نبشتانک: ڈاکٹر منان جان ءِ کتاب جاہ
نبشتہ کار: وتن بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
زند ءِ سرگوْست انچوش باز اَنت کہ پہ نبشتہ کنگ ءَ دست دم بر اَنت بلے کسہ ھلاس نہ بنت لھتیں انچیں کارست کہ آوانی بابت ءَ تو نبشہ کنگ بندات کن ئے تہ کلم کمو پشل پشل بیت انچیں مردم کہ پہ دگر ءِ زندگ کنگ ءِ ھاتر ءَ وتی زند ءِ توامیں وشی آں بہ باں دے اَنت ھمے پیم ءَ ڈاکٹر منان جان کہ ما اولی رند ءَ ماں سنو ءِ ڈک ءَ دُچار کپتیں۔ من ءَ واجہ ءَ دیم داتگ اَت کہ برو مھمان ءِ پیداکیں دست گرے بیارے گوں وت من روگ ءَ پیسر سک ھیران اِتاں کہ اے زاناں کَے بوت کنت کہ اے راہ ءُ رھبنداں سرپد نہ اِنت۔ دل ءَ من باز جیڑگ ءَ اِتاں کہ اگاں درآمدے بیت گڑا زاناں کھلو کاھان یا کہ انچیں دوریں ھندی ءِ مردم ءِ بیت کہ اے راھاں ھِچ نزانت بلے من ءَ روگی اَت ءُ مردم دست گرگی اِتاں۔ من سھراب ءِ پرپٹ اسٹارٹ کت دیم پہ سنو ءِ ڈک ءَ رھادگ بوت ایں شپ سک تھار اَت ءُ لئیٹ ھم روک کنگی نہ اَت واجہ کارانی تُرس ءَ، بلے بازیں روگ ءُ آھگ ءَ راہ من ءَ دل یاد اِتاں من بس اے جیڑگ ءَ اِتاں کہ اگاں واتری ءِ وھد ءَ مھمان ءَ چیزے بوت گڈا بزاں واجہ من ءَ سک ھبر دنت چی ءَ کہ واجہ ءَ منی سرا باز بیسہ است اَت ءُ اے زمہ واری منی بہر ءَ کپتگ اَت کہ من آئی ءَ پہ وش ءُ سلامتی سر بکن آں۔ من ءَ وتی ھِچ تُرس نیستگ اَت بلے ھیر! من رھادگ اِتاں بازیں دُور گند کنگ ءَ رند من میزان میزان ءَ جنزان اِتاں۔ پند وَ 3 کلاک ئیگ اَت بلے بازیں جل ءُ مجل بوھگ ءَ سپر 6 کلاک ءِ بوت۔ من ءَ انگت یات انت کہ واجہ ءَ من ءَ کمو ورگ داتگ اَت کہ راہ ھچ زانگ نہ بنت، بگندے شمارا کمو مھتل کپگ بے کپیت۔ من روان اِتاں دیم پہ منزل ءَ تھنائی اَت ءُ پرپٹ اَت کہ من جماز اِتاں ئے کوھانی سارتی منی جبین ءَ گوں ھوار اَت سرد اَت بلے من ءَ سردی کنگ ءَ نہ ات۔ من نوں ھیل کُتگ اَت ءُ من ءَ یک زمہ واری یے سر ءَ اَت کہ مھمان سر کنگی اَنت نوں بام دیگ ءَ اَت ءُ من ھم سر بوھگ ءَ اِتاں کمو دیر نہ گوْست من سر بوتاں داں بابل ءُ مھمان پیسر ءَ نندوک آں چاہ آچ ءِ سر ءَ پر انت منی چم وھدے مرد ءَ کپت آں داں اے مرد پہ من نوک اِنت من سلامے ٹُک اِت مرد ءِ دست گپتاں من وتارا گیگ کنگ ءَ اتاں کہ ننداں آئی ءَ درائینت کہ بیا ابا آس ءِ کرِ ءَ بہ نند، تو سپر ءَ چہ پیداک ئے، ترا سرد کنگ ءَ اِنت من آئی ءِ گوشگ ءِ پد ءَ آس ءِ نوان ءَ نشت آں آئی سلیمانی چاھے ایر ریتک ءُ منی دیم ءَ ایر کت ءُ گپ ءِ بندات کُت ترا دیر اِنت کہ تو راہ ءَ ئے؟ من گشت اِناں واجہ 5 کلاک ءُ نیم بیت، منی گپ انگت ھلاس نہ ات کہ آئی ءَ من ءَ بگل ءَ کت ءُ گشت ئے اڑے تو سک ازاب بوتگ ئے آئی ءَ منی سرگ پرتک ءُ زنڈیں ساھ کشگ ءَ اَت من ھمد ءَ زانت کہ کسانیں مردمے نہ اِنت۔
من دیم ھمائی نیمگ ءَ کت ءُ جست کت کہ واجہ من ترا زانگ ءَ نیاں آھی کسانیں بچکندگے جت ءُ گوشت ئے من کئے آں؟ من ءَ تو ندیستگ پیسر ءَ؟ من گشت اِناں واجہ آئی ءَ گشت من چُنائی ءَ ڈاکٹرُکے آں بس انچو گون کپتگاں من ھیران اِتاں منی دپ پچ اَت ھوش اد ءَ نہ اَت پد ءَ اناگہ ءَ آئی ءَ من ءَ ٹوھینت کہ ھاں ھالان کن، اگاں دم نہ برتگ گڑا رو اَنت من بابل اجازت کت ءُ بابل ءَ من ءَ گشت کہ واجہ ءَ پہ سلامتی سر کن۔ من گشت ھؤ تو بے پکر بو۔ ما سر اتکگیں ورگانی نیم بابل ءَ داتاں ءُ نیم ماں پرپٹ ءِ ھرجین ءَ کت۔ پرپٹ چالو کت واجہ ماں منی پشت ءَ ما دیم پہ منزل ءَ مارا اداچہ در کپگی اَت 1 کلاکے ءِ راہ ءَ پد ءَ سرجمیں روچ ءَ ھمود ءَ اوشتگی اَت داں کہ شپ بئیت ءُ مارا شپ جت ءَ سپر کنگی اَت آ چہ بازیں ژندی ءَ کوچنڈان اَت بلے اے پیش دارگ ءَ نہ ات کہ آ ژند اِنت دراھیں راہ ءَ ھبر کنان اَت من ءَ دنیا ءُ جھان ءِ جستاں کنان اَت من ھم جواب کنان اِتاں کدی کوھانی بارو ءَ ءُ کدی ھلک ءِ ھالاتانی جست۔ من ھیران اِتاں کہ اے وَ مئے نیمگ اولی رندا کہ پیداک ءَ بلے من ءَ انچیں جست کنگ ءَ اَت منی ھند ءُ دمگانی باروا کے من ھیران اِتاں کہ من وتی کسانی بگر دان جوانی ھمدا گوازینتگ من ءَ انچو سرپدی نیست اَت، بلے آ جست کنان اَت کدی کدی کہ من ءَ انچیں جستے کہ کت کہ من آئی ءِ پسہ دات ما کتیں گڑا سک کندت اِت من ھم کند اِت گوں۔ من ءَ گوشیت کہ واتری ءَ من ترا برزی دمگ ءَ براں گوں اگاں واجہ ترا اجازت بہ دنت گڑا تو کائے گوں گون من؟ من گشت ھو واجہ اے منی وش بھتی انت کہ تئی پیمیں مردم ءِ دست ءَ کپتگ آں اِد بیت یا اود کار وَ یک اَنت کوھے چپیں نیمگ ءَ من ءَ سُر ءُ پرُ گندگ ءَ اتک من اشتاپ اشتاپی ءَ پرپٹ دازی ءِ پشت ءَ اوشتارینت ءُ گشادی چہ پرپٹ ءَ ایر کپتان دور گند چہ کورا کش اِت ءُ چماں کت چارگ بنا کت آئی ءَ گشت ھیر انت؟ من گشت ھؤ بلے من ءَ کمو شک بوگ ءَ انت کہ چیزے موجود انت من ءَ گوشیت اد ءَ ھچ نیست تو ھما اِنت آگہ ئے پمیشکا تئی چماں چیزی ھست من گشت ناں واجہ پکہ ءِ کنیں نوں در کپیں چو مہ بیت کہ دلّار بہ بنت مرچاں اِد ءَ سرکاری چِرّیک سک باز اَنت آئی ءِ تب کمّو ھراب بوت ءُ گوشت ئِے ‘پہ چار کلدار ءِ ھاتر ءَ اے چونیں گندگیں کار کن اَنت۔’ من ءَ دور گِند انگت چمان اَت ءُ دور گِند کنگ ءَ اِتاں –
منی چم ماں کوھی ھرابی رم ءِ گندگ اتک داں کوہ ءَ ایر کپگ ءَ اَنت من دلجم بوت آں تاں پد ءَ پرپٹ چالو کت، رھادگ بوت ایں پہ سپر ءَ کمو وھد گوست ما سر بوتیں ھما جاہ ءَ کہ مارا دارگی اَت۔ ھمدا چہ شپ ءَ در کپگی اَت ما داشت چم شُشت آں۔ ھما نان کہ ما ھرجین ءَ کتگ اِتاں، کشّ اِتاں ءُ گوں چاہ ءَ وارت آں من آئی ءَ گُشت تو وپس آرام کن من برز ءَ نشتگاں گاٹ دے آں ءَ من ءَ ءُ ترا پد ءَ سپر جنگی اِنت تو بلاھیں پندے برِتگ تو دم برتگ آئی ءَ چادر چیر گیپت ءُ وپت من بُرز ءَ نشتاں وھد گوازینت مگرب نزّوک اَت کہ آ چہ واب ءَ پاد اَتک۔ چمّے شُشت، اتک منی کر ءَ گوشیت، ‘تو برو کمو وپس من اد ءَ ننداں داں مگرب بہ بیت تئی واب ءِ سر پرْوش ایت چادر پیسر ءَ پچ اَت، من شُت ءُ چادر ءِ سر ءَ تچک بوت آں چم ماں واب ءَ شتاں گپڑے وھد گوزگ ءَ رند آئی ءَ من ءَ چہ واب ءَ ٹوھینت، پادا پادا ابا من مزنیں جان ءِ کش اِت ءُ پاد اتکاں چماں لتاران لتاران ءَ آپ ءِ سر ءَ شت ءُ چمان ءَ شُشت ءُ دیم چادر ءِ سر ءَ پھک کت پد ءَ سپر بندات بوت نو بس تھاری ات ءُ ما جنزان اِتیں 5 کلاک ءِ سپر ءَ پد ما واجہ ءِ کِر ءَ سر بوتیں داں واجہ مئے وداریگ ات آئی ءَ گوں بچکندگی گالوارے ءَ سلامے دات، وت ءُ واجہ بگل ماں بگل بوتاں یک ءِ دومی ءَ ھال اھوال کنگ ءَ اِتان من شُتاں اوتاک ءِ کُنڈ ءَ تچک بوتاں سک دم برتگ اَت من وھدے چم پچ کُتاں داں سھب اَت منی کش ءَ واجہ ءُ آ نندوک اِتاں گپ ءُ تران کنگ ءَ اِتاں واجہ چم پہ من ءَکپتاں گوشیت، ‘آں ساربان چوں دم برتگ؟’من زانت کہ واجہ مزاک ءِ موڈ ءَ اِنت من گشت ھو واجہ کمو دم برتگ یکّے اے سھراب ءِ پرپٹ اِنت، من چنت رند ءَ گُشتگ کہ جوڑے ءِ شاک ءِ مان کن بلے بھتاور مدام بیھیال بیت چُشیں گڑا چمپ ءِ جنگ۔ ناں من ءَ سرین گوں ناں کہ گردن چہ اے پرپٹ ءِ بدل ءَ قسمیں مردم ھرے ءَ سوار بوتیں وش تر اَت۔ آئی ءَ گشت ھیر بیت سنگت، چہ شھر ءِ نیمگ ءَ پیداکاں پرپٹ ءَ وڑے کنیں من چہ واب جاہ ءَ پاد اتکاں چم ششتاں چاھے چہ کرہ ءَ ایر ریتک، اتک ءُ واجہ ئِے ءُ منان کِر ءَ نشت آں۔
گوں نندگ ءَ واجہ منی بارو ءَ منو ءَ سرپدی دیگ ءَ اَت منو گوشدارگ ءَ اَت منو ءَ درّائینت کہ واجہ تو اگاں ساربان ءَ اجازت بدے اِت من گوں وت ءَ برزی دمگ ءَ براں ئے گوں واجہ گشت اگاں ساربان گون تو کہ کئیت گوں من مکن ءِ کت نکن آں۔ منو ءِ ادے دیوان 7 روچ ءَ چہ پد ھلاس بوتاں من پد ءَ گوں منو ءَ سپر کنگ ءَ اِتاں اے منی وش بھتی اَت کہ کساس 10 روچ ءِ سپر ءَ پد ما منو ءِ اوتاک ءَ سر بوت ایں منی واست ءَ اد ءِ ھر چیز نوک اَت۔
اد ءِ سنگت، اد ءِ ھند ءُ دمگ، اد ءِ کوھ ءُ کھچر، دراہ! بلے یک چیزے کہ کلاں چہ گیش منی واست ءَ نوک اَت آ منو ءِ کتاب جاہ اَت کہ اے کوہ ءِ جبل ءِ تہ ءَ انچوکیں بلاھیں کساسے ءَ کتاب منی دیم ءَ کپگ ءَ اِت اَنت من سک ھیران اتاں وڑ وڑیں کتاب گندگ پیداک ات، انچوش سما بوگ ءَ اَت کہ گوشے زاناں من شھر ءِ شاہ دربر جاہ ءِ کتاب جاھے ءَ نشتگ آں، بلے اے شاہ دربرجاہ ءِ کتاب جاہ ءَ چہ تشے ھم کمتر نہ اَت پرک بس اِش اَت کہ اود ءَ کتاب شلپانی سر ءَ ایر اِت اَنت ءُ اد ءَ سنگانی سر ءَ ایر اِت اَنت من چم ء کتاباں چہ کتابے چست کت اشی ءِ اولی تاک ءِ سر ءَ نبشتہ اَت سوگات ءِ پہ منو ءَ جھل جھل ءَ نبشتہ ءَ تئی نودربر کمبر من ترا گوشگ لوٹاں کہ تئی روگ ءَ پد من ھما جاہ ءَ اوشتوکاں کہ تو منی دست ھما جاہ ءَ یلا داتگ ءُ پہ مدامی نمیران بوتگ ئے من ءَ ھما کتاب انگت دست ءَ انِت گوں ھما نام ءَ بلے بس اے نبشتہ نہ اِنت کہ تئی نودربر کمبر-