آزمانک: من ءُ بے سائیں سنگت
آزمانکار :مھم جان گُل
دی بلوچستان پوسٹ
نی وَ ورگ ءَ پیداگ اِنت، سی ماہ اِنت یکیں کوٹیءِ تہ ءَ آں ، کوٹی ءِ چاریں کُنڈاں موکواں تند بستگ موکوانی تنداں چون دیر بہ کن آں؟ پیشے چہ کُجا بیاراں ؟ منی دست ھم نہ رس ایت کہ دست ءَ بزیراں ءُ دنداں دیر بکناں، ڈن ءِ رنگ من نہ دیستگ باریں چی رنگ ءَ اِنت راہ ءُ دراں من نزاناں برواں، اگاں بُرواں منی جند گار بیت
کوٹیءِ بتی ھم ساہ دیان اِنت سوچگ ءِ یراد ءَ کوتگی وتی، منءَ ھال ھم دیگا اِنت کہ وتی روژنای ءِ وستءَ ترا نوکیں بتی یے شوھاز کنگ لوٹ ایت، بلے من بتی ءَ گوشگ لوٹ آں کہ من پیش ءِ موکوانی تندانی وستا شوھاز کُت کنگ ءَ نہ آن گڑا بتی یے چہ کُجا شوھاز کُت کناں؟- ترا اگاں سُچگی اِنت بہ سُچ من ءَ درمیان ءَ گر ءُ چیلاں چگل مہ دئے تھاری ءَ من ھیلداراں من ءَ تھاری ءِ ترس ءَ مہ دے۔
نشتاں ءُ جیڑگ ءَ لگ اِتاں کہ چون بہ کناں من نی؟ منی کَش ءَ ٹیبل ءِ سر ءَ سیگریٹ ءِ پارکیٹ ءِ ایر اَت شتگیں مردم ئیگ اَت کہ من ءَ چی ساری ھمد ءَ بیتگ اَت بس ھمے سگریٹ ءِ پارکیٹ کوٹی ءِ تھا پش کپتگ، من ھروچ دیستگ دل ءَ گوشتگ اے اِد ءَ چیی ءَ ایر اِنت دور دیان ئے بلے پد ءَ بے ھیال بیتگاں دور دیگ ءَ ، بلے مرچی سگریٹ من پَچ کُت دوازداہ ٹال مان اِنت ئِے من چہ چُل ءَ باکسے آورت وتی کش ءَ ایر کُت، دل ءُ دو دل اِت اَنت بلے من روک کُت کَشگ ءَ لگ اِت اَنت سگریٹ ءِ دیت منی لاپ ءَ شُت اَنت چماں ارس دراتک اَنت بلے انگت سگریٹ دور نہ دات دل ءَ گوشت ھمی یکیں چیز اِنت کہ منی ایوکی ءَ سھارہ بہ دنت ، من ءُ سیگریٹ نو سنگت بوت اِنت ما ھردویناں گپ ھم کُت زار گیپ اِنت مڑیت اِنگ زار کُت پد ءَ وشان بیت اِنگ بلے سیگریٹ ءَ منءَ یلا نہ کُت نہ کے من۔
بے تواری وشتر اِنت یار بیل کہ ھاموشی اِنت، بِلے بَتی وتی رژن ءَ تالان نہ کنت چہ مارا بیزار بیت ءُ وتی گڈی پاساں جَنت ءُ روکست بیت، بلے تھاری مئے سر ءَ چو ساھگ ءَ پاس جنان کنت، بِلے کہ ایوکی درداں گیش کنان کنت ءُ مئے سر ءَ کند ایت، بِلے ھاموشی وت مئے باتن ءَ ایر کپ ایت سجوئیں بسواں دنت کہ بِلے بَتی ءَ کہ وتی رژن ءَ شنگ نہ کنت تھاری ءِ ترس ءَ دنت، بِلے تھاری ءَ کہ وتی بیمناکیں پادبرمشاں چہ مارا گڑینت ، بِلے ایوکی ءَ کہ مئے میان ءَ وتی ساڑی بوگ ءِ سر ءَ کند ایت۔
منءُ سگریٹ ءَ شور کُت کہ نی اِد ءَ چی در کپیں ءُ دم ءَ بالا کن دلمبند ءَ گوات ءَ دے ما در کپتیں دیم دات باریں کُجا بلے ما راہ گار کُتگ اَت، روچ ھم وتی گڈی پاس ءَ جنگ ءَ اَت، روچ ایر بُکان اَت کمو رَند ءَ پَد تھاری ءَ وتی گام آستہ آستہ اِیر دات اَنت، ما یک انچیں جاھے ءَ رستگتیں کہ اود ءَ بید ء رسترانی اُلاسگ ءُ مُرگانی کَپرگانی آواز ءَ چہ آبید دگہ ما ھچ ایش کنگ ءَ نہ اِت اِنت بس جنگل اَت سک بَز اَت درچکانی شاھاں وتی لمب زمین ءِ سر ءَ پراھگ پراھگ ءَ گپتگ اَت، من دل ءَ ھیال کُت کہ اگاں مارا اے جنگل ءِ توک ءَ رسترے وتی توشگ بکنت، مارا بہ وارت گڑا؟ –
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کارے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔