نبشتانک: مریُداں ھاک شیدائیں سرانی
نبشتہ کار: منھاج مکتار
دی بلوچستان پوسٹ
پیرک جان! چونائی ءَ من ترا دوھزار دوازدہ ءَ چہ زان آں،بنداتی روچ ءَ شما سئے ءُ چار سنگت اِت اِت مئے نیمگ ءَ تر ءُ گرد ءَ اتکگ اِت اِت بلے تو چہ وتی کُلیں ھمبراھاں کَستر ات اِت،اے شپ ما ءُ شما ھوار گوازینت ءُ ایدگہ دومی روچ ءَ سنگت سپرے ءَ دَر کپگ ءَ اِت اَنت، تو گُشت “چو مہ بیت کہ شما اے سپر ءَ برو اِت ءُ مارا ھمد ءَ پہ مھمانی بِہ نادین اِت ! گوں نرمیں بچکندگے ءَ…
آ دگہ سنگتاں نہ زان آں من ءَ برھال بر اِت گوں کہ من اد ءَ پہ چیزے ءِ در برگءَ اتکگ آں ، پد ءَ موہ ھمیش انت۔”
ءُ انچوش بوت کہ ما ءُ شما سپرے ءَ درکپت اِیں ءُ ھما اولی روچ ءَ من تئی جزبگ دیست تاں یک اُمیتے یک اوستے یک باورے تئی تھ ءَ من مار اِت۔
ھمے وڑ ءَ دگہ یک رندے منی ھیال ءَ اگاں ترا یات بہ بیت ما ءُ شما لھتیں سنگتاں یک جاھے داشتگ اَت ، سنگتے ءَ گشت بابا جان باجایے، تبلھے، سازے،سُرے بوتیں چون ات؟
شھید بابا درویش ءَ گُشت شما تلب بکن ات ھرچیز بیت مارا ٹوھیں راجے ھست ما باجا ءُ تبلھے ءَ نہ کپ ایں باباجان گوں سنگتے ءَ سواری یے زرُت باجا ءُ تبلھے ءِ آرگ ءَ شُت اَنت سھتے ءَ رند شھید بابا درویش ءَ باجا ءُ تبلہ گون اِت انت ءُ ھمود ءَ دیوان جاہ ءَ اتک، ما ءُ شما موسیکی ءِ دیوانے کت دیوان ءَ پد چہ آ جاہ ءَ درکپت اِیں ، مئے سواری دوبابیں گاڑی یے اَت ءُ گاڑی ءَ سنگت جوانسال چلائینگ ءَ ات ، راہ ءِ نیام ءَ جاھے یک بلاھیں ڈاکّے اتک ءُ گاڑی ھمود ءَ چپ بوت ءُ سرجمی ءَ پُرشت،یک ءُ دوسنگت کمے ٹپیّ بوتگ اِت انت بلے چش کہ گاڑی پرُشتگ ات سنگتاں چشیں نکُس نہ بوتگ ات سنگت گاڑی ءَ چہ درکپت انت، ھرکس وتی گدانی چنڈگ ءَ لگ ات اَنت ءُ یکے دومی ءِ سر ءِ کندگ ءَ اِت اِیں، چہ مارا رند شھید پاروک تلار گوں سنگتاں مئے پشت ءَ پیداک اَت ءُ سر بوت ، گوں سر بوگ ءَ ٹھک دات ءُ گُشت ئِے کہ منی چماں شمارا اے گاڑی ءَ ھراب گپِت بلے شُگر انت کہ کس ءَ ھچ پرواہ نہ بوت، بیا ات نوں اد ءَ سوار بہ اِت۔
ما ءُ شما کُلیں سنگت یکجاہ دومی گاڑی ءَ سوار بوت ءُ وتی سنگتانی گور ءَ سر بوت ایں۔
بلے ھمے میان ءَ بازیں وھدے ءَ تاں ما دچار نہ کپتگ ات ایں ، بلے پونانی سر ءَ ھال ءُ اھوال بوتگ ات۔
یک مدتے ءِ گوزگ ءَ پد سالے ءَ پیسر یک جاگھے ءَ ما ءُ شما پد ءَ دچار کپت اِیں ،لھتیں وھداں یک جاگہ ات ایں گپ ، دیوان شئر ءُ شائری زیمر ءُ راجی جیڑھانی سر ءَ گپ ءُ رپ ءُ دگہ راجی باوست۔
تئی اولی گپ ھمیش ات کہ ھر کارے پہ رھبند ٹھینگ بہ بیت ءُ رھبندانی سرگوز کنگ ءِ ھک ھچ کس ءَ دیگ مہ بیت ، اگاں ناں ما ءُ شما ھر وھداں ھمے کُوکّار ، ھمے پرشت ءُ پروشی ءُ ھمے بھر ءُ بانگی، سست ءُ سید ، گر ءُ چیل، لونجانیانی تہ ءَ بَہ ایں ،تو اے ھم گشت کہ ما ءُ شما کل سرپد بہ بہ ایں کہ پہ جُگاڑی ءُ کارانی سرگوز کنگ ءَ شّری نئیت……
ھمے وھدانی میان ءَ برے گوں آئی ءَ یکجاہ ءُ برے جتا ، انچوش یک روچے سھبے ءِ سر ءَ مھلہ پیرجان پیداک ات۔
“ھال کن ات شما وش ءُ جوڑ ات” تب ئِے ترند گندگ بوگ ءَ ات ، من مار ات کہ مرچی گپے الم بوتگ کہ سھب ءِ سر ءَ چو گنُج ءَ انت،
ھال کن چے بوتگ ؟
گونڈیں بچکندگے ءَ پد “مرچی من شمارا کلاں گشُگ ءَ آں کستریناں بگر دانکہ مستریناں دراہ ….
بلے لھتیں مرچی من الکاپ ءَ شُشتگ ءُ من شمارا کلیں سنگتاں گُشگ ءَ آں دانکہ ما ءُ شما وت ءَ تچک مہ کن اِیں مئے تہ ءَ تچکی مہ بیت ، مئے ھمے ھال بیت، برھال ھرکس کہ جھد ءِ گپ ءَ کنت توکو مہ بیت کار بہ کنت ،ھرچے کہ تئی دل ءَ ات تو گوشت انت، چہ سھتے ءَ رند “سنگتاں پھل کن ات گلتی شلتی من شت آں سپرے ءَ ھوار ایں گڑا….”
ھدا ءِ میار ئے… تو پہ وتی سپر ءَ۔…..
پیرک جان من زاناں اے رندی تو انچوش پھک دل ءَ کتگ، پھک زھر ئے ، منی ھیال ءَ نوں تو اے جست ءَ ھچبر نہ کن ئے کہ شھید جلال ءُ آئی ءِ سنگتاں پہ چیزے ترا داتگ تو گشتگ کہ اناں ؟
پرچا کہ تو من ءَ یک شئرے داتگ ات کہ شھید جلال ءُ آئی ءِ ھواری ءَ شھید بوتگیں سنگتانی نام ءَ اِنت……
تو ھر وھد ءَ کہ من ءَ دیستگ یا ھال کتگ تئی ھمے یکیں جُست الم بوتگ کہ ھال کن باریں تو شھید جلال ءُ آئی ءِ ھمبراھانی سر ءَ سوت گشت یا کہ اناں ،من ترا مدام ھمے گشتگ ات گشان ئِے الم بلے انگت گشگ نہ بوتگ۔
تو چہ وتی شھادت ءِ روچ ءَ چہ یک روچے پیسر ھم من ءَ ھال کتگ اَت ، دروت ءُ درھبات ءَ پد چو ھر وھدیگیں وڑ ءَ تئی جست ھمیش ات کہ شھیدانی سر ءَ من ترا شئرے داتگ ات چون بوت منی پسو پد ءَ ھمیش ات کہ پیرجان من زبان کتگ ، الم گشُان ئِے ، بے پکر بہ بو۔ چہ اے ھال ءُ اھوال ءَ پد من تئی اسٹیٹس چار اِت تاں تئی ءُ آھوگ گل ءِ ھواری ءِ اکسے ، من وتی کش ءِ نندوکیں سنگت ءَ را گشت اد ءَ بچار پیرک ءَ مرچی وتی ءُ جوانسال ءِ اکس ئِے ایر کتگ، منی گپ ءِ مول ایش ات کہ پیرک ءَ اے اکس ایر مہ کتیں چی ءَ کہ اسٹیٹس ءَ چہ اے اکس زورگ بیت ، پد ءَ شنگ بیت من اے گپ ءَ پمیشکا وش نہ ات آں۔
بلے پیرجان ترا زان آں ھمے گُمان بوتگ ات کہ اے اسٹیٹس منی گُڈّی اسٹیٹس انت ، اے اسٹیٹس ءَ چہ پد من ءَ اسٹیٹس ایر کنگ ءِ زلورت نہ بیت ، من وت سرجم باں منی گوں ھمراھاں ایر کتگیں پیگام پہ دژمن ءَ ھر وھد ءَ یک بیھارے بیت، جھد کنگ ءِ یک مدامی ئیں درورے بیت۔ پد ءَ ایدگہ روچ ءِ سھب ءِ سر ءَ سنگتے ءَ ھال کت کہ پیرجان ءُ گلاب ءُ دگہ دو سنگت دژمن ءِ انگیر ءَ انت ،جنگ برجاہ انت اے دمان ءَ سنگتانی سلامتی ءِ دوا ءَ ابید دگہ دست ءَ وَ ھچ نہ بوت، بس درد ھمیش ات کہ پیرک جان تو یک اوستے ات ئے ، یک امیتے ات ئے ، یک اوپار کش ءُ الکاپیں جھدکارے ات ئے ، چوشیں سرانی روگ پہ راج ءُ سرڈگار ءَ تاوان انت۔
بلے اے گپ ءَ دژمن ءُ دژمن ءِ ھمکار الکاپیءَ سرپد انت کہ ما بلوچ راج ءِ ھما پُسّگاں گوں دیم پہ دیم ایں کہ ھمے زمین ءِ ھاتر ءَ وتی گڈی ساھاں داں گوں ما مڑ انت۔ ھمے زمین ءِ دلبند ءَ ھزاراں سراں وتی ھون ریتکگ انت.
شھید نوروز گوں ھزاراں بچاں ھمے زمین ءِ دلبند ءَ کل اِنت، ھمے وڑ ءِ پیرک جان ءُ گلاب جان گوں وتی ھمبراھاں دوازدہ کَلاک گوں دژمن ءَ جنگ دات، پروم ءِ مِسکیں ھاک وتی ھاک کت ءُ وت ءَ تاں ابد نمیران کت۔
گُڈسر ءَ من شھید میجر نورا بلوچ، لیفٹینٹ نواز بلوچ، سرمچار ابدالمالک بلوچ ءُ سرمچار مومن بلوچ ءُ آیانی دیم ھونیاں سھرچکیں دروت ندر کن آں پرچاکہ شھیداں وتی سرجمیں زندمان پہ بلوچ ڈیھ ءِ رکینگ ءَ پہ ندر کت انت ءُ بلوچ راج شھیدانی کربانیاں ھچبر پراموش کُت نہ کنت۔ بلے ھما بلوچ کہ آ دژمن ءَ گوں ھوار بوتگ انت ،پیرک جان ءُ گلاب جان ءِ وڑیں بے تماھیں زمین پھازانی شھید کنائینگ ءَ پہ پندل ساز اِتگ آ باید اِنت اے گپ ءَ گل مہ بنت بلکیں اے گپ ءَ بژنیگ بہ بنت کہ ما وتی باسک وت پروشت انت ءُ اے گپ ءَ الم یک روچے سرپد بنت کہ ما وتی روتگ وت بُرتگ انت ….بلے آ روچ اَنچیں روچے بیت کہ آیانی کر ءَ پشومانی ءُ کولنج ءَ ابید دگہ ھچ پشت نہ کپ اِیت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔