نبشتانک: بلوچ ماتے ءِ پچیں نمدی یے پہ وتی لگور بوتگیں بچ ءَ
نبشتہ کار: ساهل بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
منی بچ! ترا یات بیت کہ مئے میتگ ءَ لشکر ءَ دور کت ناکو هیبتان ءِ لوگ ئِے مانداشت اَنت، پیریں هیبتان لٹ ءُ کٹ کت ءُ گوں وت برت گوں، هما چہ روچ ءَ پد تئی سنگت ءُ هم تبک، مرید، بشام، زهیر ءُ سالم چہ میتگ ءَ در اتک ءُ گار بوت اَنت-
منی هیال ءَ چہ آیانی گار بوگ ءَ دو سال ءَ پد زمستانی روچے اَت، من وتی لوگ ءِ چارک ءَ نشتگ اِتاں کہ تو اتک ئے منی کش ءَ نشت ئے ءُ گشت: کہ اما جان! من لوٹاں کہ وتی سنگتانی گْور ءَ بہ رواں آیانی همراه بہ باں ءُ راجی آجوئی ءِ جنگ ءَ هوار بہ باں ءُ تئی لج ءُ ننگ ءِ دیمپان بہ باں ءُ راج ءَ داں منزلے ءَ سر بہ کناں-
منی بچ! اگاں ترا یات بہ بیت من تئی دست چک اِتاں ءُ تئی سر وتی کونڈ ءَ ایر کت ءُ گشت کہ من ءَ ناز اِنت پہ ترا، برو منی بچ منی چم کہ دو اَنت چار بنت تو چشیں شریں کارے بکن ئے…. بلے یات بہ کن اے راه ءِ رگ سک ْگران اِنت چو مہ بیت کہ باندا دم بہ بر ئے ءُ لگور بہ بہ ئے ءُ وتی پیریں پت ءِ چماں جھل بکن ئے، اگاں تو دْرستیں بزگی، سکیاں سگ اِت کن ئے گڑا رھادگ بو منی نیک دوائی ترا گون اَنت، سوبمند بات ئے-
منی بچ! تئی روگ ءَ پد مئے لوگ ابیتک ءُ تامور بوت بلے من وتی دل ڈڈ کت ءُ تئی برات تسلا دات کہ منی بچ پہ وتی ڈیھ ءَ کربان بوگ ءَ شتگ، مئے لج ءُ ننگ ءِ پھازگ ءِ هاتر ءَ در کپتگ-
منی بچ! چہ تئی روگ ءَ سالے ءَ پد لشکر مئے لوگ ءَ مانرتک ءُ تئی برات اِش برت، بلے من پریشان نہ بوتاں ترا تسلا دات کہ تو مئے گم ءَ مہ کن وتی تیوگیں پگر ءُ هیال ءَ گوں جھد ءُ جنگ ءَ بہ کن-
منی بچ! تئی برات ءِ برگ ءَ رند لشکر ءَ لوٹ کت کہ تو بیا ما تئی برات ءَ یلہ کنیں بلے من ترا مکن کت پہ آیگ ءَ ءُ تئی دل هم ڈڈ اَت، پمشکہ لشکر ءَ تئی برات ءِ جون ماں مرگاپ ءَ دَور دات-
تو اتک ئے منا تسلا دات کہ منی مکھیں مات پریشان مہ بو اے راجی آجوئی ءِ جنگ اِنت چشیں جاوراں گْوزگ کپ اِیت، بلے من وتی دل اوں دور نہ داتگ اَت، تئی برات ءِ شھادت ءَ پد منی جند گیشتر مھکم بوت—!
منی بچ! تئی مزن مردی ءُ توکل ءَ لشکر ءِ هوش برتگ اَت پمشکہ کمو روچاں پد پد ءَ لشکر مئے لوگاں مانرتِک تئی پت ءَ تیرے جت ئِے ءُ شھید ئِے کت مئے تیوگیں لوگ ئِے مانداشت اَنت من ءَ جنوزام ءُ بے لوگ ئِے کت-
نوں پمّن ءَ هچ پشت نہ کپتگ اَت، نا کہ لوگ، نا کہ مرد ءُ نا کہ زھگ، یکیں پشت کپتگیں تو اِت ئے, بلے ترا من پہ زمین ءِ ندر بوگ ءَ روان داتگ اَت—نوں منی گڈی امیت ءُ واھگ تو اِت ئے،،، بلے من وتی جاگہ ءَ انگت ءَ هما مھکمیں پیر زال اِتاں…. بے بچی، بے مردی، بے لوگی, بس ھست اِت اَنت-
من برے اے سیاد ءِ لوگ ءَ ءُ برے آ همسائگ ءِ لوگ ءَ کپتگ اِتاں بلے دل مزن اَت ءُ ارادگ مھکم-
بلے زی من سک دلپدرد بوتاں تئی برات ءُ پت ءِ شھادت ءِ گماں منی ارس نہ ریتک اَنت، زئی اولی رند ات کہ منی چماں من ءَ نہ مرّینت ءُ ارسیگ بوتاں چی ءَ کہ من اِش کتگ اَت تو وتی سر جھل ءَ کتگ، وتی بڈّ ءِ تپنگ چگل داتگ ءُ لگوریں دژمن ءِ دیم ءَ لگور بوتگ ئے-
منی جنوزامی گدانی، منی لوگ واجہ ءُ بچ ءِ شھادت ءِ ءُ بے لوگ کنگ ءِ مستریں زمہ دار تو ئے-
چم جھل ءُ لگور، ترا اگاں پہ وت اے نام کہ شات بوتگ اَت تو منی لوگ واجہ ءُ زھگ چی ءَ شھید کنائینت َانت، ترا اگاں لگور بوگی اَت منی لوگ واجہ ءُ بچ ءِ شھادت ءَ چہ پیسر لگور بوتین ئے-
نوں پہ ترا چی پشت کپتگ؟؟؟
تو پہ وتی یکیں ساه ءِ هاتر ءَ لگور بوت ئے؟ –
من شھید ولی مھمد ءِ لوگ بانک ءُ شھید ازیز ءِ مات آں
بلے لگوریں ھمیدک منی بچ بوت نہ کنت، مرچی ءَ چہ پد من وتی ھر وڑیں سیادی گوں ترا ھلاس کتگ ءُ وتی پاکیں گْورانی شیر تئی بڈّ ءَ داتگ اَنت –
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔