آزمانک : ما انگت مِر اِیں
آزمانکار: سسّا رھگوز
دی بلوچستان پوسٹ
من بان ءِ دروازگ ءَ شوھازگ ءَ آں۔۔۔۔۔۔۔
من ءَ دیر اِنت کہ اِے تاکانی شم ءَ آں، آزمان نہ دیستگ پہ آزمان ءَ زھیر بُوَگ ءَ ھم نہ اِنت بس پہ وت زھیر بُوَگ ءَ اِنت، من ءَ سما بُوَگ ءَ اِنت کہ نوں من وت ءَ نہ زاناں۔
دل ءَ گْوشت بِہ گِریواں، بلے نہ گِریت۔۔۔۔۔۔ من گِریوگ ءَ پہ لج نہ کناں بلے نہ زاناں چی ءَ دل بَج اِت منی چماں ھم شُونز بستگ، من کہ مرچی گِریوگ ءِ ھُلّ کُت اِے ارس ھم گِشینت اَنت بلے دل اَت کہ پہ نہ گِریوگ ءَ اُوشتاتگ اَت۔
من کہ کسان اِت آں، من اولی بر ءَ مرگ دیستگ اَت۔۔۔۔۔۔۔مرگ۔۔۔۔۔۔۔بلے آدینک ءِ دیم ءِ مرگ، من وتی دُتُّک ءَ سُور ءَ برگ ءَ اِتاں، من مروا ءِ کمپان ءِ گُلامچوٹ ءَ سر بوتاں۔۔۔۔۔۔۔واہ ءُ زارے مچّ اِت، من وتی دُتُّک دور دات پہ تَگ مروا ءَ شُت آں، مروا ایوک ءَ گِریوگ ءَ اَت ءُ دُتُّک ءُ آدینک کپتگ اِت اَنت ۔۔۔ گْوات ءَ مروا ءِ گِریوگ انچو باوستی کُتگ اَت مردُم گُمان کُت نہ کنت کہ یک مردمے ایوک ءَ چو گِریت ۔ مروا شکوندیم کپتگ اَت، نوں آئی توار ھم لبژگ ءَ اَت، آئی چم انگت دُتُّک ءَ سکّ اِت اَنت ءُ بژبژ ورگ ءَ اَت، دُتُّک ءِ دوچی ئیں گُد آئی ارساں تر کُتگ اِت اَنت۔
مہ گریو مہ گریو ۔۔۔
تو منی دُتُّک ءَ زیر سُور ءَ بِہ رَو ۔۔۔
گُڑا تو۔۔۔۔۔۔۔۔؟
من۔۔۔۔۔۔۔! من تئی دُتُّک ءَ پہ کَل کنگ ءَ جاھے چاراں۔۔۔۔۔۔
بلے تو کس ءَ ھال مہ دے کہ تئی دُتُّک مُرتگ۔۔۔۔۔۔۔
نوں من چتور سُور ءَ شُت کناں، من ءَ تئی دُتُّک گون اِنت ھرکس زانت منی دُتُّک نہ اِنت،اگاں من ءَ یکّے جُست بہ کنت من چے بہ گْشاں؟ کہ من ءَ اَمبر ءَ وتی دُتُّک داتگ ۔۔۔ اُو! تو منی دُتُّک ءَ چون کَل کُت کن ئے؟
تو پہ اشی ءِ اَرداچ ءَ چے کُت کن ئے۔۔۔۔۔۔۔دنیگہ تو نہ زان ئے کہ دُتُّکانی مِرگ ءِ دود چے اَنت؟ نَے تو مُرتگ ئے نَے تئی دُتُّک۔
گُڑا اَمُل ءِ دُتُّک ءِ سُور ءَ نہ رَو ئے؟ بِلّے اَمُل گوں تو زھر بیت۔
اَمبر! منی دُتُّک مُرتگ من چون سُور ءَ بِہ رو آں؟
مروا گِلوتگ ءَ اَت۔۔۔
بلے من انگت وتی گپ جت۔۔۔۔۔۔
تو باریں وتی مَرگ ءَ منی دُتُّک ءِ سور ءَ اَتک ئے، آ روچ ءَ اَمُل ءِ دُتُّک ھم مُرتگ اَت، شُما وت من ءَ گْوشت کہ وتی دُتُّک ءِ سور ءَ اَلم بہ کن ات ما کائیں۔۔۔۔۔
اَمبر آ تئی دُتُّک ءِ اولی سور اَت ۔ منی باریں چینچومی مرگ۔۔۔۔۔۔
بلے نوں منی دُتُّک ءِ مرگ ءَ من ءَ ارس ھم نیست کہ دُتُّک ءَ سواب بِہ کناں۔
تو سور ءَ بہ رو من وت تئی دُتُّک ءَ سواب کناں ۔
اِنّا ۔۔۔۔
من ترا سواب کنگ ءَ نیلاں، اگاں تو وت بِہ مر ئے پہ تئی سواب ءَ کے وتی ارساں دنت؟
من ءَ سواب کنوکے بیت۔۔۔۔۔۔۔
اِنّا ۔۔۔۔
تئی وتی ارس ترا شرتر سواب کن اَنت، تئی جان ءَ نامھرمانی ارس مہ کپات اَنت، مروا گلوتگ ءُ وتی دُتُّک ءِ نیمگ ءَ چارگ ءَ اَت، من مُساں مُس مروا ءِ پُشت ءَ اُوشتاتگ اَت آں ءُ وتی گْوست شموشتگ اَت۔
امُل ءِ دُتُّک ءِ مَرگ مروا ءِ مَرگ من ءَ ھِچّ یات نہ اَت، وتی دُتُّک یات اَت کہ سھتے ءَ پیش دور داتگ اَت، من پدتر اِت آں وتی دُتُّک ءِ نیمگ ءَ، دُتُّک گُلامچوٹ ءَ کپتگ اَت بلے مور اَت۔
من مور چنڈّ اِت آں ءُ دُتُّک وتی دستانی دل ءَ کُت، دُتُّک ھمے دستان اَت کہ لکیر گونگیں نشانے نزانت اَنت چے اَنت، اِشاں گوں زِندمان ءَ چے سیالی ھست یا نا۔۔۔۔۔
من پد ءَ مروا ءِ کِرّ ءَ اتک آں، داں مروا آدینک ءِ دیم ءَ کپتگ، مورانی رمے منی ھٹّانی شونگ ءَ چہ رھادگ اَت،
من وتی دُتُّک ھم آدینک ءِ دیم ءَ ایر کُت ءُ چہ کمپان ءَ در اَتک آں۔
من ءَ مروا ءِ ھمے گپ مجگان اَت تئی جان ءَ نامھرمانی ارس مہ کپات اَنت، منی در آیگ ءَ گوں ھور ءَ ایر دات، من وتی جان ءَ چہ نامھرمانی ارسانی ساٹگ ءَ پہ تگ بانے ءَ پُتِرت آں، منی پُتِرگ ءَ گوں بان ءِ دپ بند بوت،
تْرمپ زمین ءُ دیوالاں لپاشان اِت اَنت، بلے زمین ءَ تْرمپانی لپاشگ دوست بوت، من زانت ھور منی رنداں گار کنت، من شموشکار بوتاں اَچ وتی رَنداں کہ ڈنّ پشگیجگی نہ اِت اَنت، من نہ لوٹ اِت، اَچ من درکپتگیں شے نامھرمانی دست ءُ دپّی بِہ بنت، بان ءِ تھ ءَ من ھیال کُت کہ زمین نامھرم ھم سواب کنت، زمین ءَ ھم نامھرم سواب کُت اَنت۔
زمین باریں چُنت بر ءَ مِریت، من بہ مراں پد ءِ زند ءَ چے باں۔۔۔۔۔۔۔۔
ھاھاھاھا۔۔۔۔۔۔۔۔
من وتی ھیالانی سر ءَ وت کند اِت۔۔۔۔۔۔۔۔
دیراں پد من وت وت ءَ گْوشت۔۔۔۔۔۔۔۔
من مَرگ ءَ پد تْرانگے وَ باں، دِگہ ھچ مہ باں، من لوٹ اِت کمے ڈَنّ ءَ بِہ چاراں باریں زمین ءِ جْون چون اِنت، بلے بان ءِ تہ ءَ چے ھچ گندگ نہ بوت، من جُھد کُت پہ ڈنّ ءَ رَوَگ ءَ بلے بان ءِ دروازگ ھم منی چمّاں نہ کپت، مُدتّے ءَ پد من کتابے دیست، کتاب ءِ دپ پچ اَت، من کتاب ءِ تھ ءَ پُتِرتاں، کتاب ءِ تھ ءِ پُتِرگ ءُ لھتیں تاکانی سپر کنگ ءَ پد من ءَ بدبویے سما بوت اِے بدبو ءَ من ءَ سک نگیگ کُت، من ھمے گُمان کُت بِہ گند ئے من نامھرمے آں، اِے تاکانی سات ءَ پد منی سر ماں لھتیں ھورک تاکاں کپت، اِے ھورکیں تاکانی ھمے جوانی اَت کہ اِد ءَ ھِچ گونگیں موسم نیست اَت، من انگت ھمے تاکانی شَم ءَ آں، نزاناں من ءَ چُنت وھد اِنت کہ اِے تاکانی شم ءَ آں، بلے پہ تاھیر اِے بے موسمیں تاکانی شم ءَ نشتگاں، مرچی وتی زھیراں زُرتگ کہ دل گْوش اِیت نوں چد ءَ بِہ جُنزاں، من سر چِست کُت، تاک ءِ لمب ءَ آدینکے ایر اَت منی وتی چمّانی جُپتی ءَ مورانی کتارے دیست۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔