نبشتانک: منی جیڑگانی مانا دیوکیں ارواہ
نبشتہ کار: مھروان کمبر
دی بلوچستان پوسٹ
منی جیڑگانی مانا دیوکیں ارواہ! ترا شش سال بیت کہ اِدا چہ رپتگ ئے ، بلے انگت دریگ ءُ دروازگ تئی آھگ ءِ ودار ءَ پچ ءُ بند بَہ اَنت۔ مروچی ھم میتگ ءَ تئی یاتانی شال مان پوشتگ ءُ تئی وشبواں گون آشنائی ءِ سیادی برجاہ داشتگ مروچی ھم تئی ودار ءَ چم رھسراں اُوشتاتگ اَنت مروچی ھم گڑی ءِ ٹک ٹک تئی پادبرمشانی شُبین ءَ دے اَنت مروچی ھم ھما جاہ آباد اِنت کہ من تو دسمبر ءِ سارتیں بیگاھاں نِشت ءُ کوفی ءِ زپتیں تام ایر بُرت اَنت۔ مروچی ھم گارشیا مارکیز ءِ کتاب سد سال ءِ ایوکی ھما جاہ ءَ پچ اِنت کہ وانگ وانگ ءَ ما واب کپت اِیں انگت کندیلاں بالو پانگ اَنت ءُ باگاں پاتو بال اَنت۔ ھر چیز ھما وڑ ءَ اِنت ، بلے چیزانی زیبا کنوک تو مئے چماں چہ اندر ءُ بس مئے واب ءُ ھیالانی تہ ءَ زندگ ئے
منی جیڑگانی مانا دیوکیں ارواہ! وھدے تئی شھیدی ءِ ھال من ءَ سر بوت، من ھچ نہ گریت۔ اے اولی رند اَت کہ من نہ گریت ، پرچا کہ تئی وتی بلاھیں واھشتے بوتگ کہ تو پہ وتی ماتیں سر ڈگار ءِ ھاتر ءَ ندر بِہ بَہ ئے ءُ اے گلامیں زند ءَ تئی اولی واھشت اَت کہ سرجم بوت۔ تئی رِتکگیں ھونانی لیک گلزمین ءَ کشک کشان اِت اَنت ءُ تو پہ گَل ءُ شات وتی گُلزمین ءِ امبازاں واب کپت ئے پہ گُلزمین سالونک بوت ئے ، پہ گُلزمین رپت ئے، گُڑا اے وڑیں ساھتاں من چے پیم بِہ گریواں۔
بلے گپّے زان ئے! مروچی منی اے بےکراریں دل گْوش اِیت بہ گریھ ، کوکار کن بہ گریھ دانکہ منی توار ترا سر بہ بیت ءُ تو بِہ زان ئے کہ اچ تو پد من چینچو تھنا آں۔ پرچا چو اِشتاپ کُت ءُ شُت ئے من ءَ اے مُچّیانی تہ ءَ ھم تھنا کُت؟ منی جیڑگانی مانا دیوکیں ارواہ! تو باریں سھی ءُ سرپدے بید ءِ تو، وھدے ابیتکیں دامُن ءَ منی چمّانی دید کُنٹ بیتگ اَنت ءُ منی واب دیر ریگزارے ءَ گار بیتگ اَنت تئی نام ءِ سْرپتگیں پُل ءُ دید ءِ بل اِتگیں چراگ دیر اِنت مُرتگ اَنت۔ ھمُک شپ تئی نام ءِ لکیر زاپران شنزیں زھیراں شنز اَنت ، گُڑا ترانگانی پاتو پہ من ءَ سرگِر اَنت ءُ کاینت تئی دُوری ءِ سیاہ ءُ تھاریں شپاں من چو چراگ ءَ روک بَہ آں ءُ تھنا چو وٹّ ءَ سُچ آں۔۔۔ اچ ترا پد! پہ من ھِچّ نہ منتگ، بس ودار اُوشتاتگیں چم ءُ چمّانی رِتکگیں لَھتیں ارس اَنت۔
یک دلے کہ ویرانگ چکاریں موسماں دریکگ ءَ اِنت دُوری ءِ دردانی بے تواریں دریگے پچ اِنت کہ بے کیپیں سارتی ءِ جان ءِ روکیں آس ءَ گیشتر دمینگ ءَ اِنت اچ تو پد، زندگی زردیں موسمانی دنز ءُ گباریں دمکاں گار اِنت زندگی ءِ ودار بستیں ساھتاں چماں شانک دے آں تا گنداں تئی یاتانی موتک آؤرتگیں موسمانی نِدارگ منی بے وابیں چمّانی تہ ءَ بے چِراگیں شپانی کِسّھاں وانگ ءَ اَنت منی جیڑگانی مانا دیوکیں ارواہ! ترا یات بیت ماھِکانیں شپاں من تو نشتگ ءُ ماہ ءِ زیبائی چار اِتگ، گپ جتگ ءُ کند اِتگ ءُ کِسّہ آؤرتگ۔ مئے کِسّھانی بُنگپ ھما بامرد بیتگ اَنت کہ پہ وتن شیدا بیتگ اَنت پہ وتن جنگ ءَ بیتگ اَنت ءُ پہ وتن دُژمن ءِ سیاہ ءُ تھاریں کوٹیاں بندیگ بیتگ اَنت-
انشپی ھم ماہ ءَ چاردہ اِنت ءُ من لوگ ءِ پیژگاہ ءَ تھنا نِشتگ ءُ تئی یاتانی کیپاں نوشگ ءَ آں ماہ ءِ دیم ءَ تئی نام ءَ گرگ ءَ آں، ترا جیڑگ ءَ آں، تئی گون ءَ کُرتگیں ھما دُرستیں گپ ءُ تراناں دوبر گوں ماہ ءَ کناناں، بلے انگت اے بےکراریں دل ءَ تاھیر ءُ کرار رسگ ءَ نہ اِنت ھمے کہ ماھِکانی بیت تئی یات ءُ گیر من ءَ بے کرار کن اَنت ھو! مرچی تو منی ھمراہ نہ ئے ، بس تئی ھمرائی ءِ گْوازینتگیں پاسانی لھتے پش کپتگیں یات اَنت کہ منی زندگی ءِ بے بھائیں مڈّی اَنت ءُ لھتے نا سرجمیں کِسّہ اَنت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کارے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔