مستریں برات – منشی پریم چند – هسابجار

آزمانک: مستریں برات

نبشتہ کار: منشی پریم چند

رجانکار: هسابجار

دی بلوچستان پوسٹ

(1)

منی برات چہ من پنچ سال ءَ مستر ات , بلے وانگ ءَ بس چہ من سے مکتب ءَ دیم ءَ ات , آ هم همے اُمبر ءَ اسکول ءَ شَتگ ات ، کہ من شُتگ ات آں ، بلے وانگ ءِ درگت ءَ آ سک سنگین ات ءُ اے کار ءَ گوں دلجمی ءَ کنگ لوٹگ ءَ ات – آئی ءَ هچ اشتاپ نہ ات یک سالے ءِ کار آئی ءَ دو سال ءَ کتگ ات ، داں کہ آئی ءِ بُنپد مُهکم بہ بیت –
من کستر ات آں ، آ چہ من مستر ات – من ءَ نو سال ات ءُ آ چارده سال ئیگ ات – چہ من مستر ات پمیشکا آئی ءِ هک ات کہ من ءَ سر ءُ سوج بہ کنت ءُ منی هیال ءَ بہ داریت ءُ منی باید همیش ات کہ من آئی ءِ هچ ھبر ءَ نا هبر مہ باں –
آ گندگ ءَ سکیں مھنتی یے ات۔ مدام کتاب ئےِ دیم ءَ اِت انت , بیت کنت کہ وتی وژنود کنگ ءَ برے کتابانی سرءَ ءُ برے کاپیانی تاکانی سرءَ کُچک ، پیشی ءُ جِنگُلانی اکس ئِے جوڑ کُت انت , برے برے یکیں نام ئےِ ده ده رند ءَ نبیس ات ءُ برے یکیں شئر ئےِ ده رند ءَ گوں وش نبیسی ءَ نکل کُت ءُ برے تو دیست کہ کس نزانت چے نبشتہ کنگ ءَ انت – انچیں هرپ ئےِ نبشتہ کُت کہ آهاں ناں سر پِر ات ءُ ناں بُن ، پہ درور یک رندے من آئی ءِ کاپی ءِ تہ ءَ اے رِد دیست –
” اسپیشل ، آئینہ بهائیو ، بهائیوں ” ، اسل ءَ آ نبشتہ کنگ لوٹگ ءَ ات – ” بهائی ، بهائی رادهے شیام ، شری جت رادهے شیام “
اگاں تو ھیرتی ءَ بچار اتیں ترا مردمی اکسے گُمان بوتگ ات – من سک باز جهد کُت کہ اے رِد ءَ مانائےِ بہ دے آں ، بلے بے سوب بوت آں ءُ آ من جُست کُت نہ کُت –
آ نوہ ءَ وانگ ءَ ات ءُ من پنچمی ءَ آئی ءِ نبشتھانی پهمگ پہ من یک بلاھیں گوهے ءِ ورگ ات۔
منی دل وانگ ءَ هچ پِر نہ ات – سَھتُکے ءَ اوں کتابانی دیم ءَ کنگ ءُ نندگ پہ من یک ازابے ات – همے کہ موه رست داں ھاسٹل ءَ چہ تتک ءُ ڈن ءَ دراتک آں ، برے گوں سنگُکاں لیب کُت ءُ برے کاگدی پاتو اڈ کُت ءُ بال دات ، اگاں سنگتے کہ دپ ءَ کپت گُڑا تماشا ات – برے بچار دیوال ءَ سر کپتگ آن ءُ آ دست ءَ دور کنگ ءَ آں ءُ برے بچار گیٹ ءَ درنجُکیں ءُ گاڑی تاچگ ءَ آں –
بلے وهدے کہ کوٹی ءَ اتکاں ، برات ءِ گندگ ءَ گوں دل چیر ء پُپان شتگ ات – دُرستیں وژنودی گوات ءِ میار بوتگ ات انت -آئی ءِ اولی جُست : ” کجا بوتگ ئے ” ؟
اشی ءِ پسو منی گور ءَ بید ء بے تواری ءَ دگہ هچ نہ بوتگ ات – نزاناں پرچا من بهہ چُش گُشت نہ کُتگ ات کہ کمو ڈن ءَ شُتگ آں لیب ءَ۔
منی میار منی بے تواری ات – برات ءَ چو کماشانی وڑءَ مهر هواریں گالورے ءَ تُرندی ءَ گوں سر ءُ سوج کتگ ات۔
” اے وڑءَ کہ تو انگریزی وانگ ءَ ئے داں سریں زند ءَ بوان ئے لبزے اوں نزان ئے – انگریزی وانگ مزاکے نہ انت کہ ھرچی وتی تب ءِ بہ کن – اگاں چو ارزان بوتیں گُڑا درستاں ونتگ ات –
ادءَ شپ ءُ روچ چمانی ھردگ ریچگی انت ، دل سیاهی کنگی انت ، نوں تو انگریزی بزان ئے –
تو اوں شریں کُور پهمے ئے من ءَ گندگ ءَ ئے اوں بلے انگت سبک نہ زورئے – من ءَ بچار من چینچو مھنت کن آں ، تو وت گندگ ءَ ئے – اگاں نہ گندگ ءَ ئے گڑا اے تئی وتی میار انت ، تئی اگل کجا انت ؟
تو من ءَ گندئے یک روچے من جاهے ءَ رواں ، اد ءَ اینچو مراگش بنت – ھر روچ کرکٹ ءُ هاکی ءِ لیب بنت من نزیک ءَ نہ رواں اناں ، شپ ءُ روچ نشتگ ءُ واناں ، انگت دو دو سال یکیں کلاس ءَ چہ دیم ءَ نہ رواں – گُڑا تو بگش نی اے وڑءَ تو چتور پاس بئے ؟
من انگت دو یا سے سال ءِ تہ ءَ پاس ئےِ کن آں ، بلے منی دل ءَ تو اُمبرے چہ زندے همے یکیں مکتب ءَ سڑ ئے ءُ رو ئے –
اگاں ترا وتی وهد انچو زوال کنگی انت گُڑا لوگ ءَ برو شر تر انت ، همود ءَ بہ تر تِلّکی بہ کن ، مُپت ءَ چی ءَ پیروک ءِ مال ءُ متاهاں ببا دے ئے ” ؟
من اے گُر ءُ نھرانی اشکنگ ءَ پد نشتگ ءُ گریتگ ات – منی گور ءَ کہ پسو ءِ جند نہ بوتگ ات – منی برات سوج دیگ ءَ سک زبر ات – انچیں سوچاکین ئےِ پِر داشتگ ات کہ منی دل سُتکگ ات ۔ ءُ من هچ کُت نہ کتگ ات – همے وڑ ءَ من وتی تہ ءَ بازیں مھنت کنگ ءِ امیت اوں نہ دیستگ ات – باز براں من انچو نا امیت بوتگ اتاں کہ دل ءَ گُشتگ ات کہ لوگ ءَ بُرو – یک کارے کہ منی وس ءَ چہ ڈن انت ، گُڑا مپت ءَ چی ءَ آئی ءِ سرءَ وتی وهد ءَ زوال بہ کن آں ؟ گوں همے هیال ءِ پجی ءَ چد ءُ دیم دلجمی ءَ وانگ ءِ اراده هم کتگ ات -وتی وهد ءُ پاس گیشینتگ ات – سُهب ءَ مھلہ پادآیگ ، چمانی شودگ ءَ پد ، ارز بندگ ، هپت ءَ بگر داں هشت ءَ انگریزی وانگ ، هشت ءَ داں نُھ ءَ هساب ، نُھ ءَ بگر داں نُھ ءُ نیم ءَ راجدپتر ، پد ءَ ورگ ءُ اسکول ءِ روگ – چہ اسکول ءَ پد ، سے ءُ نیم ءَ اسکول ءِ واتری ءَ نیم ساهت ءَ وپسگ – پدءَ پنچ بج ءَ جغرافیہ ءُ نقشہ – پنچ داں شش ءَ بُنرهبند ، نیم ساهت ءِ دم کنگ ءَ پد – شش ءَ بہ گر داں هپت ءُ نیم ءَ انگریزی کمپوزیشن – پدا ورگ ، ورگ ءَ پد هشت ءَ داں نوہ ءَ انگریزی ، نوہ ءَ بگر داں ده ءَ اردو ، ده ءَ بگر داں یازده ءَ جتا جتائیں نبشتانک – بلے ھشکیں وهد ءُ پاسانی گیشواری وَ درد نہ وارت – آئی ءِ هساب ءَ روگ هم لوٹیت – وهد ءُ پاس ءِ گیشواری ءِ اولی روچ ءَ وانگ ءِ بدل ءَ من ءَ ڈن ءِ مولماں زرتگ ات ، ءُ گوں وت برُتگ ات – برات ءَ پدءَ سر ءُ سوج کنگ ءِ موه رستگ ات – من چہ آئی ءَ دُور جستگ ات آں ، آئی ءِ در ابیل ءَ نہ یتکگ ات آں ، کوٹی ءَ انچو بے پاد برمش ءَ پُترتگ ات آں کہ آئی ءَ سما اوں مہ بیت – آئی ءِ چم من ءَ بہ کپتیناں منی دل چیر ء پُپاں شُتگ ات – من مدام بیم آ ماچ ات آں ، کتاباں گوں من ءَ کُنّت بوان بوت –

(2)

سال ءِ چکاس بوت انت ءُ منی مستریں برات بے سوب بوت ءُ من سوبمند بوت آں، اولی مکتب ءَ اتک آں – نوں منی ءُ آئی ءِ میان ءَ دگہ دو مکتب بچتگ ات – دل ءَ گُشت برات ءَ مان بند کہ تئی شپ ءُ روچانی چمانی اردگانی ریچگ کجا شُت انت ؟ من ءَ بچار سیر ء لیب نہ بوتگ اوں انگت اول لمبر ءَ اتکگ اوں . بلے آ همینکدر دلرنج ات کہ من ءَ آئی ءِ سر ءَ بزگ بوگ ءَ ات – آئی ءَ را تڑی دیگ پہ من شرم ءِ گپے ات – بلے یک گپے بوت کہ من ءَ وتی جند ءِ سر ءَ بیسہ بوت –
برات ءِ گُر ءُ نھرانی تُرس چہ دل ءَ دراتک – من وتی وڑءَ بوت آں ، وتی دل ءِ میل ءَ لیب کُت – نی من نہ تُرسگ ءَ ات آں ، ءُ دل ءَ گشتگ ات – اگاں نی من ءَ سر ءُ سوج بہ کنت – داں ٹیک ءَ ٹیک پسو ئے دیاں کہ تو وت ءَ کُشت پہ وانگ ، انگت بے سوب ئے ،من شپ ءُ روچ لیب ءَ گیش نہ بیتگ آں ، انگت سوبمند آں – بِلّے تُری آئی دیم ءَ من وتی سینگ مِک کُت نہ کُتگ ات – بلے دل ءَ ڈڈ ات آں۔ برات ءَ هم پهمتگ ات – من ھر روچ سُهب ءِ بیل گوں تلکی ءَ گوازینتگ ات ءُ بس ورگ ءِ وهد کتگ ات ءُ لوگ ءَ اتکگ ات آں – برات ءَ اوں وتی زهم چہ میان ءَ کش اتگ ات-
منی سر ءَ اُرش ئےِ کُتگ ات – ” من گندگ ءَ آں کہ تو گوں وتی پاسی ءَ مَکّ ءَ مَکّ ئے – بلے یک گپے یات کن کہ اے گرور ءَ شریں شریں مردماناں چَک موٹ داتگ – تو چی یے ئے ؟
راجدپتر ءِ تہ ءَ تو راون ءِ درگت ءَ ونتگ ناں ، چہ آئی ءَ چیز ے دربُرتگ یا ناں ، بس انچو سرءَ گوازینتگ ؟ هُشکیں چکاسانی پاس کنگ نہ انت – شریں چیز چہ راجدپتر ءَ چیزے دربرگ انت – راون سرجمیں جھان ءِ بادشاه ات – اے وڑیں بادشاھاں کراماتی گُش انت ، مروچاں انگریزانی هم بادشاھی انت ، بلے اے وڑیں بادشاهاں کرامات مان نیست – – راون کراماتی بادشاهے بوتگ – بلاه بلاھیں هُدا آئی ءِ گلام بوتگ انت – آس ءُ آپ ءِ هُدا هم آئی ءِ گلام بوتگ انت – بلے مرچی کُج انت ؟ همے گرور ءَ آ نیست ءُ نابود کُت – مرچی کس آئی ءَ پیماز ءِ نرک ءِ اوں جُست ءَ نہ کنت – مردم تُری ھرچ ھرابی یے بہ کنت ، بلے گندئے مگرور کہ بوت ، چہ کٹ ءُ کار ءَ روت – شیتان ءِ نام اوں تو اش کتگ ناں ؟ آ هم همے گرور ءِ ارجاں بوت – بهشت ءَ چہ کشگ بوت ءُ نھاریں دوزه ءَ دور دیگ بوت – روم ءِ بادشاه ءَ هم تکبر کُت ، پنڈوکی مرگے ءَ مُرت – تو وَ نوکی یک چکاسے پاس کتگ کودک! چو مگرور ئے – تو زهم جت – تو همے بہ زان کہ تو گوں وتی مھنت ءَ پاس نہ بوتگ ئے ، انچو بزان کہ کورے ءِ دست ءَ بینکویے کپتگ ءُ اے بینکو ھر وهد ءَ چو ارزانی دست هم نہ دنت – چو وَ باز براں تِلک هم کورکائی پب ءَ لگیت – بلے چُشی ءَ کس شریں لیبی یے گُشگ نہ بیت ، شریں لیبی هما انت کہ آئی ءِ هچ پب کزا مہ بیت – تو منی ناپاسی ءَ ویل کن – وهدے منی مکتب ءَ سر بئے گُڑا تئی هوش کَیت کہ کیچی ناه چُنت ءَ انت – الجبر ءُ جیومیٹری ترا روچ ءَ استالاں پیش دار انت – انگلستان ءِ راجدپتر وانگ لوٹیت ، اے بادشاهانی نامانی یات کنگ هینچو ارزان نہ انت – هشت هشت ھنری بوتگ انت ، کجام ویل گوں کجا هنری ءَ بوتگ اے دُرستانی یات کنگ ءَ تو مزاکے سرپد بئے ؟ هشتمی ھنری ءِ جاگہ ءَ ھپتمی نبشتہ کت ، بزاں کہ چپ ءَ شُتگ ئے ، زیرو لمبر گپت نہ کن ئے ، زیرو هم بہ گرئے پرچا ؟ دوازده دوازده جیمس بوتگ انت ، دوازده ویلم آ چارلساں انگت بل ، سر تریت مردم ءِ ، اے نکساں نام هم نہ رستگ یکیں نام ده ده مردم ءَ پِراش کتگ ، پلانی یک پلانی دو پلانی سے چار ، آ دگہ جامیٹری یے کہ هست چہ آئی ءَ هدا بہ رکین ایت ، اب ج ءِ جاگہ اج ب نبشتہ بہ بیت – بزاں کہ دراھیں کار گرک بوت انت-
کسے همے زالمیں چکاس گروکاں جُست بہ کنت کہ اب ج ءُ اج ب ءِ تہ ءَ چے دگری هست – گوں اے بے مکسدیں گپاں گونڈوانی زند ءَ زوال کن ئے ؟ ڈال ، برنج ، نان ءُ ڈال ، نان ءُ برنج ءِ تہ ءَ چے دگری هست – بلے چکاس گروکانی چے ؟ آ بس همائی ءَ گند انت کہ کتاب ءَ نبشتہ انت – آیانی دل ءَ کُلیں واننده بس رٹّہ جنوک بہ بنت – ءُ همے رٹّہ ءِ نام وانگ انت – نوں اے بے سر ءُ بُنیں گپانی وانگ ءَ چے رس ایت ؟ تو یک لکیرے کشوکائی کَشّ اتگ – پد ءَ دگہ لکیرے دراج ءُ کائی کَشّ ئے ءُ گون اے لکیر ءَ کہ هوار کن ئے ، دراجیں لکیر ءِ کانود ءِ هساب ءَ اے دو همینچو بیت نی تو جست کن کہ اشی ءِ مانا چی انت ؟ دو همینچو اناں چار همینچو بہ بیت ، هشت بہ بیت تُری – بلے نی چے کن ئے وانگی انت – پمشکا اے دُرست زانگ لوٹ انت – انگریزی ءَ نبشتانک نبشتہ کنگ لوٹ ایت – بُگش کہ ” وهد ءِ پابندی ” ءِ درگت ءَ یک نبشتانکے بہ نویس ات – بلے چہ چار تاکدیم ءَ کمتر مہ بیت – نوں کاپی تئی دیم ءَ انت تو ھیران ئے چے بہ کن آں – کے نزانت کہ وهد ءِ پابند بوگ شریں کارے – بلے پہ هینچکیں گپے ءَ چار تاکدیم چتور پُر کنگ بیت – یک گپے ءَ کہ تو یک ردے ءِ تہ ءَ گیشینت کن ئے ، پہ آئی ءَ چار تاکدیم نبشتہ کنگی انت – تُری کجام هم وڑ ءَ نبشتہ ئےِ کن ئے پدءَ تاک هم سکیں مزنین انت – اے چُکانی سرءَ زلمے نہ انت تہ چی یے ؟ پد ءَ زالم گُشیت کہ گپ ءَ گونڈ بہ گر ات – یکے تو هینچکیں گپے ءِ نبشتہ کنگ ءَ چار تاکدیم پُر کنگ ءِ گُش ئے . پدءَ اے هم گُش ئے کہ گپاں گونڈ گراں کن ات – اے نوں هما گپ نہ بوت یکے ترا بہ گُشیت کہ بہ تچ بلے تُرند مہ رو ، چُپ ءُ کا انت یا ناں ؟ یک چُکے هم زانت – بلے مئے ماشٹراناں هینچکیں هم سُدیے نیست – پد ءَ هم گُر انت کہ ما ماشٹر انت – منی مکتب ءَ کہ کائے ،گُڑا تو زان ئے کہ کیچی ناه چُنت ءَ انت ؟ تو اے مکتب ءَ اولی لمبر ءَ اتکگ ئے ، مَکّ ءَ مَکّ ئے ، منی گپاں بزور من بِلّے تُری بے سوب آں ، بلے تئی مستریں برات آں – ترا چہ زیات دگنیا ءَ سرپد آں ، منی سوجاں بہ گر ھرچی کہ ترا گُش آں وتی چادر ءِ لمب ءَ ڈک اش بدے . اگاں ناں رندءَ پشومان بہ ئے ” –
اسکول ءِ وهد بوتگ ات – اگاں ناں اشی ءِ سر ءُ سوج باریں داں کدی آسر بوتگ ات انت – مرچگیں ورگ منی دپ ءَ جور بوت انت – پاس بوگ ءَ اینچو ازیت بوگ ءَ اوں ، بے سوب بہ باں اے مرد منی جند ءَ کُشیت – آئی ءَ وتی مکتب همینچو بیمناک کُت ءُ من ءَ پیش داشت ، منی وَ جان ءِ پُٹ پُنژُرت انت – من همے گپ ءَ ھیران ات آں کہ اے نہ تتکگ چتور اسکول ئےِ یلہ نداتگ ءُ لوگ ءَ نہ شُتگ –
هینچو جنجالانی اش کنگ ءَ پد هم بلے منی نزیکی گوں کتاباں انگت نہ بوت – من گیش ء وتی لبیاں نہ ات آں – ونتگ ات هم ، بلے همینچو کہ وتی اسکول ءِ کار کُتگ ات آں ، داں مکتب ءِ تہ ءَ کمشرپ مہ باں – وتی سر ءَ کہ بیسھے هست ات ، آ هلاس بوت – برات ءِ دیم ءَ پدءَ هما دُزانی پیم ءَ شُت ءُ اتک آں –

(3)

پدءَ سال ءِ چکاس کہ بوت انت – اے بری پد ءَ من پاس بوت آں ءُ منی لاچاریں برات پدءَ بے سوب بوت –
من هینچو منت هم نہ کتگ ات – باریں چونوکائی اے بری پد ءَ اولی لمبر ءَ اتک آں – من وت ھیران ات آں ، من ءَ چہ دو همینچو مھنت منی برات ءَ کتگ ات – شپ ءِ ده ءَ پدءَ گُوربام ءِ چار بج ءَ پدءَ بیگاه ءِ شش ءَ بہ گر داں نُھ ءُ نیم ءَ اسکول ءِ روگ ءَ پیسر ، دیم ءَ زردی ءَ مانشانتگ ات ، بلے انگت بے سوب بوت – من ءَ آئی ءِ سرءَ بزگ بوتگ ءَ ات –
وهدے سوبمندی ءُ سوبمندیانی کاگد اتک تاں گریت ئےِ من هم گریت گوں –
منی ءُ منی مستریں برات ءِ میان ءَ بس یک مکتبے ءِ پرک ات – منی دل بیمان بوت گندئے دیم ءِ سال ءَ لالا انگت بے سوب بہ بیت من ءُ آ یکیں مکتب ءَ بہ ئیں ، پدءَ آ من ءَ چوں سر ءُ سوج کُت کنت – بلے پدءَ من هما دمان ءَ شیتان ھکل کُت – کہ اگاں من ءَ ھبر دنت تاں منی شری ءِ هاتر ءَ – آ دمان ءَ وَ من ءَ الم تُوریت ، بلے بیت کنت کہ اے همائی ءِ سوج ءُ پنتانی برورد انت – ءُ من انچو پاس بیاں بہ باں ءُ اولی نمبر آیاں بہ باں –
نوں منی برات کمے نرم تر اتگ ، باز رندءَ من هبر دیگی کار هم کتگ ات – بلے من ءَ ھکّل ئےِ نہ کتگ ات – بیت کنت کہ آئی ءَ همے مارتگ ات کہ نی من آئی ءَ ھبر دات نہ کناں – منی ناشری روچ پہ روچ گیش بوان ات انت – من چہ آئی ءِ بے تواری ءَ نوں گیشین کنگ ءَ ات آں – من همے سرپد بوتگ ات آں ، نوں من بهہ بے سوب نہ باں ، واناں نہ واناں پاسی منی نسیب ءَ انت –
پمیشکا برات ءِ تُرس ءَ کہ پیسر ءَ کتابے چیزے ونتگ ات – نوں آ هوں من پھک ویل کتگ ات انت – پہ سر ء وت ات آں – من ءَ کانکڑو ءِ بال دیگ ءِ یک دگہ نوکیں هوپے ءَ گور جتگ ات – نوں من دراھیں روچ ءَ همے کار ءَ گلائیش ات آں – بلے برات ءِ ازت کتگ ات – اے کلیں ناشریاں من آئی ءِ باپشت ءَ کنگ ءَ ات آں ، داں آ مہ زانت کہ من آئی ءَ مان آرگ ءَ نیاں – ءُ وتی دل ئیگاں کنگ ءَ آں –
یک بیگاهے من چہ هاسٹل ءَ دُور کانکڑوے ءَ گوں وتی کانکڑو ءَ میڑیناں دِرک ات آں ، برات گوں من دوچار کپت – بیت کنت آ نھادی ءَ بیتگ ات ءُ پیداک ات – منی گندگ ءَ گوں منی دست ئِے گپت ءُ من ءَ چم سھرے دات ءُ مان ئےِ بست : ” گوں یلہ چریں بچکاں کپتگ ءُ کانکڑوانی دُمب ءَ تچان ئے ترا شرم نہ کنت – تو هینچو هم نزان ئے کہ نی تو اولی ءُ دومی مکتب ءَ وانگ ءَ نہ ئے ، تو هشت ءَ وانگ ءَ ئے هشت ءَ ، ءُ چہ من بس یک مکتبے ءَ پُشت ءَ ئے – وتی جند ءَ بچار ، تو کسانیں مردمے نہ ئے ، یک وهدے بوتگ کہ هشتمی ءِ مردم نائب بوتگ انت – من چُنت هشت پاساں زاناں کہ مرچی آ بلاھیں اپیسر انت – ءُ مئے بازیں راهشوناں کہ بی اے ءُ ایم اے کتگ بلے انگت هماهانی زیر ء منت ات انت ، تو همے هشتمی ءَ ئے ، ترّ ئے بازاری بچکانی لٹک ءَ ئے ءُ کانکڑو بال دے ئے . بژنی گپے یار ! من زاناں تو سکیں ھژاریں چکے ئے ، بلے چشیں هژاری ءِ چے پایدگ کہ مردم ءَ وتی بستار ءِ سما مہ بیت – تو وتی دل ءَ همے سرپد بئے کہ نی من مزن آں چہ وتی برات ءَ بس یک مکتبے ءَ پُشت ءَ آں ، نی آ من ءَ هچ گُشت مہ کنت – من تئی اے گپ ءَ هچبر نہ گراں – من انگت ترا چہ پنچ سال مستر آں – بِلّے تُری تو من ءَ وانگ ءَ بہ رسین ئے ، چو کہ من چکاس گروکانی وڑءَ گنداں ، بزاں کہ دیم ءِ سال ءَ وانگ ءَ تو من ءَ رسینتگ – بلکیں آ دگہ سال ءَ من ءَ بہ گوازین ئے هم -بلے منی ءُ تئی ودی بوگ ءِ میان ءَ کہ پنچیں سالانی دگری هست – اشی ءَ تو ناں هدا هم داشت نہ کنت – من چہ ترا پنچ سال مستر آں ءُ مدام باں اوں – هینچو کہ من دگنیا ءِ درگت ءَ زاناں تو بهہ زانت هم نہ کن ئے – بِلّے تُری تو ایم اے ءُ ایل ایل ڈی بہ کن ئے – اگل تھنا پہ کتابانی وانگ ءَ نہ ئیت – مئے مات ءَ هچ نہ ونتگ ، ءُ پیروک ءَ زهم بہ جنت پنچ ءُ شش ءَ گیشتر هم نہ ونتگ – بلے ما تُری دگنیا ءِ درستیں اِلماں بہ وانیں ، بلے مات ءُ پیروک ءِ دیم ءَ ما وتی سراں چست کُت نہ کنیں آ مارا هرچی گُشت کن انت – اے هاتر ءَ نہ کہ مئے کماش انت ، بلکن مارا چہ گیش زان انت ، آهاں مارا چہ زیات دگنیا دیستگ – امریکہ ءِ چونیں سرکارے ، ھشتمی ھنری ءَ چُنت سیر کتگ ، آزمان ءِ چینچو استال انت؟ اشاں نزان انت – بلے آ دگہ انچیں چیزاں زان انت ءُ سرپد انت کہ ما آیانی درگت ءَ هچ سرپد نہ ایں – هدا مہ کنت من مرچی نادراه بہ باں تو تکانسر بئے نہ بئے ، بید ء پیروک ءِ هال دیگ ءَ دگہ چے کُت کن ئے ؟ بلے اگاں پیرک ءِ جند ادءَ بوتیں آئی ءَ کس هال نہ داتگ ات – پرچا کہ آ وت نادراھی ءَ زانت ءُ پدءَ الاج ئےِ کنت ، آ تکانسر نہ بیت – پہ ما ھرچ زرے کہ آ راه دنت – ما آیاں داں بیست ءُ دو بیست ءُ سے تاریخ ءَ هلاس کنیں ، مئے گور ءَ ٹکاھے هم نہ بیت ، ارز نہ بندیں گُد شود ءُ سر ٹاپ کنوکانی آ تراپ ءَ نہ گوزیں – بلے همینچو کہ من تو انی هرچ کنگ ءَ ئیں – اشانی نیم ءِ کد ءَ پیروک ءَ وتی اُمبر پہ ازت گوازینتگ – ءُ یک کهول ئےِ لاپ داتگ ، کہ دُرستی نوں مردم بوتگ انت – اے مزن مردی ءَ چہ وتی دل ءَ کش کہ تو من ءَ وانگ ءَ رسینگ ءَ ئے نی وتی مستر وت ئے – داں من هست آں ، ترا هچ وڑءَ پٹگ ءَ نیلاں . من زاناں ترا منی گپ وش نہ بنت – “
من آئی ءَ را وتی کماش سرپد بوت ءُ وتی ناپرمانیانی سرءَ هجالت بوت آں ، تئی چمانی سر انت ، کہ من گُشت – ” اناں واجہ ! تو ھرچی گُشگ ءَ ئے بلکل همے وڑ انت ءُ ترا منی ھر وڑءَ گُشگ ءِ هک هست ، تو منی مسترئے “-
برات ءَ من ءَ گوں پتی نگاھے ءَ چار ات ءُ بگل ئےِ کُت ءُ گُشت ئےِ – ” من ترا کانکڑو ءِ بال دیگ ءَ مکن نہ کن آں – منی وتی دل برے برے اومان کنت کہ من هم کانکڑو بال بدے آں ، بلے وھدے همے هیال کن آں کہ اگاں من وت یلہ چری بہ کن آں گڑا ترا کجام دپ ءُ آپ ءَ گُشت کن آں – منی هک انت کہ ترا هرابی ءَ میلاں –

همے دماں ءَ کانکڑوے مئے سر ءِ بُرز ءَ چہ گوست کہ مانجاه ئےِ لونجان ات ، منی برات بُرزینے ات ، سُٹک بوت ءُ کانکڑو ءِ مانجائےِ گپت آ تچان دیم پہ هاسٹل ءَ من ئےِ رند ءَ تچان بوت آں –

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔