نبشتانک: شَے ترا یات انت؟
نبشتہ کار: بالاچ ھمل
دی بلوچستان پوسٹ
شَے هما اِنت کہ ترا گوں من نند ءُ نیاد بوتگاں من چہ وت ءَ گار ءُ بیگواه آں. تئی پِکر ءُ هیالاں جیڑگ ءَ آں-
چی ءَ کہ شَے تو هما مردمانی تہ ءَ هوار بوت ئے کہ آ وتی زبان ءُ کول ءِ پابند انت من وتی سجّویں زندمان ءِ تہ ءَ اے سیاهیں روچ ءَ هچبر پراموش کُت نہ کناں کہ آ روچ ءَ تئی وڑیں تنگوئیں بچ ءِ جسمانی دروشُم ءَ چہ راج ءَ بدواه ءَ دور ءُ جُتا کُت-
برے برے من گوں رب ءَ همے جُست ءَ کناں کہ تو چی ءَ چو کن ئے هما ورنا کہ پہ وتی راج ءُ سرڑگار ءِ هاتر ءَ زندمان ءَ گْوازین انت تو چی ءَ آیاں چو زوت بر ئے ءُ چہ راج ءَ گِستا کن ئے-
آ شهید بالاچ مری ءِ وڑیں بچ بہ بنت یا چو شهید اسلم ءُ اے دگہ زمین زادگیں بچ بہ بنت کہ همک روچ پہ وتی راج ءُ گلزمین ءِ هاتر ءَ وت ءَ ندر کن انت اے وڑیں رهشون چہ کرناں پد ودی بنت-
شَے تو یک زانشتیں سر ءُ روژنائیں پِکرے ءِ واهُند ات ئے ءُ سرڈگار ءِ رکینگ ءَ وتی تنگھیں سر دات بلے بدواهانی دیم ءَ وتی سر جھل نہ کُت ءُ زند ءِ گڈی ساه ءَ هم لگوریں دُشمن ءَ گوں جنگ دیان ات ئے داں نمیران بوت ئے گوں شهید امداد ءِ همبراھی ءَ-
بلے شَے من نوں تئی داتگیں سوگنداں چتور بُہ پْروشاں یا پراموش بہ باں تو اگاں اے دُگنیا ءَ بوتین ئے من اتک ءُ ترا گُشتگ اَت شَے جان — گوں من بہ گند ئے مہ بیت تئی کولانی پاسداری تو ءُ تئی داتگیں پنت ءُ سوجانی رندگیری ءَ الم کناں. من هم لگوریں لشکر ءِ دیم ءَ وتی سر ءَ جھل نہ کناں چہ مرگ ءِ تُرس ءَ-
شَے ترا یات انت؟-
گند ئے تو گُشت کہ بازیں مردمے گُش ایت کہ شَے مُرید گنوک انت — ءُ تو پد ءَ درائینت ءُ گُشت ھو راست گُش انت من گنوکاں پہ وتی گُلزمین ءِ هاتر ءَ وتی راج ءِ واستا دیوانگاں انچو کہ شَے مُرید پہ هانی ءَ گنوک بوتگ
شَے جان نوں تو تھنا نہ ئے تئی وڑیں هزاراں گنوک مئےشیرزالیں ماتاں ودی کُتگ انت کہ پہ اے گُلزمین ءَ دیوانگ اَنت ءُ همک روچ وتی سالونکیں سراں ندر کنان انت-
ندر پہ شَے مُرید ءَ شَے پہ گُلزمین دیوانگ اِنت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کارے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔