وھم – زیمر بلوچ

آزمانک: وھم

نبشتہ کار: زیمر بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

کمبر تچان تچان ءَ پیداک اَت من ءَ ترندیں گوانکے ءَ توار کنگ ءَ اَت او سمیر او سمیر –
من بِرگَرد اِت آں شتاں آئی ءِ کِرّ ءَ۔
ترا کسے ءَ دوشی لوٹ اِتگ، گش اِیت سمیر ءَ بہ گش باندا مگرب ءَ بیا پکیر ءِ کَرونڈیں گس ءَ من کایاں، کمبر ءَ سر چست کت ءُ کاسدی ءِ کار کت۔
منی دل ءَ ھمے دمان ءَ میران اَتک کہ من ءَ میران ءَ لوٹ اِیت، دگہ کس نہ بیت ھمے ھاتر ءَ من ھچ جست نہ کت کہ کے بوتگ۔ بس ھو کت شتاں۔
مگرب انگت دور اِنت کمو مردم تْرھ اِیت بیگاہ کنت در کپ اِیت داں مگرب ءَ سر بیت کرونڈ ءَ، من گوں وت ءَ شور کت ءُ پد ءَ شت آں مات ءِ بان ءَ دْراج بوت آں۔
میران من ءَ چی ءَ لوٹ اِیت، چے کنت پد ءَ گوں کمبر ءَ نپر کنگ، سر پر نہ بیت۔ بلے ایشی ءَ پہ من چے کار کپتگ من ءَ لوٹ اِیت، من دگہ چُرتے ءَ کپت آں، چو ھر ءَ آرلیٹ جت واب نیتکگ –
میران ھچ وڑ ءَ نہ بیت من ھُشک ءَ گشاں اِیش اِنت، من گشاں سُھیل بیت، نہ سُھیل نہ بیت، سُھیل وَ زی ھمد ءَ بوتگ آئی ءَ چوشیں ھچ واھش زاھر نہ کت ءُ شت۔من جیڑ اِت۔
ھیر ھرکس بیت ھمود ءَ زانگ بیت، نو بہ وپس مگرب ءَ برو، من چہ جیڑگاں در کپگ ءِ جھد کت، بلے۔
اگاں میران ءُ سُھیل مہ بنت گڑا کے بیت؟ من وت ءَ وت جست کت۔
اڑے! آسم بوت کنت، من وت ءَ را پسہ کت۔
آسم من ءَ چے کنت، من گوں ایشی ءَ باریں کدی سلام الیکی بوتگ آں، آ زمانگ ءَ کد اِنت، آسم ءَ ھچ وڑ نیست، بلکیں میران بہ بیت یا سُھیل، نہ سُھیل نہ بیت کہ سُھیل من انّوں دیستگ، من گوں وت ءَ ھڑ اِت آں۔
باریں کے بیت، چو مہ بیت من ردیں کارے کتگ!!! من وتی گوستگیں روچانی سر ءَ چم شانکے دات داں ھچ چوشیں ردی نیست اَت کہ یکے من ءَ مان بہ تر اِیت۔ من سدّک آں کہ من ھچ نہ کتگ۔
تو ڈے بہ وپس چونیں سوچ دار ئے، ھرکس کہ بہ بیت تو گندئے ئِے۔ من وت ءَ وت ھبر دات ءُ چم بند کت آں۔
زنڈیں دمانے ءَ پد کہ من بُست کت، داں روچ باز ءَ دیم ءَ شتگ اَت، من پاد اتک آں پسیل آپ کت، جان ءِ شودگ ءَ سر گپت آں اناگت ءَ چم گڑیال ءَ کپت اَنت داں وھد باز شتگ اَت، منی تگ اِشتاپ تر بوت، اِرّاں بُستی جانے ششت ءُ در کپت آں۔
من ھمے کہ در ءَ دراتک آں چاراں میران کمبر ءِ گْور ءَ اوشتاتگ کہ من گشت بلکیں میران بیت۔ اڑے اے وَ اِد ءَ اِنت گڑا کے من ءَ اُود ءَ لوٹگ ءَ اِنت؟ من گش ئے بیست سری گْورمے ءَ کپت آں، ھیالاں من ءَ بڈّ ءَ کت ءُ جت زمین ءَ، اڑے اے چوں آھر گڑا کے من ءَ لوٹ اِیت۔
من دلجم بوت آں کہ میران نہ اِنت۔ من ایشانی کرّ ءَ کمّو مھتل بوت آں سلامے دات، بلے ایشاں ھچ نہ گُشت، من ھیال کت بلکیں کمبر من ءَ دار ایت ءُ گش اِیت اُود ءَ مرو تئی مردم وت اتکگ، بلے ھچ نہ گشت ئِے ءُ من واتر جُنز اِت آں۔
اے کے بیت کہ من ءَ کرونڈیں گساں لوٹ اِیت؟ پد ءَ گوں ھیالاں سر ءُ چیر رَپٹّان، ھیال کنان ءُ روان۔
سھیل وَ نہ بیت، میران من گشت بیت آ وَ وت ھمد ءَ اِنت، آسم ھچ وڑ ءَ نہ بیت کہ منی ءُ آئی ءِ چوشیں سنگتی یے نیست۔ من کمبر جست اوں نہ کت کے اِنت من ءَ لوٹ اِیت، من کہ جست کُتیں اینچوکیں چُرتے سر ءَ نہ کپتگ اَت-
چُرت ءَ چی ءَ کپتگ ئے، دل تئی چی ءَ جنگ ءَ اِنت، تو وَ ھچ نہ کتگ ھرکس بیت بہ بیت، بلکیں مردمے ءَ پر تو اھوت ءَ کارے کپتگ ترا اے کَرونڈاں لوٹگ ءَ اِنت، وتسر ءَ کیامت کتگ، بس ھچ مہ جیڑ برو۔ من پد ءَ وتی دست ءَ ھبر وارت۔
روچ نندان اَت زرد زرد اَت مگرب نزیک ءَ آیان اَت من روان اَت آں۔
گندئے شاری بہ بیت، بزاں موج اِنت منی، بیا کہ بھت ءَ جاہ جت شاری ءِ جند بوت، ھرام اِنت من بال کناں، زمین من ءَ نزور ایت، من شاری ءِ ترانگ ءَ کپت آن ءُ ھیال کت۔
شاری ترا چے کنت لوٹ اِیت، شاری ءَ ترا پشت ءِ مرگ کتگ، آ روچ ترا یات نہ کنت بزگ ءَ ترا وتی گْور ءِ گُداں شنک جت ءُ دپ ء وت گشت من ترا گِراں تو بس منی برات ءَ بگش۔
برات کہ من ءَ جست کنت تو چے گش ئے، من چماں بند کناں گشاں ھو من گِرّن آں۔
بلے تو آئی ءِ ارمان بُرت اَنت آپ ءَ دات اَنت، دُردانگ ءَ گوں کپت ءُ پاد اتک ئے انگت شاری ءَ ھیالاں کار ئے ترا لج نہ کنت۔ من وت ءَ را سک پشل کت۔
شریں شاری نہ اِنت گڑا کے اِنت؟ من پد ءَ وت ءَ را جست کت۔
من نہ زان آں برو ترا وت سما کپ اِیت کے اِنت، ھچ نہ گش ئے برو بس، من وتی سر ءَ برانز گپت آں۔
پکیر ءِ کَرونڈاں پاری دو کس کُشگ بوت، روزگار ء مرچی ءَ کس نزانت کے ءَ کشت اَنت، بلکیں کمبر ءَ زر زُرتگ کاسدی ءِ واستا، چو مہ بیت اے من ءَ بُکش اِیت۔ من ءَ وت سر ءَ تُرسے چیر کپت۔
تو کے کشتگ کہ ترا کسے کُش اِیت، تو زند ءَ کسے کشتگ کہ ترا یکے کنس بہ کنت۔ ھو ھو بوت کنت شاری ترا!!! من وت ءَ تُرسینت ءُ تسلہ دات۔
اناں اڑے شاری چوش نہ کنت من آ وھدی لاچار بوت آں شاری ءَ گوں ھمراہ داری نہ کت، من دل ڈڈ کت، بلے دل ءِ درِک درِکاں کے بہ دار اِیت چو سستگیں ھر ءَ کوپگ ءَ تچگ ءَ اَنت۔
من ءُ روچ ھردو وتی منزل ءَ سر بوت ایں، روچ دیم ءِ کور ءَ پُتّرت ءُ من پکیر ءِ کَرونڈاں۔ تھاری ءَ مانشانت۔ لوگ ءِ پیش گاہ ءَ کس زاھر نہ بوت من تُرس ءُ لرز کپتگیں بانانی نیمگ ءَ روان کت، نہ برمشے ھست اَت نہ چڑکے، پھک ھاموشی اَت۔
من دست دریگ ءِ تاک ءِ سر ءَ ایر کت کہ تہ ءَ سَرُکّے دیاں، دریگ ءِ تاک بُستگ ءَ تہ ءَ کپت۔ من پد ءَ کنز اِت آں پشت ءَ شتاں۔ منی جان ءِ پُٹ پاد اتکاں۔
ادا وَ کس نیست اگاں کسے بوتیں گڑا الم آ ھمد ءَ اُوشتاتگ اَت اے گرم ءَ توک ءَ وَ نہ بوتگ اَت، من گوں وت گپ کت۔
اسل ءَ من ءَ توک ءَ رَوگ تُرسگ ءَ اَت۔
بوت کنت آ انگت نہ یتکگ، یا اتکگ شتگ، من کمو اوشتات ءُ جیڑ اِت۔
نہ چو مھلّہ نہ اِنت کہ اے وھد ءَ انگت مئیت ءُ نہ کہ وھد بِر گوستگ ءُ اشا اِنت، نوکی ھمیش اِنت مگرب اِنت۔ کمبر ءَ وت گشت مگرب ءَ برو، من وتی گپ وت جت ءُ مانا کت اَنت۔
گڑا نوں چے بکنت مردم؟ من وت ءَ را جست کت۔
برو بانانی توک ءَ بچار، من وتی جست وت جواب کت۔
مارا جنّے مہ جنت شرتر اِنت، من تُرسگی نگاھاں گشت۔
برو ھچ نہ بیت، من آستا آستا ءَ پُتران کت تا بان ءِ دل ءَ سر بوت آں، بلے کس نیست اَت۔ من دیم تاب دات شتاں دومی بان ءَ چاراں اُود ءَ ھم کس نیست۔ منی ترس جان ءَ در کپت، من سَجّھیں بان یک یک کت اَنت تاں کس نیست۔ من پھک ھبکہ بوت آں گڑا اے کے اِنت کہ ودار ئِے داتگ ءُ نہ یتکگ، من کمو زھر گپتاں۔
نشت آں ودار کت بلکیں پشت کپتگ رند ءَ کیت، بلے داں اِشا ءَ کس نہ یتک۔
من کہ نیت کت پاد کایاں رواں داں وھم ءَ منی دست داشت ءُ گشت ترا کمبر ءَ مرچیگیں مگرب ءِ نہ گشت بانداتیگیں مگرب ءِ گْوشتگ –
من پشلی ءَ وتی سر ءَ کندگے جت ءُ واتر بوت آں۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔