گُمان بیت درد زمستان ءِ سارتیں شپاں برھنگ ءَ ناچ ءَ انت نا زانتگ یات ءُ گیرانی چُشیں امبارے من ءَ گون بیت ءُ گوست ءِ ھما درستیں ندارگ چو تیاب ءَ منی ھیالانی تہ ءَ چول جن انت۔ نہ زانتگ گیر کاینت ھما گرماگی روچانی تراولیں پندانی سپر، ریکانی دلبند ءَ گوازینتگیں شپ، رولھی بیگاھانی دیگریں برمش نہ زانتگ تئی مھر ءِ گستائی دل ءَ مئے آس جمبور کنت ءُ درستیں وشیاں سوچیت نہ زانتگ ترا چہ دور ءُ گستا باں درانڈیھ ءِ ابیتکیں کوٹیانی مُنجار باں بلے تو بژنیگ مہ بو ءُ مہ کن ارمان پرچا کہ تنیگا پاداں ھاٹیگ ءُ اُوستانی کشکاں ساہ انگت ءَ مان اِنت ءُ روان اَنت ھمے کشکانی وازمندگیں تئی مزاریں بچ ءُ تلاریں بچ۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کارے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔