نبشتانک: ﮐﭽﮑﻮل زﻧﺪگ اﻧﺖ
نبشتہ ﮐﺎر: رﯾﺎﺳﺖ ﺧﺎن ﺑﻠﻮچ
دی بلوچستان پوسٹ
ھﻤﺒﻞ، ﻣﻦ ﻧﺰاﻧﺎں کہ اے دگہ ﻣﺮدم زﻧﺪ ءُ ﻣﺮگ ءِ ﻧﻴﺎم ءِ تپاوت ءَ چہ ﭘﻴﻢ گیشّین اَنت بلے ﻣﻦ ھمے پھم آں کہ زﻧﺪﮔﯽ ﯾﺎت ۔ ﺳﺎھﺖ و ھﻴﺎﻻﻧﯽ ﯾﮏ ﮔﺒﺎرے، ءُ ھمے ﮔﺒﺎر ءِ تہ ءَ وت ءَ ﺷﻮھازگ، وﺗﯽ ﺑﺴﺘﺎر، ﺑﭽﺎر ءُ زمہ وارﯾﺎﻧﯽ ﺟﺎﮦ آرگ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﮓ ءِ ﻧﺎم اِﻧﺖ، ﮐﺴﮯ کہ وﺗﯽ ﺟﻨﺪ ءَ ﺷﻮھﺎز اِت مہ کنت ، ﺗﺎں آﺋﯽ ءَ زﻧﺪگ ﮔﻮْﺷﮓ ھﭻ ﭘﻴﻢ راﺳﺖ ﺑﻮت نہ ﮐﻨﺖ.
ﻣﻦ ﮔﻮْﺷﺎں اﯾﻮک ءَ ﺳﺎﮦ ایر ﺑﺮگ ءُ ﮐﺸّﮓ ﺑﺎیدﯾﮟ زﻧﺪﮔﯽ ﮔﻮْﺷﮓ مہ بیت ۔
اﮔﺎں ﻣﻨﯽ اے ھبر راﺳﺖ اﻧﺖ گڑا ﺗﻮ ﻣﺪام زﻧﺪگ ﻣﺎن ئے ۔ چے ءَ کہ ﺗﻮ تھنا ﺳﺎﮦ دارے نہ ﺑﻮﺗﮓ ﺋﮯ ﺑﻠﮑﻴﮟ آﺋﯽ ءَ ھﻮار ﯾﮏ اﻧﺴﺎﻧﮯ اوں ۔
دوﺳﺖ ! ﻣﺮدم ھمے ﮔﻮْش اَنت کہ ﺗﻮ اَچ ﻣﺎ ﺳﺴﺘﮓ ءُ دگہ دگنیا یے ءَ راھﯽ ﺑﻮﺗﮓ ئے بلے من ءَ ﺗﺌﯽ دورءَ رَوگ اﻧﮕﺖ ﺷﺮی ءَ ﺑﺎور نہ بیت۔
ﺑﻠﮑﻴﮟ اگاں درْوگ مہ بنداں داں ﻣﻦ ءَ اے ھبر ھچبر باور نہ کنت کہ ﺗﻮ ﻣﺎرا ﯾﻞ ﮐﺘﮓ چے ءَ کہ ﻣﻦ ھمے ﺳﺮﭘﺪ ﺑﺎں کہ ﺗﻮ ﻣﻨﯽ ارواہ ءَ ﮔﻮں اَنچُش ﺑﻨﺪوک ئے کہ ﺗﺮا اَچ ﻣﺎ ﻣﻠﮑﻤوت ناں ﺑﻠﮑﻴﮟ ﭼﺮائی ﺷﺮﺗﺮﯾﮟ زاﺗﮯ اوں ﺳﺴﺖ ﮐﺮت نہ کنت ﺗﺎں ﻣﺮگ ءِ ﺑﺴﺘﺎر ﭼﯽ اﻧﺖ۔
ﮐﭽﮑﻮل ﺟﺎن اﮔﺎں ﺗﻮ ﺑﺎور بہ کن ئے داں ﻣﻦ ءَ ﻣﺪام ﯾﮏ ﺑﺎورے ھﻤﺮاﮦ اﻧﺖ ءُ آ ھﻤﻴﺶ اِنت کہ ،اے دم ءَ دم ، ﺗﻮ ﮔﻮں وﺗﯽ زﯾﺒﺎﺋﻴﮟ ﺑﭽﮑﻨﺪاں ﺑﻴﺎئے ءُ ﺗﺌﯽ آدم دوﺳﺘﻴﮟ ارواہ ءِ دﯾﺪار بہ بیت ءُ ﻣﻦ ﺗﻮ ھﺮدو ﻣﺎدرﯾﮟ دﯾﺎر ءِ ﺑﺎﺗﻦ ءَ ﻣِﮑّﻴﮟ ﺗﻼراﻧﯽ داﻣﻦ ءَ دﯾﻢ پہ دﯾﻢ بہ ننداں ءُ دﮔﻨﻴﺎ ءُ جھان ءِ ﮐﺴّﻮاں ﺑﻴﺎر ایں ۔ ﺑﻠﻮچ ، ﺑﻠﻮچ ءِ ﺳﻴﺎﺳﺖ، ﻣﺌﮯ ﭼﺎﮔﺮدی جیڑہ ءُ دﮔﻨﻴﺎ ءِ اے دگہ اﯾﺮدﺳﺖ ءُ ﻟﮕﺘﻤﺎﻟﻴﮟ راج ءُ ﻣﮫﻠﻮک ءِ ﺑﺎرو ءَ ﯾﮑﮯ دوﻣﯽ ءِ ھﻴﺎل ءُ ﻣﺎرشتاں ﮔﻮْشت بہ کن ایں ۔
ﮐﭽﮑﻮل ﺟﺎن ﺑﺎرﯾﮟ ﺗﺮا ﯾﺎت ﺑﻴﺖ اﮔﺎں ناں ؟ ﮐﻤﻮ ﮔﻴﺶ دﮦ ﺳﺎل ﭘﻴﺴﺮ کہ ﺗﻮ ﺑﯽ اﯾﺲ او ءِ ﭘﺮوﮔﺮام ءَ ﮔﻮں ﺗﭙﺎک ﮐﻨﮓ ءُ ﺑﯽ اﯾﺲ او ءِ ﺑﺎﺳﮏ ﺑﻮگ ءِ واھﺸﺖ زاھﺮ ﮐﺖ ۔ ﺗﺎں ﻣﻦ ﺗﺮا ﺟﺴﺖ کتگ ات کہ گواچنی ﺗﻮ پہ ﺑﯽ اﯾﺲ او ءِ ﭘﺮوﮔﺮام ءِ دﯾﻤﺮوی ءَ ﮐﺎر ﮐﻨﮓ ﻟﻮٹے ﯾﺎ کہ ﭼﻮ اے دگہ ﺑﺎزینے ءَ ﺑﺲ وھﺪ ءِ ﮔﻮازینگ ءَ آیگ ﻟﻮٹے ؟ گڑا ﺗﻮ ﭘﺴّﻮ داﺗﮓ ات کہ اے ھﺒﺮءَ وھﺪ وت ﭘﺪّر ﮐﻨﺖ کہ ﻣﻦ ﮐﺠﺎم ﻧﻴّﺖ ءُ ارادﮦ ءَ وت ءَ ﮔﻮں اے ھﮑّﻴﮟ راﮦ ءِ ﺳﺎﻧﮑﻼں ﺑﻨﺪﯾﮓ کنگ ءَ اوں ۔
آ وھﺪ اﺳﮑﺎں ﻣﻦ پہ ﺑﻠﻮچ راج ءُ دﯾﺎر ءَ ﺗﺌﯽ ﺑﺎﺗﻦ ءَ چیریں ﮐﻮھاں چہ ﺑُﺮز ﺗﺮ ءُ ﺗﻼراں چہ ﻣُھﺮ ﺗﺮﯾﮟ ﺟﻮزﮔﺎﻧﺎں پھم اِت ﮐﺮت نہ ﮐﺖ بلے ﻣﺮوﭼﯽ بَہ ھبر ﺗﻮ ﺗﺌﯽ ﺑﻠﻮچ ﺳﻴﺎﺳﺖ ءِ تہ ءل بھر زورگ ءِ اﺳﻞ مول ءُ مراد ءَ تئی ﮐﺎر ءُ ﮐﺮﺑﺎﻧﯽ وت ﭘﺪر ﮐﻨﮓ ءَ اﻧﺖ۔
ﮐﻤﺎﻧﮉو ﺟﺎن ! ﮐﺪی ﮐﺪی ﺗﺮا جیڑاں وﺗﯽ ھﻴﺎﻻﻧﯽ درﯾﺎ ء َدور کن آں داں اﺟﺐ ھﻴﺮان ﺑﺎں کہ آ ﮐﺠﺎم ﺟﺒﻴﻦ چِستیں ﭘﺎھﺎر اَنت کہ اﻧﺴﺎن ءَ را ﮔﻮں ﺳﺎﮐﻨﻴﮟ ﺑﭽﮑﻨﺪاں ﻣﺮگ ءِ شھرءُ میتگاں دور کپگ ءَ ﻣﺠﺒﻮر ﮐﻨﺖ ..؟ ءُ آ ﮐﺠﺎم درد ءُ اﻧﺪوہ اَنت کہ ﮐﺴّﮯ ءِ دﯾﺪوﮐﺎں ارﺳﺎﻧﯽ ﺑﺪل ءَ چہ ھوﻧﺎں ﭘُﺮ کن اَنت…؟ ﺑﺎز ﺟﻴﮍگ ءَ ﭘﺪ ھمے ﺑﺎور دل ءَ نند ایت کہ اﺑﻴﺪ چہ اﻧﺴﺎن دوﺳﺘﯽ ﯾﺎ ﮔﻨﻮﮐﯽ ءِ ﻟﻴﮑﻮاں دگہ ﭼﮯ ﺑﻮت ﮐﻨﺖ کہ ﮐﺴﮯ ء َرا دﺳﺖِ وت ﻣﺮگ ءِ اﻣﺒﺎزاں زورگ ءَ وش بہ کنت ، بلے من ءَ اﯾﻤﺎن اﻧﺖ کہ ﺗﻮ ﮔﻨﻮﮐﮯ نہ ﺑﻮتگ ئے ﺟَﭧّ ءُ پھواﻟﮯ۔۔۔ ﺑﻠﮑﻴﮟ ﺗﺌﯽ ھیال ءُ لیکھاﻧﯽ ﺑُﻨﺰﮦ ﺑﻨﯽ آدﻣﺎﻧﯽ وشھاﻟﯽ ءُ ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ ءِ ﺑﻮﺗﮓ ءُ پہ ھمے ھیاﻻﻧﯽ دﯾﻤﺮویبءَ ﺗﻮ اے ﮐﻮڈوئیں اﻣﺒﺮوز ءِ ﯾﻞ کنگ اینکسینں ھبرے نہ لیک اِت۔۔
ﮐﭽﮑﻮل، من ءَ را ﯾﺎت کیت کہ ﺑﺎزﯾﮟ ﺑَﺮاں ﻣﻦ کہ ﺑﻠﻮچ ﭘُﺴﮕﺎﻧﯽ چہ وﺗﯽ راﺟﯽ زمہ وارﯾﺎں وت ءَ را دُور دارگ ءُ ﺑﻠﻮچ ڈﮔﺎر ءِ ﺳﺮا ﺑﻮؤﮐﻴﮟ زﻟﻢ ءِ ﺳﺮا ﻟﺲ مھلوک ءِ ھاﻣﻮﺷﯽ ءُ ﺳﺮ ﺟھﻞ ﮐﻨﮓ ءَ را دﯾﺴﺘﮓ داں ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ءُ ﭘﺸﻮﻣﺎﻧﻴﺎﻧﯽ ﻧﻮداں ﻣﻨﯽ زاﻧﺖ ءُ زاﻧﺸﺖ ءَ را ﺳﺎھﻴﻞ ﮐﺘﮓ ، ھداوﻧﺪ زاﻧﺖ کہ اے پیمیں بے وارﯾﮟ ﺳﺎھتاں ﺗﻮ پہ من ﭼﻮ اﺳﺘﺎد ءَ ﺑﻮتگ ئے ۔ ءُ من ءَ را اے پیمیں لیکھی (ﻧﻈﺮﯾﺎﺗﯽ) اوﺷﺘﺎں چہ در ﮐﺘﮓ ، ﺗﺌﯽ دﯾﻮاناں وھﺪے کہ ﻣﻦ ﻧﺸﺘﮓ ءُ ﭘﺎد آتکگ آں گڑا ﺑﻠﻮچ ءِ آزات ءُ وشھاﻟﻴﮟ ﺑﺎﻧﺪات ءِ ﺳﺮ ءَ ﻣﻨﯽ ﺑﺎور مُھرءَ چہ مُھر ﺗﺮ ﺑﻮﺗﮓ، ﺗﻮ ﻣﺪام ﮔﺸﺘﮓ
کہ ﻣﺎرا راﮦ ﺷﻮن دﯾﮕﯽ اﻧﺖ، راہ ءِ ﺳﺮ ءَ ﮐﻨﭩﮓ ءُ ﺑﻮچ ﺳﺎپ ﮐﻨﮕﯽ اﻧﺖ ۔ﺑﺎﻗﯽ اَچ ﮐﺠﺎ ءُ ﭼﻴﻨﮑﺲ ﻣﺮدم ھوارﮐﭙﻴﺖ آمئے جھد ءُ زھمتاں گوں ﺑﻨﺪوک اﻧﺖ،
کچکول ! ﺗﺌﯽ ھﺮدوﺋﻴﮟ دﯾﺪوﮐﺎں ﯾﮏ زﻣﺎنگے ءِ اکس ﻣﺎن ات، ءُ آ زﻣﺎﻧﮓ ﺑﻠﻮچ ءِ ھاکمی ءِ زﻣﺎﻧﮓ ات کہ آ ھاکمی ءِ تہ ءَ ﺑﻠﻮچ ﺗﺮﺗﮓ ﭘﭻ نہ ات، وﺗﯽ زﺑﺎن، دود ءُ دودﻣﺎن ءَ ﮔﺴﺮ نہ ﮐﭙﺘﮓ ات، ھما زﻣﺎﻧﮓ کہ اُود ءَ ﺑﻠﻮچ ءِ ﭼﻢ جَھل نہ ات اَنت ، ﺑﻠﻮچ وﺗﯽ زﻣﻴﻦ ءَ را وﺗﯽ ﮔﻮْﺷﮓ ءَ تُرس ءُ بیم ءِ آﻣﺎچ نہ اَت۔
ﮐﭽﮑﻮل ﺟﺎن ! ﻣﻦ ﻧﺰاﻧﺎں کہ ﺑﻠﻮچ دﯾﺎرءِ اﻧﺪرءَ ﺳﺮ ﭼﺴﺖ ﮐﻨﻮﮐﻴﮟ ﻣﺌﮯ آؤکیں ﭘﺪرﯾﭻ ﺗﺮا ءُ تئی اے دگہ ھﻤﺮایاں کہ ﺗﺌﯽ ﭘﻴﻤﻴﮟ لیکہ اِش ﮔﻮن ﺑﻮﺗﮓ آواﻧﺎں ﮐﺠﺎم ﭼﻤﺎں ﮔﻮں ﭼﺎرﯾﺖ بلے پہ ﻣﻦ ءَ ﺗﻮ ﭼﻮ ﺑَﻠﻮﮐﻴﮟ ﭼﺮاﮔﮯ ءَ ﻣﺎں تھاری آں راﮦ ﻧﺸﺎن دیگ ءَ ئے ءُ ﺗﺌﯽ ﭘﺸﺖ ﮔﻴﺠﮓ وت ءَ را ﺗﺎﻣﻮرﯾﮟ شپ ءِ ﺑﺎھﻮٹ ﮐﻨﮓ اﻧﺖ ۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔