نبشتانک گُڈی نمدی یے ندر پہ گُلی ءِ نام ءَ
نبشتہ کار: میرین بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
دْرھبات ئے مرچی سے سال ءَ رند پہ تو نمدی یے نبشتہ کنگ ءَ آں پرچا کہ بازیں مُدتے بیت من ترا نہ دیستگ ءُ نا گوں تو ھال ءُ اھوال بیتگ آں پمیشکا منی دل ءَ گُشت کہ پہ ترا نمدی یے نبشتہ بہ کناں، تاں کہ منی بارو ءَ تئی دل ءِ توک ءَ ھم مارشت ءِ رُدوم بہ زور ایت بلے نبشہ کنگ نہ بوت اَنت من نہ زاناں منی نزوری بیتگ، بُزدلی یا منی دَزگٹی؟ کہ من کلوہ ءُ سلامے راہ دات نہ کُتگ آ روچ من ءَ شر یاد انِت کہ من ءُ سنگتے سر سر جنان دیم پہ شُمئے ھَلک ءَ آیگ ءَ اِت ایں کہ ناگت ءَ راہ سر ءَ منی چم گوں ترا دُچار کپت اَنت من ھجکہ بوتان ءُ دل دو بھر بوت پہ تئی زیبائی ءِ سر ءَ! شُما دو زالبول ات ئے ءُ تو سک زیبناک ات ئے، ءُ من ءَ انچو گُماں بوت کہ شُما دوئیں وت ماں وت ءَ ماس ءُ زھگ اِت ءُ بلے پد ءَ من ءَ انچو گُمان بوت کہ اے زیبناکیں زالبول گُلی تو بہ ئے کہ ھر مجلس ءُ مُچی ءَ تئی زیبائی ءُ شیر ءُ شائری ءُ شر رنگی ءِ نام گِرگ بوتگ گُلی ترا یاد بیت کہ اَمّا شُمئے گور ءَ اھت اِیں ءُ تئی ماس ءَ دار سر ءَ اَت ءُ پد ءَ منی ھمراہ ءَ زرت انت ءُ پد ءَ اَمّا شُما روان بوت اِت دیم پہ گِس ءَ، وھدے کہ گِس ءَ سر بوت اِت تو پمن شیر چاہ آرت ءُ پد ءَ سُبارگ ءَ شیر ءُ ساپیں روگن آرت تو منی باز ھزمت کُت پد ءَ اَمّا شما دیوان کُت بلے منی نگاہ تئی لَکاہ ءِ سر ءَ اِت اَنت انچوش کہ تو منی دل ءِ تہ ءَ پُترت ئے بلے دل ءَ نہ گوشت کہ تئی دیم ءَ پاد بیا آں بلے ارمان کہ امروز ءِ کار ءُ دست گٹی ھست اِت اَنت، گڑا پد ءَ من ءُ منی سنگت ءَ توشگ ءُ چاگل زُرت اَنت ءُ روان بوتاں چکے گُلی تو ءُ چکے گُلی من! دل ءَ گُشت کہ کسمت دوبر ترا بہ گنداں بلے سے سال انت کہ من پر تو گنوکاں بلے منی زبان تئی دیم ءَ پچ نہ بوتگ ءُ زند گوستگ پہ ھنچوشی، مرچی مرو! کہ تئی زھیر من ءَ نیل اَنت پہ نندگ ءَ، روچ ءَ شپ کناں سُجدہ، کہ ترا بس یک برے بہ گنداں گُلی ترا یاد بیت کہ تو تربت ءِ کوہ ء مراد ءِ زیارت ءَ پد گچک ءَ، ءُ پد ءَ دراکوپ ءَ اتک ئے پد ءَ منی دوستیں سنگت کچکول ءَ من ءَ گُشت کہ بیا من ءُ تو رو اِیں ءُ تئی سانگ بندی ءِ گپ ءَ جن اِیں ءُ گُلی ءِ گور ءَ ءُ تو نند ءُ نیادے ھم کن ئے گوں!!! گُلی تو گپے زان ئے من پہ چی ءَ نیاتکگاں؟ من دل ءَ وتی ھمے جیڑ اِت کہ تو من ءَ سانگ ءَ مہ زور ئے ءُ پد ءَ منی دل ءَ چے گوز اِیت ءُ من وت ءَ چہ پیم داشت کُت کناں، بلے انچوش اُشکتگ اَت ” کہ تو گُشتگ من ابید ء دودا ءَ گوں دگہ کسّ ءَ آروس نہ کناں ءُ منی مرگ ءُ زند دودا انت ءُ مرچی اللہ ءَ تئی گوش داشت ءُ تو دودا ءِ بانور بیت ئے منی اللہ پاک ءِ گورا ارز ھمیش اِنت کہ اللہ پاک ترا ھر وھد ءَ گل ءُ شاداں بہ کنت چی ءَ کہ تئی وشی ءُ شادمانی منی وشی انت ءُ جزمے ھست منی دل ءَ البُرزیں کہ بِلّے بے مُراد اَنت اچ تو، بِلّے گمزد ءُ رنجیگاں گنوکیں دل پہ ھنچُش وش اِنت، ءُ لوٹاں مرگ ءَ پد زندے کہ لوٹاں مرگ ءَ پد زندے ءُ دومی نیمگ ءَ تئی زیبائی ءُ تئی شرّرنگی ءِ ھاتر ءَ منی گور ءَ چوشیں لبز نیست بانُک کہ من نبشتہ بہ کناں کہ تئی زیبائی ءِ بابت ءَ آ رنگ ءَ من نبشتہ کُت نہ کُت چی ءَ کہ درستاں چہ گیش تئی ھِنی رج اِتگیں دست ءِ سنگین ءُ گراں نازیں تئی نگرھیں مندریک ءُ تئی گوش ءِ نوک زریں دُرّ گوں پور ءُ درپشوکیں سیمین تئی کُنّلاں ءُ تئی بارگیں دستانی زرّیں منگلیک ءُ بائینک، سنگہ ءُ تلاھیں چوڑیگ ءُ نرمیں پادانی ژلانگوکیں تئی پادیک ءُ گُلی تئی آسکیں گردن ءِ زرّیں جَوکّ ءُ سر ءِ تئی درپشوکیں ٹِّک ءُ کید ءُ دومی نیمگ ءَ مُروارد، لاس الماس ءُ گُلی تئی چندنیں جیگ ءُ مھکمیں ٹاسین ءُ تئی رُستگیں پونز ءِ چاگرد ءِ تپوکیں پُلُّک ءُ گرانزیگ ءُ کُبلیں پلُک ءُ گُلی تئی ٹھلیں گوشانی براہ نالُک ءُ والیگ ءُ درست ءَ چہ پیش بس من ھَمینکس گُشگ لوٹاں کہ گُلی سک باز زیبناک اِت ءُ گُلی ءِ چمانی تہ ءَ بے کساس کشش ھست اَت ءُ گُلی ءِ چم چو بلائیں ءُ نا کہ کسانیں اِت اَنت، چہ تئی چّماں یک دگہ داب ءُ رنگے ءِ روژنائی یے ودی اَت ءُ گُلی تئی نیم ھُماریں چماّنی کنجل ءُ تئی دزگھارانی دوتکگیں کولواہ ءِ متراسی ئیں ادلس ءُ جارجٹ ءُ گوں سمبھ اینتگیں بانوری بالاد ءَ گُلی تو سک زیبناک اِت ئے ءُ تئی آروس ءَ منی دوست ءُ ھمبل ھَم اتکگ اِت اَنت ءُ منی دل ءَ گُشت کہ من بیایاں بلے مُردنی من دل زرت نہ کُرت باریں چونیا؟ ءُ مروچی تئی آروس ءَ سالے سرجم انت ءُ تو دودا ءِ لوگ بانُک ئے ءُ یک زھگے ءِ ماس ئے ءُ منی مدام اللہ پاک ءِ گْور ءَ ھمے دستبندی ءُ ارز اِنت کہ تو گوں وتی زھگاں ءُ وتی لوگ واجہ ءِ ھواری ءَ وتی پِس ءُ ماس ءُ وتی براساں ءُ کَستِریں گُھار ءَ گوں مُدام وش ءُ گَل ءُ شادان بات ئے ءُ مُدام تئی بچکندگ تئی لُنٹانی سرا ایر بات اَنت –
گُلی اے منی گُڈی نمدی اِنت ءُ من چہ ترا چہ پھلی لوٹاں کہ اگاں بلکیں منی اے نمدی ءَ چہ تئی دل آزاری بہ بیت گڑا وتی ملنگ ءُ شیدائیں پکیر میرین ءَ دلِ ءِ ستک ءَ گوں پھل کن ءُ بکش بس اللہ نگِھبان تو مُدام وش ءُ وشنام بات ئے-
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کارے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔